Volg ons op facebook
|
< terug
een engeltje perverteren
Vandaag zie ik Cybil niet, ik blijf liever binnen, ik ga niet uit. Niemand heeft me wat gevraagd en overdag heb ik uitzonderlijk eens gestudeerd. Ik studeer talen. De enige kennis die quasi van zelf komt bij mij.
Om 19u kom ik binnengewaaid bij mijn kokette kotgenote. Ik heb haar 'ma Parisienne' gedoopt, naar dat befaamde fresco van een verfijnde jongedame op Kreta. Doen alsof je enige culturele baggage hebt, verhoogt je aantrekkingskracht bij intelligente vrouwen. Ma parisienne is aan het kokkerellen, druk in de weer met elektrische vuurtjes. Spinazie met rijst, viskroketten, fruitsla als toemaatje. Ik bekijk aandachtig de in stukjes gehakte vruchten.
Je hebt er waar ik frambozen op plet om vervolgens de frambozenmoes langzaam af te likken. Op Laura plet ik niks. Laura is er in geslaagd haar maagdelijkheid te verliezen -niet eens aan mij!- en haar deugdelijkheid te bewaren. Ze roert in haar potten, ik plof op bed, probeer mij Laura voor te stellen bij haar eerste keer. Het lukt niet. We hebben het er nooit over gehad. Niet echt. Laura doet aan seks in zoverre ze achteraf kan doen alsof er niks gebeurd is.
Ik staar haar aan. Een andere vrouw zou vragen waar ik zo naar zit kijken. Niet Laura. Ze imiteert een huisvrouw en roept gespeeld ' aan tafel!'. Ze steekt een kaars aan. Van kaarsen houdt ze. Dat weer wel. De radio speelt. Een jongerenzender. Ze schept mij op. Ik glimlach. Ik wacht tot zij begint te eten. Nooit eet ik vóór haar. Nee, ze beseft dit niet. Ik mag dan wel zo promiscue zijn als een bonobo of weet ik wat, ik behandel haar altijd netjes.
Ze eet traag en elegant. Heel nauwlettend, maakt helemaal nooit een vlekje. Mensen eten zoals ze neuken. Ik schrok. Met smaak. Terwijl ze eet, vertelt ze mij over haar dag, welke lessen ze gehad heeft, waar ze om gelachen -lees: onnozel gegiecheld - heeft. Ik knik, stel vragen om mijn aandacht te bewijzen, bied aan om samen de vaat te doen. Ik voel het stuwen in mijn ballen als ik denk aan hoe ik haar straks penetreer. Wat ruikt ze vandaag waanzinnig lekker.
Ik droog af, zij schrobt. Ze vraagt naar mijn dag. Ik vind mijn dag uit. Ze lacht. Schattig toch? Ik vertel hoe ik vandaag twee straten lang achtervolgd ben door een dolle hond, die ik alleen dan heb afgeschud toen de hond in kwestie in onzachte aanvaring kwam met een fietser. Liegen: de basis van elke gezonde relatie.
Terwijl ze de vaat wegzet - alles heeft een vaste plaats - word ik mij bewust van haar kledij. Geen schoenen, maar pluchen sloffen in de vorm van puppies. Meisjesachtig, totaal, zei ik het niet? Daar op een nauwsluitende rok, stof onbekend -ben ik soms een couturier?-, hoger een goudgele bloes, nog hoger, om haar hals, zit een sjaal, ook binnenskamers, ook als ze de vaat doet. Slechts voor seks gaat die uit en dat is een heel proces. Niks heeft een motief, alles is één kleur, enkel de pluchen voetwarmers hebben gezichtjes. Ik geef als een automaat borden door, zij zingt mee met de zangeres op de radio. Het stoort mij niet en dat verbaast me.
Als de afwas eindelijk opnieuw verdwenen is in de kasten, het aanrecht blinkt en de vaatdoek als een afdakje gedrapeerd is rond de kraan, kunnen we overgaan tot wat anders, denk ik zo.
Ik ga achter haar staan en kus haar in haar hals. Gevloek in mijn hoofd als ze kirrend 'dat kietelt' uitproest. Dan sluit ik haar borsten maar in de palmen van mijn handen. Dat lukt net. Ik aai traag, van de onderkant van de tepel richting haar oksel en weer terug, ik kneed zacht de kern van haar boezem. 'Er heeft iemand zin', krijg ik te horen. Kindje, ik heb altijd zin. Waarom kom ik anders eten? Om te eten? Malle meid.
Wat mij betreft, hebben we een fijne deal. Ik hou jou gezelschap, wanneer je daar zin in hebt, en jij geeft me toegang tot je lichaam, wanneer ik daar zin in heb. Begrijp mij niet verkeerd, ik zal heus niet aandringen als je eens werkelijk geen zin hebt. Of als je menstrueert en jij jezelf te vies voelt. Mij maakt dat beetje bloed niet uit. Jou wel. Jij walgt van die stroperige, rode substantie. Het is niet het soort bloed dat uit een snijwonde gutst. Nee, ik heb het over een dikke geleiachtige brei die met mondjesmaat je poes verlaat.
Laura gebruikt niet het woord poes als ze het over haar vrouwelijke driehoek heeft. Eigenlijk heeft ze er geen benaming voor, geen koosnaampje, niets. Alsof dat deel van haar lichaam niet bestaat. Laura is er zo eentje die zich schaamt voor wat de natuur haar schonk. Zonde. Ik zou haar graag helpen. Echt, ik ben meer dan bereid om haar te leren houden van haar lichaam. Haar de schoonheidsbeleving mee te geven die ik ervaar als ik haar vlekkenloze huid zie, de volheid van haar dijen, haar ondeugend bolle achterwerk.
Helaas, het mag niet zijn. Spreken over seksualiteit kan niet met Laura. Ze klapt meteen dicht, ze sluit zich af. Seksualiteit is iets dat ze hooguit laat gebeuren. Die complexe handeling zwijgt ze liever dood. Ze is te bang. Straks ontdekt ze nog dat ze het lekker vindt. Waarom zou mijn ding anders twee tot drie keer per week in haar ding glijden? Om de weg vrij te houden? Ik trek haar naar me toe, draai haar gezicht naar het mijne.
Zacht druk ik mijn lippen op haar ontspannen mond. Als ze nu een bepaald kort klankje uitstoot, iets erg korts, in geen geval een bestaand woord, meer een soort gezoem dat uit haar keel opstijgt, dan weet ik het. Dan heeft ze geen zin. Het keelgeluidje zegt: 'Leuk dat je mij in je armen sluit, maar laat ons het daar bij houden vanavond.' Mijn buik trekt samen. Ik spits mijn oren. Als het nu niet komt, dan zal het ook niet komen. Het moment van de waarheid breekt aan, als ik over haar kruis streel, over haar kleren heen. Als haar wangen nu rood aanlopen, zit ik gebeiteld.
Ik speur haar gelaat af naar de eerste tekenen van seksblos. Vandaag is geen verloren avond. In haar ogen komt die blik bovengedreven die zegt: 'Best, laat maar komen.' De opluchting is groot. Ik ben haar dankbaar. De zeurende pijn in mijn onderbuik krijgt straks verlichting. Ik til haar op en leg haar zachtjes op bed. Ze schopt zelf haar pluchen puppies uit. Ik ben niet de enige hier die zin heeft. De rok laat ze aan mij over. Plagend traag koppel ik hem los. Die gordel om haar taille zit er enkel voor de show. De rok dwarrelt op de vloer. Tijdens seks, op zich al een ordeverstoring in haar optiek, lap ik gelijk ook alle andere netheidregels aan mijn laars.
(wordt morgen vervolgd)
feedback van andere lezers- Ghislaine
Liegen in een relatie is de snelste manier om op de keien te staan.
pisatelj: 'de leugen doodt de liefde, maar de waarheid doodt haar nog veel eerder'
Hemingway
Nee, ik ben wel akkoord hoor, zo'n toestanden zijn uiteindelijk onhoudbaar - sproet
handelingen met voorbedachte rade.
ik lees jou stukjes met verwondering en bewondering. een tikkeltje jaloers, moet ik toegeven.
liefs,sproet
pisatelj: ik vind het erg leuk dat mijn schrijfstijl jou bevalt
ik schrijf veel van dat soort dingen, leuk als iemand het dan goed vindt natuurlijk
liefs Pisatelj
|
