naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

De scheiding (6)

door Julien_Maleur

Michel wilde dat zijn zoon het ver zou brengen. Hij wilde hem wapenen tegen de moeilijkheden die hem nog te wachten stonden wanneer hij groot zou zijn. En hoewel hij het kind op allerlei wijze probeerde plezier te doen en gelukkig te maken, leek het dikwijls alsof hij gevoelloos was en het kind voor hem niets betekende. Maar dat kwam door zijn karakter. Hij was niet het sentimentele type, dat kinderen door de haren streelde en het lieve woordjes toefluisterde. Michel beschouwde dergelijk gedrag enkel gepast voor vrouwen, niet voor een man. Hij was streng met zijn zoon. Het leven was geen pretje. Dat wist hij uit ondervinding. Zijn vrouw begreep deze manier van opvoeden niet. Ze onderging dit als de zoveelste verloochening van hun liefde en was ervan overtuigd dat hij het kind niet beminde. Ze verweet hem dat hun zoon slechts een blok aan zijn been was, net als zijzelf. Michel vond niet de woorden om haar zijn gevoelens uit te leggen, om haar te spreken van de angsten die hij kende, bij de gedachte dat zijn kind niet zou zijn voorbereid op de ontgoochelingen van het leven en ongewapend zou zijn ten aanzien van de wreedheden, welke de medemensen hem zeker zouden aandoen. Daar vertelde Michel niets over en hij onderging de verwijten van zijn vrouw. Hij wist al lang niet meer hoe hij haar deelachtig kon maken aan zijn gevoelens. Het kind voelde de spanningen in het gezin. En niettegenstaande zijn jeugdige leeftijd probeerde het zijn moeder te troosten gedurende de vele avonden dat ze alleen thuis zat, wenend, terwijl haar echtgenoot probeerde zijn loopbaan uit te bouwen.
Bartje begreep niet waarom zijn vader wegbleef, maar hij wist dat het daarom was, dat zijn moeder verdriet had. Daarom was hij boos op zijn vader. Bartje wilde niet dat mama weende. Hij wilde haar gelukkig zien. Hij wilde dat ze blij was, dan was ook hij blij. Het kind begreep ook niets van de vele ruzies tussen zijn beide ouders, maar het had een vage angst dat deze ruzies uiteindelijk zouden leiden tot het verlies van één van beiden. En dat wilde Bartje niet, want hij had beiden lief.

Heel onverwachts kwam de trein tot stilstand. Het krassen van de remmen en het ruwe heen en weer slingeren van de wagons maakten Michel los uit zijn overpeinzingen en brachten hem opnieuw in de realiteit van het ogenblik.

feedback van andere lezers

• hettie35
  Ik lees je graag en zo kom ik er steeds verder in.
  Groetjes Hettie
  Julien_Maleur: Dank voor het blijven lezen.
  groetjes Julien
• ERWEE
  Verhaalmatig oké.
  
  In de tweede zin zou ik de komma's weghalen => leest dan in z'n geheel als een trein.
  
  van de wreedheden, welke de medemensen => hier idem = 5de laatste regel § 1
  Julien_Maleur: dank je Erwee. Jouw advies zal ik in overweging nemen
  groeten
  JM
• sproet
  het gaat hier niet meer over een loser, maar een eenzaam man.
  Julien_Maleur: Idd Michel is op dat ogenblik heel eenzaam. Wordt gekweld mbt de toekomst van zijn huwelijk.
  groeten
  JM
• henny
  Om echt medelijden met ze te krijgen. Zoveel onbegrip voor elkaar.
  
  Je begint regelmatig zinnen met en en maar. Dat zijn koppelwoorden, dus probeer dat te vermijden.
  Julien_Maleur: Ik zal daar zeker aan denken, Henny. Soms vind ik het belangrijk een zin met een koppelwoord te laten beginnen, in plaats twee zinnen tot één te maken dmv een koppelwoord. Zorgt somt voor de sfeerschepping.
  groetejes
  JM