|
< terug
De scheiding (15)
'Wat zou je vrouw zeggen als ze ons hier zo zag zitten? Je bent toch getrouwd of niet?"
Denise kijkt Michel onderzoekend aan. Deze antwoordt niet onmiddellijk. Dromend kijkt hij voor zich. Zijn blik gaat naar het uiteinde van de gelagzaal. Daar dansen een jongen en een meisje, in innige omhelzing, op een geïmproviseerde danspiste. En intussen zoenen ze elkaar onophoudelijk op de mond. Dit tafereel roept bij Michel herinneringen op aan toen hij verliefd werd op zijn vrouw vele jaren geleden en ook zij zo dansten. Maar zijn vrouw had nooit aanvaard dat hij haar zo publiekelijk kuste, ook niet nadat ze verloofd waren. Ze vond dit onbetamelijk. Meer dan eens had Michel het verlangen moeten onderdrukken. Toch was het een mooie tijd geweest. Hij herinnert zich hoe gelukkig ze waren in elkaars gezelschap. Iedere scheiding leek toen een eeuwigheid te duren.
Michel vraagt zich af of ook zijn vrouw zich die jaren nog herinnert. Heeft ze daar aan gedacht toen ze hem per telefoon de laan uitstuurde? Was het haar toen ernst? Of was het enkel een uitbarsting van boosheid geweest, van ontgoocheling misschien? Mogelijk was ze nu al opnieuw thuis en wachtte ze ongeduldig op zijn terugkeer.
Er is ontroering in zijn stem als Michel eindelijk antwoordt:
'Ik heb vrouw en kind. Mijn zoontje is bijna tien jaar oud. Zijn naam is Bart. Wij noemen hem altijd Bartje. Ze waren er niet toen ik de trein nam.'
Omdat Denise hem vragend blijft aankijken legt hij uit:
'Ik heb hen niet in de steek gelaten. Ik houd van hen. Maar ze waren er niet toen ik thuis kwam van de redactie om mijn valies te maken. En ze zijn ook niet naar de trein gekomen om mij uit te wuiven toen ik vertrok. Mijn vrouw was boos toen ik haar langs de telefoon op de hoogte bracht dat ik voor het werk enkele dagen het land uit moest. Ze zei me toen dat het uit was tussen ons. Ik weet niet of ze het meende. Ik weet niet wat ik denken moet. Ik hoop dat alles weer goed komt.'
Denise heeft medelijden met Michel. Ze voelt mee met zijn verdriet. Zachtjes legt ze haar hand op zijn arm en zegt:
'Telefoneer naar huis, Michel. Leg je vrouw nog eens uit dat je moest vertrekken, dat dit om jullie broodwinning gaat. Misschien is ze nu niet meer boos. Het is misschien nog niet te laat.'
Maar Michel schudt meewarig het hoofd. Twijfelend antwoordt hij:
'Ik weet niet of ik er wel goed aan doe.'
Denise dringt echter aan:
'Ga nu telefoneren. Ik wacht wel.'
Michel staat langzaam op uit zijn stoel. Aarzelend loopt hij in de richting van de telefoon en vormt het nummer. Denise kan zijn gezicht niet zien. Hij staat met de rug naar haar toe gekeerd. Ze kan evenmin het gesprek horen. Daarvoor staat het toestel te ver verwijderd. Maar als Michel zich omkeert en terug naar haar komt, begrijpt ze.
feedback van andere lezers- hettie35
Het lijkt me dat je hier al je gevoel erin hebt gestoken, knap.
Groetjes Hettie
Julien_Maleur: dank je Hettie
Julien - sproet
zelfde reactie als bij 14, dat ik net hiervoor gelezen heb;
liefs, trees
Julien_Maleur: dank je sproet
liefs
JM - Magdalena
Ik word hier stil van. Magdalena
Julien_Maleur: dank voor fb
groeten
JM - ERWEE
Zou de eerste zin dan eindigen met: '.....?', sprak ze of zei ze.
Mogelijks was ze nu al opnieuw thuis ... => Mogelijk zonder S
Ben het wat voorspelbaarheid betreft niet geheel eens. Het had gekund maar het element van haar aandringen tot telefoneren geeft een andere richting aan. 't Is gewoon het leven zoals het is in deze situatie en voorspelbaar in z'n onvoorspelbaarheid.
Blijf het volgen hoor, maar ben weer enkele dagen van huis.
Doe maar.
Julien_Maleur: Dank je Erwee. Ik waardeer jouw interesse en jouw fb.
groeten
JM - henny
Gevoelig geschreven. Heel goed.
Julien_Maleur: Ik ben een gevoelig mens, hoor. Soms toch!
groetjes
JM
|
