Volg ons op facebook
|
< terug
Moederskindje op bezoek bij Russische deserteur (extract uit 'Cybil')
Op donderdag ga ik langs bij Aleko, een Russische deserteur. Weer zo'n plek waar ik Cybil niet mee naar toe kan nemen. Da's haar te louche. Ze is toch zo respectabel. Aleko heeft enkele maanden in Tsjetsjenië gediend. Uiteindelijk is hij samen met enkele anderen kunnen ontkomen. Via Duitsland is hij in België terechtgekomen.
Hoe hij dit allemaal geklaard heeft, is mij grotendeels een raadsel. Hij spreekt enkel Russisch. Ik versta hem bijzonder slecht. Hij ratelt steeds maar door. Er is geen speld tussen te krijgen. Komt door het trauma, veronderstel ik. Hij rookt onafgebroken. Volgens mij is hij schizofreen. Maar ik ben natuurlijk geen dokter. Ik heb hem leren kennen op straat. We raakten in gesprek, gingen iets drinken in een groezelig café.
Sindsdien spreek ik twee keer in de maand met hem af. Hij huurt een kleine kamer, samen met een Georgische vriend. Het ontbreekt de twee niet aan geld. Ze klussen bij in de bouw. Ik zit al drie uur bij hem. De goedkope vodka rukt aan in sloten. Ik ben al helemaal boven mijn theewater. Aleko steekt een lange monoloog af. Ik versta er niets van. Als hij eindelijk eens stopt met lallen, knik ik heftig.
Eigenlijk moet ik er dringend vandoor. Ik heb mijn lief beloofd dat ik pizza met haar zou eten. Aleko toont me zijn legerfoto's. Ik herken hem haast niet. Op de foto ziet hij er bruin uit, gespierd, vreemd opgewekt. Ik vraag hem waarom hij zo vrolijk lijkt. 'De roes van de oorlog maakt een mens euforisch'. Als je niet alleen bent. Met de makkers er bij, ben je stoer. Eens je alleen bent, verlaten de monsters hun spelonken om je te beheksen. Op die momenten huil je als een kind.
Hij zegt: 'het mag dan een cliché zijn, maar het klopt, aan het front verlang je automatisch naar je moeder.' Ik probeer me voor te stellen hoe verschrikkelijk het voor hem was. Het lukt me niet. De vodka doet de tafel dansen. Ik spring recht. Mijn lief verwacht me nu echt.
Ik leg het hem uit. In mijn minst slechte Russisch. Hij begrijpt het, maar ik kan merken dat hij me niet graag ziet vertrekken. Geen idee wat hij leuk vindt aan het gezelschap van een overgevoelige piekeraar die ook zonder front regelmatig om zijn moeder schreeuwt.
Cybil wacht me aan de pizzeria. Ze kijkt me vreemd aan. 'Heb je gedronken?' Ik wil het ontkennen. 'Je hebt gedronken.', zegt ze. 'Waarom bel je niet gewoon af? In zo'n toestand heb ik niets aan je.' Ik wuif haar kritiek weg.
'Het lukt best', prevel ik. De zelfoverschatting van een zuiplap. In het restaurant houd ik het niet meer. Als de serveerster de bestelling komt opnemen, hoef ik niks. Opeens voel ik mij moe, doodop als nooit tevoren. Cybil krijgt haar pizza voorgeschoteld.
Ik zeg: 'Sorry, als ik nu blijf, lig ik over twee minuten in slaap op deze tafel.' Mijn lief zwijgt en kijkt kwaad naar haar bord. Ik storm het restaurant uit. Aangekomen op mijn kot val ik inderdaad als een blok in slaap.
De volgende ochtend, ontvang ik een sms. Cybil laat weten dat ze een bijzonder kwaaie blik voor me reserveert, maar dat ze mij daarna wel weer vergeeft. Ik voel genegenheid voor haar vanwege haar schattige vergevingsgezindheid. Ondanks dat ene woordje: weer. Cybil slaagt er telkens in om mij complexen aan te meten. Alsof ik elke week een weergaloze stommiteit bega.
Waarom houd ik deze relatie in stand? Ben ik dan zo begiftigd met een hardnekkig gevoel voor loyaliteit? Ben ik bang om nooit iemand anders te vinden? Of ben ik gewoon een verliefde idioot? Dat zijn nou eens twee woorden die goed samen gaan. Ik hijs me recht en strompel naar het toilet. Kijk, daar heb je die ene vraag terug: waarom ben ik ooit weggegaan van mijn vorig lief?
Juist, omdat ze eerlijk zei dat onze relatie nooit stand zou houden. Daarin verschilden we. Ik was meer te vinden voor een flinke dosis zelfbegoocheling en een veel grotere fan van het bespottelijke woordje 'altijd'. Dat amour eindigt op toujours is niet toevallig, maar abursd, zegt men niet onterecht.
Als ik 's avonds aanklop bij mijn huidig lief, kijk ik schaapachtig. Een beetje krediet verdwijnt van mijn rekening. Ze omhelst mij -of beter: ze gaat met haar volle gewicht om mijn hals hangen -en roept gefrustreerd uit: 'ik zie jou veel te graag.' De rest van de dag brengen we door in bed. Als ik haar neuk, moet ik tenminste geen gesprek met haar voeren.
feedback van andere lezers- sproet
de zoektocht van de man?!
ik bewonder jou (h)eerlijkheid hoe je het beschrijft. kunnen nog veel psychologen iets van op steken.
mannen doen en vrouwen zijn!
liefs,
trees :-)
pisatelj: psychologie is iets dat mij bezighoudt, mijn pa raakte lichtelijk gefrustreerd toen ik jaren geleden weigerde om die opleiding te volgen, omdat ik ten allen prijze het vak statistiek wenste te vermijden,
wat het 'slot' van die one-nightstand betreft, dat komt nog, maar ik had gewoon zin om weer eens iets anders op de site te zetten,
nachtelijke groeten (je geeft mij trouwens inspiratie voor andere passages van dit boek)
Zeverkonijn (zoals mijn lief mij gedoopt heeft) - Klaver4
Ha, effectief de andere toer op!
Eerlijk gezegd vind ik dit iets puurder, oprechter, en directer dan het vorige .
En wederom mooi geschreven. Heb donkerbruin vermoeden dat iets hiervan bijna een gedicht is geworden (of geworden is, op uwe pc dan...)
Ps 1: de cassantere strekking van de afsluiters, intro's, intermezzo's, kunt gij volgens mij veel subtieler presenteren. Of ge dat wilt, is iets anders natuurlijk....
PS2: mannen zijn alsof ze doen, en vrouwen doen alsof ze zijn! (hihi sproet) ;o)
nachtelijke groeten 'Albert' (nog altijd niet mee, tenzij het uw bedoeling was om schizofreen over te komen ;o)
klaver4
pisatelj: voornaam van wijlen Einstein, een Pisces met veel verbeelding waar ik TEN ONRECHTE mee vergeleken wordt, tenzij we zijn smeerlapkant op persoonlijk vlak onder de loep nemen.
Dit is maar een extract natuurlijk, er staan nog extracten hier op de site, maar helemaal niet chronologisch.
Schrijven met ontvelde oprechtheid is zo wat mijn doel als schrijver, hoop dat ik op weg ben om dat te bereiken.
Ik neig naar schizofrenie, maar ik denk dat ik het niet ben en ook niet zal worden (tenzij ik mij op cannabis of andere hallucinogenen stort of beslis van niet meer te schrijven)
Blij jou als lezer te hebben, eerlijk gezegd,
nachtelijke groeten,
William Quantrill in het bravere, meer reguliere ;-) - Mistaker
Heerlijke titel en het verhaal is ook geweldig om te lezen.
De niet-roker komt uit De vliegende klas van Erich Kästner.
Nee, ik heb nooit een cent verdiend met mijn kennis van het Russisch, werk nu op een basisschool. In mijn dromen ben ik voltijds romanschrijfster/dichteres...
G
pisatelj: dan hebben we de zelfde dromen, zij het in mijn geval dan in een mannelijke variant,
ik ga dat verhaal eens opzoeken, heb veel respect voor schrijvers van goeie kinderverhalen,
zelf ook nooit wat verdiend met Russisch, zit er ook niet aan te komen, al zou ik graag tolken voor de politie, ze arresteren hier in Gent vaak Russen of Tsjetsjenen (er wonen hier minstens 6000 Russischtaligen)
Met Sloveens heb k ooit 90 euro verdiend voor vertalingen, maar dat was erg toevallig,
groeten,
William - feniks
Ben het eens met mijn voorgang(st)ers dat de beschrijving van je denken bij je doen geweldig is.
Ergens verbaast het me ook wel dat het uitsmeren van - laat ons wel wezen, toch wel behoorlijk vrouwonvriendelijke - gedachtengangen op zoveel vrouwelijke sympathie kan rekenen.
Zet daar maar eens een psycholoog aan...
pisatelj: bwa, als je vrouwen helemaal doorgrondt (voor zo ver dat ooit mogelijk is) zijn de redenen daarvoor snel gevonden ;-)
ik predik nog geen mysogenie mag ik hopen, want ik hou namelijk wel van vrouwen,
groeten Feniks!
Pisatelj
|
