|
< terug
De onwaarschijnlijke zoektocht (II)
Hij trok zacht snuivend de deur achter zich dicht en liep stil - de klok had nog maar net ongoddelijk de 7 afgetikt - naar de trapzaal, een vervaarlijk gat van negen verdiepingen met onderaan wat meer, lokkend licht. Hij had het nooit op liften gehad, nooit geweten waarom eigenlijk. Hij vermoedde dat het was omdat hij als kind gemerkt had dat hij nooit bij het glazen kastje met de noodtelefoon had gekund. Of misschien had hij lang voor Michael Caine schitterde in 'Dressed to kill", iets gelijkaardigs gezien.
Even wou hij, net zoals vroeger, zich met blokken van zeven de trappen afjagen, de linkerhand meespringend tegen de muur, de rechter alsmaar warmer mee de trapleuning afglijdend. Hij had nooit verloren van de lift, toch niet in de afdaling. Het besef van het vroege uur echter trok de linkerhand al snel van de muur, de pijnlijke gewrichten deden de andere de grip evengoed lossen.
Hij stapte de verrassend warme ochtend in, keek nog even achterom, liet zich de beige lederen zetel inzakken, en reed de afspraak tegemoet. Hij had beslist de binnenwegen te nemen, dit leek aangenamer en rustgevender om tegemoet te rijden wat komen zou. Dan kon hij zich mentaal toch even voorbereiden, wat nodig was nu dit heel plots aanvoelde als een afspraak bij de tandarts - een nieuwe dan nog -, besefte hij.
Zijn antraciet nieuw-geurende Audi S5 doorkliefde zijn Jacques Brel-platteland, af en toe ingehouden door een aangename, raamtikkende herinnering of ergerlijker: om ter felst gekleurde nepwielertoeristen die het blijkbaar allemaal nodig vonden om met een dozijn of wat een wanorde bij elkaar te slalommen over de ganse breedte van uiteraard hún privé-rijbaan. Waarschijnlijk waren FC Het Ronde Wiel en FC Den Derailleur hun verbroederingskroegentocht aan het afsluiten. Die extra harde claxon en het snoeiharde gebrul van de motor deden samen echter uitstekend hun werk. Als mieren tegen elkaar opbotsend, een dolle regenboog richting gracht, losklikkende pedaaltjes en vuistgebal alom. Even de nonchalante arm door het open raam, alsof om te zeggen 'Sorry, ik had jullie helemaal niet gezien'.
"Weten zij veel of ik daltonisch ben of niet !", "Elk dier zijn plezier", "Leven en laten leven", suste hij zijn tamme schuldgevoel dat evenwel snel wegebde, overspoeld als hij inmiddels was door adrenaline omwille van de naderende afspraak.
feedback van andere lezers- Mistaker
Ik zit er nog niet echt 'in' maar blijf wel geboeid lezen.
Liefs,
Greta
Klaver4: thanks mistaker om mee te lezen !
fb is nuttig want loop nog beginnersbenen qua schrijven (dichten ook trouwens, pas sinds ik op wh zit)
liefs
klaver4 - sproet
ik sluit me aan bij Mistaker. ik lees met bewondering jou woordkeuzes, subliem. :-)
Klaver4: thx sproet voor het mooie compliment !!
liefs
Klaver4 - Francis
Volg je
Klaver4: thx! vind ik fijn !
grz
klaver4 - matahari
Tja...de naderende afspraak
liefs matahari
Klaver4: ah, ge zijt er blijkbaar in ene keer ingevlogen ! Benieuwd naar uw mening wat verder in het verhaal, of het consistent leest of niet, zal dat wel merken aan jouw fb!
liefs
klaver4 - killea
your pulling me in..
xx
j
Klaver4: :o)
I see you really are a speed-reader !!!
xx
Dicky
|
