|
< terug
Bij de indianen. Een Elsje-avontuur deel 5 + 6
Een woeste man kwam met grote passen op Anna en Elsje afgelopen.
Hij liep vreselijk te schelden.
"Rot meiden, donder op, dat hert is van mij."
Hij had een grote knuppel in zijn hand en zwaaide er mee boven zijn hoofd.
"Ik sla jullie kop eraf."
Die nare man kwam heel snel dichterbij.
Dat was natuurlijk die stroper en die wilde hen doodslaan!
Elsje en Anna wisten niet zo gauw wat ze moesten doen.
Hard weglopen hielp niet, die man was toch sneller.
"Help, help!", riepen ze allebei tegelijk.
Gelukkig wist het hert wat hij doen moest.
Hij zakte door zijn poten zodat de meisjes snel op zijn rug konden klimmen.
Vlug sprongen zij erop en hielden zijn gewei goed vast.
Hinkend op zijn manke voorpoot ging het hert er vandoor.
De stroper rende hen vloekend achterna en hij kwam steeds dichterbij.
Het hert schoot dwars door de braambosjes.
Daar kon die rot stroper lekker niet doorheen.
Au! Een scherpe doorn haalde Else's been open, het bloed liep eruit!
Maar de stroper waren ze gelukkig kwijt.
Dat was toch niet zo.
Zijn smerige hand greep Anna bij een vlecht en hij trok haar woest scheldend van het hert af.
Omdat Anna zo plotseling van hem afgetrokken werd en omdat hij vanwege die manke poot nog niet zo goed kon staan, viel het hert om.
Hij viel boven op de stroper.
Het leek wel of die zo plat werd als een dubbeltje.
Toch wist hij te ontsnappen, maar het hert gaf hem met zijn achterpoot toch nog een harde trap tegen zijn gemene kop.
Gillend van de pijn en ook van angst vluchtte de stroper, want daar kwamen Anna's vader en nog een krijger aangerend.
"Wat is er gebeurd? Jullie zijn al zo lang weg. We zijn julie gaan zoeken. Iedereen is zo ongerust."
Nog helemaal trillend van de zenuwen en toch ook een beetje trots vertelden Anna en Elsje het hele verhaal.
Hoe ze bosbessen en noten zouden plukken en dat ze het hulpgeroep van het
hert hoorden.
Maar waar was het hert gebleven? Die was gauw weggelopen.
Natuurlijk, dacht Elsje. Anna's vader en de andere krijgers jagen ook.
Het hert was bang geworden. Hij kende die krijgers wel.
Maar die jagen tenminste eerlijk. Niet met zo'n gemene strik, besloot Elsje.
Maar nou is die rot stroper wel ontsnapt, huilde Anna tegen de krijger die toevallig ook haar oom was.
"Oh, die krijgen we heus wel", zei die. En hij ging met zijn vinger langs zijn keel.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Het zal je oom maar wezen. Persoonlijk hou ik echt niet van creepy guys.
pieter: Ja Ghislaine,
Dit is het echte indianenleven. Boeven en dappere krijgers. Maar die krijgers heten niet voor niets krijgers!
Groet,
Pieter. - henny
Zo is dat. Stropers, afmaken die hap. heel goed vervolg.
pieter: Dank je voor het uitstekend. En inderdaad: Oog om oog, tand om tand!
Groet,
Pieter
|
