Volg ons op facebook
|
< terug
Hoe een ernstig trauma te herkennen
Ik was eindelijk zes jaar geworden ! Dit betekende dat ik de volgende zomervakantie de familietrek naar het buitenverblijf in Spanje - Palamós meer bepaald, een goede honderd kilometer bezuiden Salvador's habitat - mocht mee beleven.
Een dik half jaar wachten en het was zover, de vooravond van het avontuur was aangebroken. Van één van de vier oudere zussen kreeg ik een valiesje als geschenk. Zo'n reclame artikel: van boven afgeronde witte semi-aktentas met het blauwe logo van Sabena, kartonnen voering langs de zijkanten en achterkant, een rits van linksonder tot rechtsonder, en een snijdend plastic zwart handvat, gezet in koperkleurige hengsels. Ik was apetrots.
In MIJN reistas stak ik: mijn favoriete blauwe zwembroek met korte pijpjes met rood en geel randje onderaan, mijn duikbril, mijn fel gekleurde Spaanse regenboog handdoek die ik van dezelfde zus gekregen had, mijn lievelings-Absorba-broek (de meest neutrale van kleur want waren afdragers van een andere zus), mijn T-shirt met tijger op, en mijn verrekijker om daar naar de sterren te kunnen kijken. De rest van wat ik nodig had ging ma wel in een aparte tas steken.
De morgen brak aan en iedereen was zenuwachtig, ondergetekende niet in het minst. Uiteindelijk vertrokken we, het avontuur tegemoet !
Na een tijdje rijden, iedereen wat bedaard, richtte ik mijn blik naar het voorbijglijdende landschap. Plots kwam de streek mij bepaald bekend voor.
Waw, ik ken toch al een eind van de wereld! En het wordt alsmaar bekender precies. Ooooh, ik herken dit hier ! In deze regio woont Agnes, onze meid/ersatz-moeder bij wie ik vaak logeer ! Mijn enthousiasme voor mijn herkenning van de streek wordt op stilzwijgen van de medereizigers onthaald.
Ik herken nu echt wel de hoofdbaan van Jabbeke, en jawel, we draaien haar doodlopende straat in en stoppen voor de deur, temidden de baan, reeds gekeerd.
Mama stapt uit, opent de koffer, haalt er een zak en mijn Sabena reistas uit, en komt vervolgens mij uit de auto halen. Lichte paniek maakt zich plots van mij meester.
We stappen binnen, Agnes aait mij over het hoofd, neemt de zak en Sabena tas aan en neemt mijn hand stevig vast. We stappen de living binnen. Weent ze nu ? Mijn moeder geeft me een kus, zegt kort gedag en stapt naar de auto.
Ik kijk vragend naar Agnes die nu echt wel weent, en mijn hart breekt in duizend stukken. Ik trek me los, smijt me op de sofa bij het venster, en kijk vol ongeloof naar de auto met familie die wegrijdt, Spanje tegemoet. Het duurt minstens een paar uur voor ik geloof dat ze niet meer omkeert.
Ik heb in mijn leven nooit meer zo hard geweend.
…
Als deze herinnering mij nu nog soms te binnen schiet, komt ze altijd op dezelfde manier mijn hoofd binnen gehamerd: ik zie mezelf op die sofa, maar met een ontluisterend detail: ik zie mezelf gehurkt op die sofa zitten, i.e. dus met mijn huidige postuur, terwijl ik toen gehurkt, nooit boven de rugleuning van de sofa had kunnen kijken !
Dit trauma groeit gewoon mee.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Of hoe dat een kind zich alleen gelaten voelt en niet begrijpt hoe dat zo iets mogelijk kan zijn.
Zo te lezen kun je dit nog goed voor je geest halen
Willy
Klaver4: idd! heb ook een goed geheugen, maar dit staat er wel ingekerfd!
gr
klaver4 - Liesje
heel sterk neergepend... de tristesse van toen is nu nog voelbaar...
Klaver4: thx voor deze mooie fb! heel soms komt die nog eens langs die tristesse, maar daar weten we intussen wel raad mee, gelukkig !
Liefs
klaver4 - Mistaker
Indrukwekkend verhaal...
Liefs,
Greta
Klaver4: thx mistaker!
het was ook echt indruk-wekkend, indruk die zelfs zijn afdruk zou laten in een blok gehard staal !
Liefs
Klaver4 - sproet
een mooi vooruitzicht met een traumatische ontknopping! ingrijpend neergepend! :-)
Klaver4: zat ik daar in hortdroog Jabbeke in de tuin aardbeien te plukken, met mijn duikbril op mijne kop...
gr
klaver4 - Ghislaine
Toch het geloof in volwassenen niet verloren zeker? Een tip waar je mee doet wat je wil;
100 kilometer= honderd kilometer
Klaver4: geloof in volwassenen is tot op heden meer geschokt dan het geloof in kinderen, moet ik eerlijk toegeven.
heb het veranderd, bedankt voor tip, ikzelf stoor me niet aan cijfers of letters eigenlijk, maar heb dat al paar keer gehoord.
Liefs
Klaver4 - Magdalena
Waaw! Héél sterk. En die laatste paragraaf met die laatste zin: dat het trauma mee groeit. Echt heel knap!
Klaver4: hey, blij dat je deze mooi vindt!!!
thx om dit te lezen hé magdalena.
ik volg uwen zwarte boedha in spanning mee :o)
Liefs
klaver4 - Francis
Ach jongen dit maakte ik 4 keer per week mee, alles went
gr Frans
Klaver4: Hahaha!
Ja idd; dat was bij mij nog maar den aanloop ook; ze heeft nog veel meer gepresteerd,die dame!
gr
klaver4
thx for going fishing in my pool! - killea
I must admit to a fleeting moment of jealousy, that you are able to write about your own traumas (as does Frans). I am too terrified to go there and my stomach is in knots just reading your story. The pain overwhelms me again, and again - yours, mine and anyone elses laid bare. That makes you a grand writer, Dicky.
Chapeau!
xx
Klaver4: Thanks June for the fine compliment!
I never have felt the need to avoid my traumas; would not help either, as then they would certainly come haunt me with strengthened revenge :o)
xx
Dicky
|
