|
< terug
Noorderzon (4)
De burcht baadde in het schijnsel van de maan, en de grijnslach van de man verdween.
Maakte plaats voor een ongelofelijk zachtaardige, ja je zou het bijna een lieve uitdrukking
kunnen noemen.
Zij slaakte een zucht, en ontwaakte uit een droom. Waar was zij? Even probeerde zij op te staan,
maar moest zich van zwakte terug op het bed laten vallen. " Mijn hemel, heb ik zolang geslapen? ", mopperde ze tegen zichzelf.
Ineens zag ze hem achter haar staan, en de rillingen liepen over haar rug. Koud kreeg ze het, intens koud.
Haar ogen verdroegen niet veel licht, en waren vernauwd tot spleetjes.
Hij boog zich over haar heen, nu herkende ze hem, en een kreet van afschuw ging door merg en been.
De zwarte schaduwen in haar brein vielen langzaam weg, en ze werd helderder. Waar was alles gebleven?
Ze voelde zich zo slap als een marionet, en zocht tevergeefs naar steun, om te gaan staan.
Half naakt lag ze daar, hij bewoog niet, en staarde haar constant aan.
Wolven huilden in het donkere bos achter de burcht, en hij trok ineens zijn schouders op.
De storm was al dichterbij gekomen, en de dieren werden onrustig.
Die beweging trok haar aandacht, en ze keek hem nu op haar beurt boosaardig aan.
Ze had een valse blik in haar ogen, en draaide zich naar hem toe, terwijl ze hem toe schreeuwde: " pak me dan! ".
Hij reageerde meteen, en riep dat ze zich rustig moest houden.
Het gehuil in het bos werd oorverdovend, hij rende snel naar het venster om te kijken wat er aan de hand was.
Gemene gele wolven-ogen leken de zijne te doorboren, en hij wendde zijn gelaat af.
feedback van andere lezers- Liesje
leuk vervolg...
Lazey: ik had er nog een paar hoofdstukken aan willen breien, maar het moet spontaan komen, anders hoeft het niet, dankje voor deze f.b. Liesje.
|
