|
< terug
Roman-in-wording .2
'En als je haar dan vindt, die hoermoeder van je, wat dan? Wil je dan hetzelfde met haar doen als zonet met mij?' vroeg Heather zachtjes terwijl ze met een ondeugende glimlach op haar gezicht naar hem lag te kijken.
Hij wist dat ze hem probeerde te shockeren. 'Misschien wel,' zei hij aarzelend. 'Als ze zo iemand is als jij.'
Even was het stil. Toen fluisterde ze: 'Ik hoop het voor je.'
'Dat ik haar vind of dat ik met haar doe wat we zonet deden?' wilde hij weten.
'Beide,' zei ze.
Het bleef een lange tijd stil tussen hen. Hij lag met zijn ogen dicht heerlijk ontspannen tegen haar grote zachte lijf. Hij moest even weggedommeld zijn want toen hij zijn ogen weer opendeed en het klokje op het nachtkastje zag, besefte hij ineens dat het veel later was.
Ze streelde zijn lijf en speelde met zijn geslacht. 'Nog een keer?' vroeg ze, zoals iemand een welkome gast vraagt of hij misschien nog een kopje koffie blieft. Hij knikte. Ze draaide zich even op haar zij om op het klokje te kijken. 'O nee,' zei ze geschrokken. 'Geen sprake van, het kan niet meer, Martin komt zo thuis. God, is het al zo laat?'
Hij vloog overeind en schoot in de kleren. Ook zij begon zich aan te kleden, maar ongehaast. 'Jammer,' zei ze spijtig. 'Geen tijd meer om samen onder de douche te gaan. Als je terugkomt doen we het nog eens over.'
'Ik verheug me er nu al op,' grijnsde hij.
'Schrijf je me een briefje of een kaartje als je haar vindt? Of als je plotseling zonder geld komt te zitten of wat dan ook? Dan stuur ik je wat.'
Hij keek haar verbaasd aan. 'Waarom zou je zoiets voor me doen, zou je zoiets echt doen? Maar waarom in hemelsnaam?'
'Omdat ik je nou eenmaal graag mag. Alsof je mijn zoon bent of zoiets. Is dat nou zo gek?'
'Eigenlijk wel. Wat we zonet hebben gedaan zou je nooit met je zoon doen bijvoorbeeld.'
'Dat weet je maar nooit,' zei ze zangerig en met een geheimzinnig lachje.
Hij moest maken dat hij weg kwam. Hij wilde Dr. Martin Goodrich niet bij de voordeur tegen het lijf lopen als die nu plotseling thuiskwam. In de gang trok ze hem nogmaals tegen zich aan en zoende hem, een laatste lange afscheidszoen.
'Altijd als ik je kuste, zo'n onschuldig kusje op je voorhoofd, voelde ik dat je me begeerde,' fluisterde
ze in zijn oor. 'Letterlijk, bedoel ik. Ik voelde het tegen mijn bovenbeen. Daarom deed ik dat ook zo graag en zo vaak. Zie je wel, nu weer. Het gebeurt bij jou automatisch. Ik hoef je maar even tegen me aan te houden of...' Ze streelde over de bobbel in zijn broek. 'Stop dit... ' -ze kneep er zachtjes in- 'stop deze maar in een hele lieve vrouw daarginds, een meisje van jouw leeftijd, en denk daarbij aan mij,' hijgde ze in zijn oor.
Hij grijnsde schaapachtig. 'Zal ik doen.'
Ze bleven nog even staan vrijen, toen zei ze spijtig: 'Nu moet je toch echt gaan; hij komt zo thuis.'
Ze hoorden een auto stoppen in de straat. Het dichtslaan van een portier. Ze keek door het raampje van de voordeur. 'Niets aan de hand,' zei ze. 'Het is bij de buren.' Ze opende de voordeur. 'Of wil je even wachten tot hij thuiskomt om hem persoonlijk te bedanken voor het plezierige gebruik dat je hebt gemaakt van zijn vrouw tijdens zijn afwezigheid?' zei ze lachend. Hij glipte snel langs haar naar buiten. Toen hij omkeek zag hij haar in de deuropening staan met een bezorgde uitdrukking op haar gezicht.
Een moeder die zojuist vaarwel heeft gezegd tegen haar enige zoon op weg naar het front, niet wetend of ze hem ooit terug zal zien.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Kijk met genoegen uit naar het vervolg.
|
