|
< terug
Roman-in-wording .3 en .4
Het was hartje winter en er lag een dik pak sneeuw. Kees hielp zijn vader Wout met het bevestigen van sneeuwkettingen aan de wielen van de nieuwe Landrover. Joelende kinderen renden om hen heen en bekogelden het tweetal met sneeuwballen. Wout vloekte, maakte dreigende gebaren en riep dat ze moesten opsodemieteren maar niets hielp. Een keiharde sneeuwbal trof hem in de nek toen hij zich vooroverboog om de ketting vast te maken. Ze stapten in. Met moeite kreeg Wout de nieuwe wagen in de eerste versnelling. Een schurend en knarsend geluid. Opnieuw kindergekrijs. Sneeuwballen spatten uiteen tegen de voorruit, hetgeen hem het zicht belemmerde. Nu was de maat vol. In de tweede versnelling reed hij op het groepje in -- de kinderen stoven alle kanten uit. Hij ramde hun sneeuwhut zonder zich erom te bekommeren of er kinderen in zaten. Hun bijna twee meter hoge sneeuwpop, een soort spierwitte Anton Geesink, zou hij ook even omver rammen. Met zijn jeep in de derde stoof hij er in volle vaart op af. Op het moment dat de bumper het enorme beeld zou doorklieven, herinnerde Kees zich dat op deze plek, 's zomers duidelijk zichtbaar, de een meter dikke, witgeverfde zwerfkei lag die de brede zandweg scheidde van het met schelpengruis verharde fietspad. De kinderen hadden een grote sneeuwbal gerold en die toen met vereende krachten boven op de kei gehesen en het geheel met handenvol sneeuw bedekt en aangestampt om er hun witte reus van te maken. . . 'Pas op! Pas op!' schreeuwde Kees nog. Maar het was al te laat.
Roman-in-wording .4
Ongeveer een etmaal hadden ze nu boven schaarse dunne wolkenslierten gevlogen op de ijle hoogte van bijna tien kilometer. In Singapore was hij van plaats verwisseld. Een oude man die slecht ter been was, wilde juist graag langs het gangpad zitten, hij kon dan makkelijker overeind komen om naar de drukgebruikte w.c. te strompelen. Gelukkig had hijzelf nu een plaats bij een van de raampjes zodat hij zijn voorhoofd tegen het lichtvibrerende plexiglas kon duwen. De trilling verlichtte de pijn enigszins. Net als de zachte vochtige lippen van Mrs. Goodrich dat deden wanneer zij merkte dat hij hoofdpijn had. Tension headache, noemde ze dat. Ze kon het altijd zien aan de frons op zijn voorhoofd. Let me kiss it better, zei ze en ze pakte hem dan beet en drukte haar lippen net boven zijn linkeroog. Een lange zachte vochtige zoen. You're too highly strung, relax!
De Jumbo zakte nu geleidelijk door de lage wolkenmassa dat als een grauwe drabbige wattenbrij over een groot deel van het vasteland van Europa had gehangen. Steeds lager zakte de 747 tot het toestel grommend en gierend landde. Schiphol. Nederland. De eindbestemming. Johans land van herkomst, zijn geboorteland. Door het raampje viel niets te zien dan grijze mist. Toen het toestel eindelijk tot stilstand kwam en de deuren in de romp werden geopend klikte hij zijn veiligheidsriem los en pakte hij zijn rugzak, zijn enige bagage. Hij was er. Terug naar af.
De dag van aankomst en ook de volgende dag, een zondag, bracht hij grotendeels door op bed in zijn goedkope hotelkamertje. Hij bestudeerde een plattegrond en een toeristengids die hij vlak bij het Van Gogh Museum had gekocht. Hij hoopte dat de stekende pijn vlak boven zijn linkeroog en bij zijn slaap zou verdwijnen als hij een tijdje zou rusten. Pas op de maandagmiddag voelde hij zich sterk genoeg om met de kaart van Amsterdam in de hand er op uit te trekken. De Wallen op. Die dag en de volgende drie dagen zwierf hij door de rosse buurt en liep hij de vele pornowinkeltjes binnen. Hij wachtte tot er geen andere klanten waren en vroeg dan:
'Heeft u misschien een video over een priester en een non die vleeselijke gemeenschap hebben in een of andere Sint Jozefkerk hier in Nederland of in Belgie? Het gebouw is naderhand gesloopt en bestaat dus niet meer. Dat is alles wat ik er van weet.'
Hij had de woorden zorgvuldig gekozen en vooraf ingestudeerd.
De pornomiddenstanders schudden verbaasd of meewarig hun hoofd. Enkelen lachten hem uit. Een van hen dacht dat hij in de maling werd genomen.
'Je bent zeker student?' zei de man. 'Eerste jaars zeker? Ik wist niet dat de ontgroeningstijd nog aan de gang was.'
Een vermoeid uitziende vrouw van ongeveer zestig keek hem afkeurend aan en zei op besliste toon:
'Zulke video's bestaan helemaal niet, jongeman, en als ze wel bestonden zou er geen belangstelling voor zijn.' Ze keerde hem resoluut de rug toe en ging verder met het uitpakken van een grote kartonnen doos.
Weer een andere winkelier zei dat zo'n video al lang uit de handel zou zijn genomen. Te oud, geen vraag naar. Hij had plenty andere video's, kijk maar, en hij wees naar de schappen vol kleurrijke cassettes. Johan zei dat het hem ging om de namen van de maker van de video en die van de hoofdrolspelers. De man kon hem niet helpen.
Moedeloos slenterde hij daarna langs de vele helverlichte ramen van kleine kamers van zo'n anderhalve meter breed. Schaars geklede vrouwen stonden achter het glas te heupwiegen met een geforceerde lach op hun gelaat of ze tikten tegen het raam en gebaarden uitnodigend. Net legbatterijen met kippen, dacht hij, die hebben ook haast geen ruimte om zich heen. In het passeren keek hij vluchtig naar hun gezichten. De meesten hadden harde gelaatstrekken of zagen er vermoeid uit. De vrouwen wekten bij hem geen begeerte, eerder angst of medelijden. Zou hij zijn eigen hoermoeder herkennen als die hier toevallig achter het raam stond of zat? Zou ze hem herkennen?
In een open deur stond een grote vrouw met een verbeten blik naar hem te kijken. Ze had een bontmantel om maar ze had blote benen en rose pantoffes aan.
'Hey you! Come!' zei ze gebiedend. 'Come you!' Ze gebaarde driftig.
Ineens opende ze haar bontjas. Ze was volkomen naakt. Even snel deed ze haar jas weer dicht. Johan had de kippenvel op haar gespierde dijen en op haar kleine borsten gezien. Hij schudde verlegen zijn hoofd en liep snel door. Hoe anders had Mrs. Goodrich er uit gezien met haar zachte lichaam, haar brede moederlijke heupen, haar volle ronde moederborsten.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Meesterlijk. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
Dialogen op een nieuwe regel plaatsen. Dat soort van vrije regelval verhoogd de leesbaarheid.
RudolfPaul: Dank je, Ghislaine, ik zal het proberen.
|
