Volg ons op facebook
|
< terug
De onwaarschijnlijke zoektocht (VII)
(VII)
Hij hoorde plots ergens in de verte een stem praten, omfloerst als werd er doorheen een opgerold donsdeken gesproken (winterversie welteverstaan). Hij hoorde een naam. 'Rock!.. Roooock!' Dit...dit was zijn naam! Die was een presentje van zijn moeder die fan was van Rock Hudson; hij had zich steeds getroost met het inzicht dat hij het slechter had kunnen treffen, bijvoorbeeld misschien slechts 1m60 groot geworden zijn en met zo'n naam het leven moeten doorbaggeren!
Hij wilde 'Ja!' antwoorden, maar wist niet direct hoe dit zintuig te bedienen; het bleek gewoon onvindbaar. De naam bleef roepen; dan ging het opeens vier versnellingen hoger. Als laatste slokje door een rietje werd hij de bewuste realiteit terug ingezogen. Hij schrok wakker. Zijn wangen waren vochtig. De doctores bleek bezig zijn tranen weg te deppen; ze voelde nog zijn pols en gaf een o.k.-teken aan Oscar toen ook de bloeddruk in orde bleek.
'Het is heftig geweest en enigszins bizar, maar ik denk wel dat we prijs hebben: uw witte vlek is naar boven gekomen en hoe!', zei Oscar hem enthousiast en bevestigend aankijkend. 'Jou hier terugkrijgen heeft wel wat langer geduurd dan normaal, maar hier ben je weer, in één stuk, althans zo ziet het er naar uit', probeerde hij oprecht olijk te doen. De gedachte flitste door Rock's hoofd dat het wel goed is als een dienstverlener - eender welke eigenlijk - tevredenheid laat blijken over een bekomen resultaat, maar ze moesten dit niet al te fel gaan doen, want dat kwam over alsof ze twijfelden aan hun eigen kunnen, niet echt wisten waar ze mee bezig waren. Gelukkig bracht de volgende tussenkomst van Oscar hem snel weer bij de zaak.
'Ik wil niet voorbarig zijn maar ik denk dat ik je alvast wat kan geruststellen. Daarnet zei ik dat het bizar is geweest hé. Wel, het is bizar omdat wat naar boven is gekomen in essentie op eerste evaluatie een ontroerend verhaal - nu ja, sorry - stuk van je leven blijkt te zijn; dus niet één of ander ongemeen gruwelijk trauma dat uit je moordkuil is geklauterd.'
'Alleen zit rond dat ontroerend verhaal een tanggebeurtenis waardoor we hier zijn aanbeland', vulde hij nog aan.
Daarop verplichtte Oscar hem een half uur te rusten in een klein schimmig kamertje met zachtgroen licht, waarna ze samen de eerste ontleding zouden doen. Intussen had Oscar de kans eerst zelf eens alles cursief door te nemen. Rock stemde in; hij had eigenlijk met alles ingestemd, want dergelijke eerste onthulling was feitelijk onverhoopt.
De volgende stap in de behandeling bestond erin om Rock het verhaal te laten horen onder begeleiding van Oscar; de ganse sessie was immers opgenomen. 'Je zult dus jezelf een weggeschreven verhaal horen vertellen; weliswaar enkel het eigenlijke verhaal zelf, niet de ganse sessie met inbegrip van de psychobabbel die tot de onthulling van het verhaal heeft geleid, of de afbouw na jouw 'disclosure', had Oscar verduidelijkt toen hij hem wederom enigszins triomfantelijk aankeek. Rock vond het - nog steeds - allerbest zo.
Ze gingen gerieflijk zitten en Oscar startte de mini-disc waarop hij het relaas had opgenomen.
Rock hoorde een heel bevreemdende stem die toch de zijne moest zijn, het volgende relaas doen:
"De laatste schooldag was gedaan; ik werd dat jaar zeven,…ja, zeven. Toen ik lag te slapen die avond kwam mijn mama me wekken. Ze had mijn Sabena reistas bij zich, deed mij zo stil mogelijk kleren aan en stopte me in de wagen en we reden weg in het pikdonker. Ze was aan het wenen en deed raar; ze sprak niet zo duidelijk. Ik deed of ik het niet zag en vroeg twijfelend of we op vakantie gingen; ze antwoordde kort 'Jij alvast wel!'. Uiteindelijk wekte ze me opnieuw en stonden we plots voor twee huisjes temidden de velden, nog steeds in het pikdonker. We stapten uit, liepen door een bloemenperk en belden aan bij het rechtse huisje. Een slaperige halfnaakte vrouw deed na lang wachten open.
Er ontstond een hevige discussie tussen die mevrouw en mijn mama, die opeens riep: 'Kijk, dit is wel het minste dat je voor me kunt doen. Ik heb nu even geen blok aan mijn been nodig. Hugo is gaan lopen met een ander en 'die van mij' heeft voor de verandering iets in de smiezen. Dus als het effe kan, ja?; na al wat ik voor je heb gedaan?! Binnen twee weken kom ik hem terug ophalen'. Daarop nam de vrouw die een vreemd accent had, mijn favoriete en enige reistas aan, zei nog iets tegen mijn moeder die mij vervolgens met een aai door mijn haar zonder verder omkijken bij deze vrouw achterliet.
Die mevrouw gaf me nog iets te drinken, legde me in een zolderkamer, en ging toen het huis uit. Ik heb niet geslapen, enkel door het zolderraampje zitten staren of mijn mama niet terugkwam, en toen dat niet bleek naar de sterren gekeken - gelukkig had ze mijn verrekijker in de Sabena-tas gestopt; dat was ze tenminste niet vergeten.
feedback van andere lezers- sproet
heel mooi neergezet: hoe het kind effectief een blok aan het been is, de afstandelijkheid druipt er zo vanaf.
'smiezen' nieuw woord bijgeleerd om in het scrabbelen te gebruiken, als ik de juiste letters heb natuurlijk!
liefs, trees ;-)
Klaver4: thx om te blijven lezen en de leuke fb sproet !!
Liefs
klaver4 - Mistaker
Mooi beschreven. Heel graag gelezen.
Liefs,
Greta
Klaver4: thx voor compliment en mij te blijven volgen hé !
Liefs
klaver4 - minimal
Rock Hudson... geweldig gekozen die naam!
doei
mini
Klaver4: thx ! ge zou moeten weten welke alternatieven ik had...; Tony Tourette leek me dan toch geen goed idee...; man, dat is niet gemakkelijk zenne! Maar vond Rock wel iet hebben voor mijn personage :o)
liefs
k4 - Francis
hartstikke goed joh! Er zit geen witte vlek in..
Droge humor ook, hou ik wel van.
Gr Frans
Klaver4: Droge humor ken jij ook wel wanten van !!! Heb stevige, confronterende avond achter de kiezen, ene om 'U' tegen te zeggen! Mij stevig vergist in mensen, maar.... voor alles is een eerste keer zeker !!! :o)
grz mate
klaver4 - matahari
Om nooit meer te slapen gruwelijk achterlaat verhaal
liefs matahari
Klaver4: vergeten zal deze het nooit van zijn leven doen (hoe een ernstig trauma is uiting van zo'n avond eigenlijk...)
ik wou krasjes laten zetten in mijn ogen, maar de dokter zei dat er geen plaats meer was...;o)
liefs
klaver4 - killea
Superb!
xx
Klaver4: Thanks June !!!
xx
Dicky
|
