|
< terug
Roman-in-wording .6
Hij wilde even weg uit Amsterdam en bezocht een kustplaatsje aan de Noordzee. In het havengebied wilde hij zo dicht mogelijk bij het onrustige water zien te komen. Hij liep de pier op die ver de zee in stak. Aan het einde liep de pier zo'n vier meter schuin en vrij steil naar beneden. Hij keek omlaag en snoof de zeegeur in zich op, vulde zijn longen ermee tot hij dacht dat ze zouden barsten. Zijn hoofdpijn, die tijdens zijn vergeefse speurtocht in de hoerenbuurt van Amsterdam bijna ondragelijk was geworden, leek al iets af te zakken.
Er waren enkele andere wandelaars die zich niets van het onstuimige weer aantrokken en tegen de wind in naar het uiteinde van de pier waren gekomen. Onder hen was een blonde jongeman in een rolstoel.
'Ook even lekker komen uitwaaien?' riep de rolstoelrijder.
Johan knikte. Hij blies langzaam zijn adem uit en vulde nogmaals tot barstens toe zijn longen. Daarna klauterde hij over de granietblokken schuin naar beneden tot hij het deinende wateroppervlakte dicht genoeg genaderd was. Ver voorovergebogen, met uitgestrekte arm, tussen twee golven door, dompelde hij zijn gevouwen zakdoek onder in het bruisende en klotsende koude water. Schuim spatte op en trof hem als fluimen in het gezicht. De onderste keien waren donker en nat, ze waren glibberig van zeewier. Toen hij zich weer naar boven wilde begeven stapte hij mis, hij gleed uit en stootte zijn enkel tegen een scherpe rand. Hij verbeet de pijn en vond zijn weg naar een hogergelegen bazaltblok waar hij even bleef zitten om over zijn enkel te wrijven. Zijn schoenen, sokken en zijn broekspijpen tot halverwege zijn knieen waren drijfnat. De natte zakdoek perste hij tegen zijn voorhoofd en tegen zijn slaap. O wat miste hij zijn Mrs. Goodrich - Heather- op dit moment. Even een kusje erop, dan is het zo beter. Op beide plekken.
Hij hoorde een verwaaide stem achter zich. Iemand riep tegen de wind in: 'Hé, wat ben je aan het doen? Je bent toch niet van plan om er in te springen, hè?'
Johan keek schuin achter zich en zag de jongen in de rolstoel. Iemand van zijn eigen leeftijd, ietsje ouder misschien, negentien of twintig. Hij groette de invalide door even met zijn natte zakdoek te zwaaien, daarna keek hij weer voor zich naar de drieste golven en de onmetelijke donkere wolkenmassa die boven de grijze zee hing en dreigend landinwaarts scheen te komen. Zo'n wolk, maar dan samengeperst tot een dichte prop watten, voelde hij onder zijn schedel. Een zwaar drukkend gevoel.
Toen hij even later op handen en voeten naar boven klauterde, stond boven aan de pier de jongen in de rolstoel er nog steeds.
'Voet verstuikt?'
'Misschien. Denk het niet,' hijgde Johan.
'Als we niet maken dat we hier wegkomen worden we zodadelijk kletsnat,' zei de jongen. 'Kijk eens wat daar op ons afkomt.' Hij wees op een dreigende donderwolk die met grote vaart over de zee op hen toekwam. 'Laten we naar dat restaurant gaan, daarginds. Als je op het handvat leunt en je gewicht niet al te veel op die voet zet, kun je met me mee lopen, dat redden we nog net.' Hij stak zijn hand uit en zei: 'Ik ben Kees.'
'John Kruijtbosch,' zei Johan.
'Kees Wegenaar.'
feedback van andere lezers
|
