Volg ons op facebook
|
< terug
Zilveren Bruiloft in Mineur (1van2)
VLAM… die deur is dicht en het kan me geen barst schelen als ze uit de hengsels hangt. De hond van de buren is opgeschrikt en blaft nijdig. De buurvrouw van schuin over licht het gordijn even op, ik steek mijn tong uit en beheers me om niet handen oren flapperen te doen! Roddelstof hebben ze hier genoeg gehad het laatste jaar. Nu is het amen en uit!
Ik draai over mijn toeren, ik krijg het portier van mijn wagen niet onmiddellijk open en ik schop er tegen aan. Shit, dit deed pijn, maar het heeft zijn uitwerking. Het maakt me iets rustiger.
Mevrouw aan de overkant staat nu in haar deur, ik wil 'kutwijf 'roepen. Bedenk op tijd dat ze daar eigenlijk op wacht, meer stof tot roddelen. Ik gooi haar een kushandje toe, ze schudt met haar hoofd.
Ziedend stap ik in de wagen, start en rij met gierende banden de straat uit. Ik dwing mezelf tot kalmte, maar dit lukt niet, ik ben woedend!
Waar zal ik heen rijden? Ergens waar ik alleen kan zijn, ik wil niemand in mijn omgeving. De zee, ik wil naar zee, uitwaaien , tieren tegen de branding op. Ik rij naar Cadzand, parkeer mijn wagen aan het hotel 'de Blanke Top' en stap het strand op.
Ik ben er alleen, het is 15 december 1994, twee uur in de namiddag. De zee lokt me aanrollend en ik hol hem tegemoet. Langs mijn rechterzijde speelt hij ebbe en vloed en ik stap verder gepousseerd door de wind. Mijn gedachten tollen, mijn kwaadheid komt en gaat, mijn handen zijn vuisten diep geborgen in de zakken van mijn jas.
De zee weent voor mij, ik kan het niet. Ik ben op, leeg gestreden en verloren, verdomd verloren, snap je wat ik zeg: VERLOREN. IK HEB VERLOREN!
De zee wil me troosten en komt even aan mijn schoenen likken. Het maakt me boos en ik schreeuw: "verdwijn, laat me allemaal met rust, de pot op, stik, loop naar de hel…" De zee schrikt niet van mijn gebrul en komt nogmaals vleiend langs mijn voeten. Waarom laat ik me niet opnemen door haar golven, lang kan het niet duren. Twee minuten ten hoogste, mijn longen laten vollopen met het ijskoude water en gedaan, over en out. Morgen spoel ik wel ergens aan en dan…nee, ik gun het hem niet dat hij op mijn graf komedie gaat spelen.
Waarom dwaal ik hier eigenlijk? Vandaag zijn we vijf en twintig jaar getrouwd en ik heb met een slag de deur achter mij dichtgetrokken, definitief! Ja, laat het maar binnendringen, definitief! In mijn zakken zit de sleutel van het huisje dat ik gehuurd heb. Ik hoor terug zijn verwijt, dat ik altijd voor verrassingen zorg, kon ik het ruiken dat ik uitgerekend vandaag de sleutel zou krijgen. Trouwens, wat maakt het uit vandaag of morgen? We waren reeds drie jaar uit elkaar aan het groeien. Och, hij heeft iets nieuws om bij zijn vrienden het slachtoffer te spelen. Ik hoor het hem al zeggen: " Ze kon het weer niet beter regelen, ik was van plan om romantisch te gaan eten. De vijfentwintig rozen waren besteld, eentje voor elk jaar." Er zal wel iemand zijn om hem over zijn kopje te aaien en hem te troosten.
Eigenlijk ben ik een stomme geit, waarom ben ik weg gegaan? Als er al iemand had weg te gaan, dan was hij het wel, niet ik.
Waar zal ik slapen deze nacht? Ik heb wel een huisje , maar geen meubelen. Er zit niets anders op dan terug te gaan, mijn spullen te halen en te verhuizen. Vijfentwintig jaar getrouwd, het dringt tot mij door. Wat loop ik hier in godsnaam alleen te doen en de tranen komen, de zee trekt zich bescheiden terug. Ik ben vloed, de zee is ebbe!
Ik plof neer op een pier, ik schreeuw, ik vloek en ik huil mijn ziel uit mijn lijf! Dit heb ik niet verdiend, ik vermoord hem en zijn platonische vriendin die haar benen dichtknijpt. Och ja, ik was het vergeten, madame wil geen tweede keus zijn. Ze wil maagdelijk het huwelijk ingaan ,aan achtendertig jaar!
Hij mag geen tien jaar ouder zijn, hij is elf jaar ouder, pech voor hem! Onderwijl laat ze zich alle complimentjes, bloemen, gedichtjes, geschenkjes, uitstapjes wel bevallen. Ik ben de boze, zij de goeie, zoals hij het zegt: " ze is te goed voor deze wereld".
Onnozel manneke, ze rammelt met uw voeten. Verleidt haar, duik met haar het bed in en kom terug met je voeten op de grond. Ik zou het je vergeven hebben, maar dit jagen van jou op een ongrijpbare prooi maakt me gek. Je bent er en je bent er niet, verdomme man, maak een keuze. Ik kan leven met onzekerheden, maar niet met onduidelijkheden.
Een hond komt aan mijn voeten snuffelen en ik kijk in een paar koddige ogen. Hij legt zijn kop scheef en ik laat hem ruiken aan mijn hand. Hij laat zich strelen en het doet me goed om hem te knuffelen. Zijn baasje, een bezwete jogger komt aanzetten, hijgend vraagt hij of alles ok is. Ik knik van ja en denk van nee.
Ik besef dat ik moet terugkeren, ik heb nu de wind in het gezicht en het doet verdomd goed.
Mijn wagen staat eenzaam op de parking en ik behandel hem nu met zachtheid, het is niet zijn schuld. Ik start de wagen en zet de verwarming op maximum, ik ril en ik denk: "waar moet ik heen?"
Ik kan vandaag toch geen feestje gaan vieren op ons vijf en twintig jaar getrouwd?
Ons trouwfeest stelde ook al niet veel voor, gebrek aan centen. Ik word bitter, ik ontloop alle feestjes waar ik de hoofdrol in speel.
wordt vervolgd
feedback van andere lezers- lief
één druppel teveel en de dijken breken!
"prachtig begin"
liefs
sproet: thx Lief!
"prachtig begin" van een treurig einde. - innerchild
Sproet toch ! Jij schrijft ongeloofelijk knap en meeslepend. Ik word helemaal meegesleurd in je verhaal. Proef en ruik de geuren van de zee.
"... uit de hengsels is." => ik zou van is, 'hangt' maken.
"De zee lokt me aanrollend en ik hol hem tegemoet." => schitterende zin !
"De zee wilt me troosten en komt even aan mijn schoenen likken." => en nog zo'n prachtexemplaar !!!
Laatste zin: 'feestje = feestjes'
P.S. Het keeltje is al stukken beter maar de snotneus is ergerlijk nu !
sproet: innerchildje, ik heb je gisteren heel hard gemist, er was een zonnestaaltje minder! ik stuur je een mailtje met wat we gedaan hebben, zodat je maandag verder kunt volgen ( doe ik morgen)
deze 'zilveren bruiloft in mineur is autobiografisch', ik kan er eindelijk over schrijven zonder bitterheid. ik moet er nu zelf om lachen hoe ik toen reageerde.
liefs, sproet ;-) - Ghislaine
Het verloren gevoel prima onder woorden gebracht.
sproet: het verloren gevoel en ik verlies niet graag!
thw voor de fb. - iris
De zin : 'Onnozel manneke..ze rammelt met uw voeten....en kom terug met uw voeten op de grond.. ' vind ik wat verwarrend. Ik zou een punt zetten na bed in. Hoofdletter En kom terug ...
Verder zou ik 'met JE voeten zetten ipv UW voeten. Of heeft de beleefdheidsvorm 'UW' een bedoeling?
Kleine typfout : de buurvrouw van schuiN over
Wat de schrijfstijl en inhoud betreft : ik kan me alleen maar aansluiten bij Innerchild : prachtige verbeeldende zinnen, meeslepend, je zit direct IN het verhaal... Zoals altijd héél mooi ; ik kijk uit naar mééér.......:-)
Liefs !
Iris
sproet: het vervolg komt straks.
bedankt voor de fb, de correcties zijn aangebracht.
kus, trees - otiske
Sproet dit is een super verhaal volgens mij, ik heb het graag gelezen, groetjes.
sproet: thx, het doet me goed om er eindelijk over te schrijven. - Magdalena
!!!
(herkenning)
xxx
sproet: hoe meer ik schrijf, hoe minder ik me alleen voel in wat ik voel, overal zijn er zuster of broederzielen.
thxs ;-) - Klaver4
shit zeg, wat een ellende; het klinkt doorleefd en beleefd...
knap neergezet. Meeste mannen zijn onnozelaars. Meest vrouwen ook...;o)
Knap !
psjes: u voeten => uw voeten
Verleidt haar, duikt met => gebiedende wijs = zonder t denk ik als het dit is wat je bedoelt.
Liefs
klaver4
sproet: ik ben je zeer dankbaar om mijn fouten te corrigeren en ik stuur je een virtuele knuffel.
liefs, sproet ;-)
|
