Volg ons op facebook
|
< terug
Zilveren Bruiloft in Mineur (2 van 2)
Ik rij naar mijn gehuurde huisje, ik stop voor de deur en ik stap binnen. Het ruikt er nieuw, ze hebben het net gerenoveerd.
Is het dit wat ik echt wil? Nee, verdomd, ik wil thuis zijn! Mijn spulletjes, mijn gezinnetje en ik wil in de armen van mijn man slapen, in het holletje onder zijn rechterarm. Waarom, is dit alles voorbij? Ik hoor de laatste woorden van mijn man voor ik de deur dicht vlamde: " je hebt me niet voldoende tijd gegeven!" Dit deed voor mij echt de deur dicht. Drie jaar man, drie jaar heb ik gedacht dat je de mid-life crisis zou doorspartelen.
Ik wandel door dit huisje, waar ik vanaf nu zal wonen. De eigenaars hebben de centrale verwarming laten aanstaan en het voelt aangenaam aan. Ik bestijg de steile trap en de kamers hebben een oude planken vloer. Ik ga met mijn rug tegen de muur zitten en al mijn gedachten vallen stil. Ik moet in slaap gesukkeld zijn, mijn uurwerk wijst 23 uur 25 aan.
Zou hij nu echt niet op zoek zijn naar mij, hij weet waar ik ga wonen, hij heeft niet aangebeld. Het is definitief, vijf en twintig jaar getrouwd, ZILVEREN BRUILOFT IN MINEUR!
Mijn maag knort, het is van deze middag dat ik nog iets gegeten of gedronken heb. Op de hoek is een frituur, normaal geopend tot twee uur in de morgen. Ik stap naar buiten, het is bitter koud en ik huiver. De frituur is verlicht en een paar late hongerlijders staan er hun maag te vullen. Ik bestel een medium, met een frikadel special en een blikje bier. Ja, pak maar in, ik eet ze thuis wel op. Thuis, waar is mijn thuis, waar mijn stella staat? In het buitengaan graai ik vlug twee plastiek vorkjes mee.
Het is zo vreemd om de sleutel in het slot te draaien en mijn toekomst in te stappen. Ik spring op het aanrecht en zet mijn voeten in de spoelbak. Zo heb ik toch het gevoel comfortabel te zitten. Het eten smaakt me en ik heb spijt dat ik maar één pintje meeheb, gelukkig is het 33 cl.
Waar zal ik slapen? Ik heb nog steeds de huissleutel, maar ik wil niet meer terug. Er is geen weg terug, ik heb de stap gezet en ik moet verder, ja met wat moet ik verder? Ik heb niets dan mijn wagentje van elf jaar oud.
De werkmannen hebben wat oude besmeerde dekens laten liggen. Fris ruiken doen ze niet, maar ik besluit ze in het bad te leggen en een ander rol ik op tot hoofdkussen. Ik herinner me dat ik ooit nog eens in een bad geslapen heb, bij vrienden thuis na een nachtje stappen. Ik leg mijn mantel over mij heen en ik voel me na alle emoties van deze dag loom worden en de slaap voert me weg.
Het licht valt de badkamer binnen als ik wakker word, het is acht uur, ik moest al op mijn werk zijn. Ik kruip over de rand van het bad en ik ben stijf, stram, gebroken en ik realiseer me waar ik aan begonnen ben. Er is geen weg terug!
Honger, ik heb honger, mijn mond voelt droog aan en ik stink. Ik besluit om het er op te wagen en naar huis te rijden. Correctie, sinds gisteren is het niet meer mijn huis, het was ons huis.
Ik stop voor de deur en mevrouw 'sociale controle' is van de partij, veegt toevallig voor haar eigen deur. Ik zeg: " goede morgen" en denk, rot op!
Ik kan gelukkig nog binnen en ik merk al vlug dat hij vertrokken is naar zijn werk. Verdwaasd loop ik te dwalen in ons huis, het is vertrouwd en vreemd. Heeft deze ene nacht mij al zo ver gebracht dat het afscheid minder moeilijk valt. Ik maak koffie, smeer een boterham en verwittig ondertussen mijn werk dat ik er niet zal zijn wegens famiale omstandigheden. Ze stellen gelukkig geen verdere vragen, ik heb nu geen nood om meer te zeggen dan dat ze weten, niets dus. Ze zijn niet op de hoogte dat ik reeds drie jaar echtelijke problemen heb of hoe noem je zo iets.
Wat zal ik meenemen, wat heb ik nodig, het lijkt een beetje als op vakantie gaan. Terug komt de vraag: "wil ik dit wel, is er geen andere weg, geen oplossing?" alles heb ik geprobeerd, vraag het me niet opnieuw, ik kan niet meer.
Een douche en andere kleren aantrekken, dat is wat ik nu wil. Ik kom op de slaapkamer en ik merk dat er maar één kant beslapen is. Hoe heeft hij het in godsnaam gekund om te slapen, om zich geen zorgen te maken om mij? In een vlaag van woede ruk ik al het beddengoed af en gooi het in het rond. Mijn oog valt op een geschreven vel papier naast zijn bed. Verdomd, heeft hij gisteren nog een gedicht zitten schrijven naar haar, vuile klootzak. "Hij zal haar te slapen leggen in een bed van satijn." Goed man, bij ons was het puur katoen. Ik ben razend en ik gooi dan ook maar al de inhoud van zijn kleerkast in het rond.
Ik neem een douche en het warme water doet me deugd, ik blijf er langer onder dan normaal.
Nu denken, wat neem ik mee: kleren, wat eten, persoonlijke spullen, de luchtmatras en een slaapzak. Een bord, couverts, een tas en een glas. Hier kan ik wel mee beginnen. Warm eten kan ik op mijn werk en een boterham is vlug klaar gemaakt. Ik leg een kattebelletje op tafel, dat ik langs geweest ben en nog verder zal afspreken om nog wat spullen op te halen. Dat ik langs geweest ben hoefde ik niet te schrijven, dat zal hij wel merken als hij op de slaapkamer komt.
Het stemt me vrolijk, dat hij daar een tijdje ledig zal zijn met alles op te ruimen. Ik besef dat ik daardoor ook voor mij duidelijk gemaakt hebt dat er geen weg terug is.
Verloren!
Verloren?
Wat ben ik verloren?
Liefde?
Was er liefde?
jij zorgde voor mij,
Ik zorgde voor jou!
Ik miste een vader,
Jij vulde zijn plaats!
Ik werd vrouw,
Jij koos voor een andere dochter!
sproet in alle authenticiteit/ juni 2008
wordt vervolgd...hoe het verder met mij gegaan is
feedback van andere lezers- Ghislaine
Wat moet je hierop zeggen? Waar twee kijven zijn twee schuld, denk ik.
sproet: thxs voor het lezen en de fb.
het was niet zo zeer kijven, maar gewoon uit elkaar gegroeid. - innerchild
Niet simpel ! Al schrijf je het wel alsof het je niet veel moeite heeft gekost. Alsof dit allemaal in trance is gebeurt.
Ik vermoed dat de echte pijn veel later gekomen is ...
Een dapper schrijven, Sproet !
Knufje,
Inner
sproet: de echte pijn komt inderdaad bij de ontnuchtering, dit is nog de ontkenning en de dadendrang.
knuffel,
sproet ;-) - otiske
Ja, ja dit is knap gedaan Sproet, groetjes.
sproet: thx again, het helpt me in het verwerken. - Magdalena
welgemeend applaus voor dit schrijven!
als liefde tegen een muur botst kun je niet anders dan slikken tot je die liefde als vuur terug uitspuwt.
en... schrijven helpt
XXXXX
sproet: vuur uitspuiwen, haha,het was vaak een vulkaan uitbarsting!
thx voor de fb ;-) - Klaver4
Slik, stevig en doorleefd verhaal wel. Het komt eruit gevlogen blijkbaar!! te merken aan psjes (:o)
knap en meeslepend gevat!
je hebt me niet voldoende tijd gegeven?" dit deed => uiroepteken en nieuwe zin volgens mij erna.
famiale omstandigheden.
al de inhoud van zijn keerkast
Liefs
klaver4
sproet: thx voor het corrigeren en het lezen natuurlijk!
ik heb nu wel sporatisch contact met mijn ex en tijd heelt alle wonden. ;-)
|
