|
< terug
Oneliner
Oneliner
Het heeft iets van een oneliner om zo maar het één met het ander te verwarren terwijl er kindjes, pasgeborenen in een plastiek zak in de bossen worden gevonden. De oneliner moet niet eens worden uitgesproken om zijn sporen te verdienen. Hij is ongeboren en toch ligt hij op tongentippen. Op ieders lippen. Is er een kluwen aan uitroepen dat zich van ons dient meester te maken bij het aan- en uitfloepen van dergelijke ogenschijnlijk dagdagelijkse feiten? Kan het dat er een verschil is tussen een legaal en een illegaal? Is het wel zo dat er nog iets kan gezegd worden over boeken en gelimiteerde dvd-uitgaven terwijl er mensen in bootjes proberen het beloofde land te bereiken en dan toch net voor de kusten verdrinken. Heeft het zin dat ik er over nadenk?
Is het nog te verwerken dat ik van de trein stap en bijna moet braken van wat ik om me heen zie? Mijn soort. De mens. Dien ik daar notie van te nemen terwijl moeders op tv verkondigen dat de zelfmoord van hun dochter waarin ze hebben toegestemd een verlossing betekende? In een zekere zin. Is het niet bevreemdend dat mensen er niet bij stil staan dat er eigenlijk in wezen nooit iets verandert. Verschuivingen. Dat wel. Maar de grote lijn wordt doorgetrokken. Als een langgerekt krassen op een schoolbord in de les geschiedenis. Krassen op de ziel. De mensheid als een zichzelf vernietigend moordwapen. Extermineren. Neerhalen. Afbreken. Uitmesten. Uitmergelen. Verbannen. Illegaal verklaren. Uitdrijven. Nawijzen. In elkaar schoppen.
Het is een afbraakparty en we zijn allen uitgenodigd. Leve de goeie zielen die het niet kunnen aanzien en zich inzetten. Zij verdienen medailles. Vooraf, voor ze aan hun acties beginnen. Postuum uitgereikt. Prijsgevoelig. Geijkt. Wat een model. Wat een gezwel. De mens in zijn ploeterende geknoei. Wat een tijdverlies. Wat een onvolkomen gestoei. Met Hoog Technologische Middelen in het arsenaal gooien wij allen het hoofd in de nek. En knallen maar, we lusten elkaar. Lekker. Gaar. Ja, de mens, daar zijn we nog niet mee klaar.
Of net wel? Ik denk het. Het is afgelopen. Is het niet voor nu. Dan binnen een honderdtal jaar. Kinderen van mijn kinderen.
En dan… Gedaan.
feedback van andere lezers- Jean_Loeckx
Nu begrijp ik waarom je niet CaptainSouth heet.
Dit is een statement maar geen literatuur vind ik.
En je wil meer zeggen en illusteren dan "bezingen".
Je verontwaardiging doet je schrijversstem verstommen.
Zij zou je schrijversstem integendeel adem en stuwkracht moeten geven, en dat gebeurt hier niet, vind ik.
En zwartgalligheid is zo déjà-vu dat ik er voor mijn papillen wat zwartere humor in mis.
Papillen zeg ik, want de bedoeling is toch dat je tekst blijft boeien.
En je moet hier tenslotte zeer dik ijs breken, captain.
De mening van een ouderwetse scheepsjongen.
CaptainNorth: ik kan je volgen jean... en ja... depri wel hé... maar ik had 't nog liggen en wilde wel eens weten wat men er van vond. Merci voor je mening. Goed zo. Ik deel ze ergens wel. Als je op zoek bent naar meer humor doe dan eens de moeite om mijn 'De Salamander blijft dansen' te lezen. Dat is mijn meest recente werk en vind ikzelf stukken beter en dieper. Dit dateert van november in één of ander jaar...
De Kapitein van de Noordzee zegt Hoezee, Hoezee... de zuiderwind komt weer over ons binnen een maand of twee! - geertje
HET VERSCHIL TUSSEN EEN ILLEGAAL EN EEN TOERIST IS GELD !!!
uitstekend verhaal :meer commentaar is overbodig wat mij betreft.
hoop, verzet en liefde....daar streef ik naar !
ciao
geertje
CaptainNorth: merci geertje maar misschien is het inderdaad wel te zwart en ontbreekt de bloednodige humor wel.. . - maridava
Eens lekker zwartgallig mag ook, vind ik best leuk. Ik probeer ook altijd die verhalen te lezen als fictie en ze niet te koppelen aan de persoon die ze schrijft.
CaptainNorth: hey... merci... zo schrijf ik ze ook... let op, ik schrijf zoiets eerder als ik in een mindere mood ben dan anders maar als ik het dan geschreven heb... dan ben ik er ook vanaf... en eerlijk? Ik geloof echt wel een beetje in die eindquote, de kinderen van mijn kinderen... dat is binnen honderd jaar... een beetje meer... en ze zijn toch wel goed bezig hoor... enfin soit, ik schrijf zo'n dingen meestal als de verontwaardiging een hoogtepunt heeft bereikt... groet
Cap North
|
