Volg ons op facebook
|
< terug
Roman-in-wording .14
Even later kwam ze haastig terug.
'Er is iets verschrikkelijks gebeurt,' hijgde ze. 'Hein ligt in het ziekenhuis op intensive care. Hetzelfde ziekenhuis waar ik vanmorgen nog met m'n Amerikaantje... weet je wel? Jezus, wat gebeurt er toch allemaal vandaag! Nu dit weer!'
'Wat is er dan met je man? Een auto-ongeluk? Hartaanval?'
Annemarie nam een lange slok van haar koffie. Ze werd wat rustiger.
'Zonet had ik Joke aan de lijn, de vrouw die daar werkt en heeft gezorgd dat ik dat gastvrouw baantje kreeg. Ze vertelde me dat Hein binnen is gebracht. Per ambulance. Iemand heeft hem een klap op z'n kop gegeven met een of ander instrument. Hij is er beroerd aan toe; die komt voorlopig niet thuis, zei ze.'
Ze waren er beiden stil van.
'Ik heb verdomme niet eens kunnen uitleggen waarom ik vanmiddag niet kwam opdagen. Helemaal vergeten.'
Ze bestelde opnieuw koffie.
'Nou ja, dan kun je net zo goed met me mee gaan naar mijn huis. Desnoods blijf je op de bank slapen. We hebben wel een logeerkamer maar Hein gebruikt die voor zijn werkkamer.' Haar gezicht klaarde enigszins op.
'Dat zou ik fijn vinden, maar ik had met Kees afgesproken dat ik bij hem zou komen logeren.'
'Maar dan vraag je toch of hij naar ons toe komt. Dan vieren we met z'n drieën je terugkomst - de terugkeer van de verloren zoon.'
Hij stond op. 'Ik ga even bellen. Ik zal het hem voorstellen.'
'Wacht, ik ga met je mee. Laat mij hem ook even spreken. Ik wil hem bedanken; zonder zijn hulp hadden we elkaar niet gevonden.'
Eerst kregen ze Ria, de stiefmoeder van Kees, voor de telefoon. Het werd een opgewonden en verwarrend gesprek tussen vier personen.Tenslotte regelden de twee vrouwen alles: Kees en Ria zouden met de auto komen. Ria zou moeten rijden, aangezien Kees, hoewel hij al bijna een jaar zijn rijbewijs had, vanwege zijn knieën voorlopig niet in staat was een auto te besturen.
Zijn hotelkamertje werd opgezegd en de paar spullen die hij er nog had liggen in zijn rugzak gepropt. Daarna reden ze naar het ziekenhuis waar Annemarie een paar uur in de week als gastvrouw optrad en waar Hein nu op de afdeling intensive care in levensgevaar verkeerde. Terwijl Johan zolang in de ontvangsthal wachtte, ging Annemarie met de lift naar boven. Na ruim een kwartier kwam ze terug. Ze ging met een bedrukt gezicht naast hem zitten. Ze hield Heins rijbewijs, portefeuille en sleutelbos met beide handen vast. Ze vertelde hoe hij er bij lag: plastic slangetje in zijn neus en onderarm, zijn hele hoofd in verband gewikkeld - not a pretty sight. De kerel die Hein zowat de hersens had in geslagen had geen half werk verricht. Sonja, die bij de opname balie werkte, had haar er het een en ander over kunnen vertellen. De politie had de man al gauw te pakken gekregen en hij had een volledige bekentenis afgelegd. Hein had in een natuurgebied een vrijend paartje begluurd. De man had de reflectie van het zonlicht in de glazen van Heins verrekijker gezien en was als een waanzinnige op hem afgestoven. Hij had de verrekijker uit Heins handen gerukt en had hem er zo'n beetje de schedel mee verbrijzeld.
Johan en Annemarie waren er een poosje stil van. Zij zat voor zich uit te staren en wat nerveus met de sleutelbos te spelen. 'Not a pretty sight,' mompelde ze weer. 'No, not a pretty sight at all.' Eindelijk stond ze op. 'Kom, laten we maar naar mijn huis gaan.'
Ze liepen naar de grote draaideur en verlieten het gebouw.
'Waar heb je Engels geleerd?' vroeg hij om maar iets te zeggen. Het was hem opgevallen dat bijna iedereen in Amsterdam Engels sprak, in winkels en restaurants, die vaak Engelse namen hadden. Boekenwinkels hadden grote voorraden Engelse literatuur en lectuur.
'Ik heb een tijdje een Amerikaanse vriend gehad. Nee, niet die Amerikaanse jongen over wie ik je vertelde en die ik vanmorgen nog heb "gehad" zoals dat heet - die is nu uit het ziekenhuis opgehaald en is waarschijnlijk al op weg naar Amerika, vertelden ze me zonet. Nee, een andere, een veel oudere, zeer geleerde man, een neger. Zwart als carbonpapier was hij. Maar hij gaf niet af, hoor!'
Annemarie lachtte. Een uitbundige, vrolijke lach. Het verbaasde Johan. Je zou niet zeggen dat ze zojuist bij het bed van haar doodzieke echtgenoot had gestaan.
'Waar was die zwarte man dan zo geleerd in?'
Ze liepen terug langs de geparkeerde auto van Annemarie naar het rijtjeshuis verderop in de straat dat ze hem onderweg al had aangewezen.
'Hij was hoogleraar in de kunst- en cultuurwetenschappen. Hij was hier een jaar als gastdocent. Visiting professor. Dat was ook de titel van een paperback die ik hem eens cadeau deed, The Visiting Professor. Jammer genoeg heeft hij die vergeten mee te nemen, ik heb het boek nog. Ik heb het met enige moeite ook zelf gelezen.'
'Waar ging het over?'
'Over een meisje, Rain was haar naam - een gekke naam trouwens - en een veel oudere, gerespecteerde geleerde. Toen ik dat boek in een tweedehands winkeltje zag liggen was ik gefascineerd door de titel. Ik bladerde er in en kwam op een willekeurige bladzijde een zin tegen... I gave my first blow job when I was thirteen and a half, zo luidde die zin. Ik had zo'n Aha!-Erlebnis. Ik wist het direct, dit ben ik, dit boek is speciaal voor mij geschreven. Ook ik was dertien en een half toen ik voor het eerst iemand pijpte - mijn klasseleraar.'
'Pijpte? Zeg je dat zo?'
'Ja, zo noemt men zoiets hier. Ik gaf Antoine, jouw latere verwekker dus, een blow job. Zomaar. Omdat hij iets liefs voor me had gedaan en ik hem daarvoor op mijn manier wilde bedanken.'
Ze waren ondertussen bij de woning aangekomen. Annemarie zocht tussen de vele sleutels van de sleutelbos naar die van de voordeur.
'Wat voor aardigs had hij voor je gedaan?' wilde Johan weten.
'Hij had me zijn oude fototoestel gegeven, zelf had hij net een nieuwe camera aangeschaft Dat was heel lief van hem. Ik wilde iets liefs terugdoen. Van een meisje in het tehuis had ik gehoord dat mannen dat erg lekker vinden.' Ze keek hem glimlachend van opzij aan. 'Is dat zo?'
'Weet ik niet,' zei hij verlegen. 'Daar heb ik geen ervaring mee.'
'Denk maar eens aan de Amerikaanse president,' lachte ze, terwijl ze de deur open duwde.
feedback van andere lezers- Magdalena
amaai, hoe boeiend en levensecht geschreven!
ik ben midden in het verhaal 'binnengevallen', gewoon uit nieuwsgierigheid. Dit stukje spoort in ieder geval aan om alles van a tot z te lezen!
XXX
|
