|
< terug
De scheiding (22)
Er wordt meegedeeld dat de regering een bijzondere gevolmachtigde naar het crisiscentrum heeft gestuurd. Men voegt er nog aan toe dat deze alle commentaar weigert om het leven van de gegijzelde kinderen niet nodeloos in gevaar te brengen. Tevens wordt de bevolking er voor gewaarschuwd dat de gijzelnemers het vuur openen op al wie het schoolgebouw durft te naderen.
Zodra Michel zijn karige maaltijd heeft verorberd begeeft hij zich opnieuw naar de gevarenzone en probeert zo dicht mogelijk bij de hulpdiensten te komen. Samen met zijn cameraman krijgt hij een plaats toegewezen, in de onmiddellijke nabijheid van een politiepost. Hij kan er het gebeuren vrij goed volgen. Van een politieagent verneemt hij dat leden van het rode kruis al hebben geprobeerd om de gijzelnemers te bepraten. Ze wilden toelating krijgen om bij de kinderen te gaan om ze te verzorgen en eten en drinken te geven. Hun poging bleef zonder succes. Een pastoor die toch tot bij de kinderen probeerde te komen werd onder vuur genomen en kreeg een kogel in de borst. Hij werd overgebracht naar een ziekenhuis waar hij werd geopereerd.
Michel denkt aan de pastoor in de trein, met wie hij de reis naar Zaandam heeft gemaakt. Misschien is die het wel die nu in het ziekenhuis ligt. Michel mag zeker niet nalaten deze gewonde pastoor te interviewen. Het publiek zal zeker interesse hebben naar wat deze dappere man van God bezielde. Plots wordt zijn aandacht getrokken door het gesprek van twee oudere heren een eindje verder. Heel duidelijk hoort hij een van hen zeggen:
'Mijn buurvrouw is zichzelf niet meer van angst en verdriet. Haar dochtertje is bij de gegijzelde kinderen. Het was pas de eerste dag dat ze opnieuw naar school ging, na een langdurige ziekte. Het kind is nog zwak en moet nog meerdere keren per dag medicatie nemen. De moeder is een instorting nabij. Haar man is er niet veel beter aan toe. Hij wilde aan de gijzelnemers voorstellen om de plaats te ruilen met zijn kind, maar de veiligheidsdiensten lieten dit niet toe. Het is wreed hoe die mensen lijden. Ik bid opdat er spoedig een gunstig einde mag komen aan dit drama.'
Zijn gesprekspartner schudt even het hoofd en antwoordt dan mistroostig:
'Het leven kan soms klote zijn'
'En het zijn altijd zij die onschuldig zijn die de rekening betalen' voegt hij er aan toe.
Michel mengt zich in het gesprek en vraagt naar naam en adres van de ongelukkige ouders. Hij plant om zo vlug mogelijk met zijn cameraman ook dit ongelukkige ouderpaar te bezoeken om hun verdriet aan het grote publiek mee te delen.
Intussen hebben de gijzelnemers via een communiqué de reden van hun actie laten kennen. Ze beschouwen zichzelf als slachtoffers van een politiek systeem dat door allerlei manipulatie aan de macht blijft en niet voor vernieuwing open staat. Ze leggen uit dat ze door hun actie het publiek willen wijzen op de gevaren van dergelijk bewind, die de vrijheid van zijn burgers altijd meer beknot. Ze wijzen er op dat ze niet als ordinaire gangsters willen worden beschouwd en behandeld. Ook vragen ze zeer uitdrukkelijk begrip voor hun daad en kondigen aan dat ze hun eisen in de komende uren zullen kenbaar maken.
Begrip! Michel krijgt kippenvel bij de gedachte. Hebben zij enig begrip voor de door angst verscheurde ouders? Moet deze gemeenschap meevoelen met hen die het leven van hun kinderen in gevaar brengen? Met hen die deze onschuldige kinderen een trauma voor het leven bezorgen?
Ja, wie denkt aan al het verdriet dat wordt veroorzaakt door deze daad, al dan niet om politieke redenen gerechtvaardigd?
feedback van andere lezers- sproet
ls Michel zo betrokken blijft bij alles wat er rond hem gebeurt, is hij de eerste decennia nog niet gescheiden(grapje)
het voelt in het verhaal goed aan dat zijn wereld neergezet wordt en zijn betrokkenheid naar het gebeurde. zonder het expliciet te schrijven is zijn scheiding bijna onomkombaar reeël! (zo voel ik het aan)
ondanks dat het een poos geleden is dat ik de vorige stukjes las, zat ik onmiddellijk terug in het verhaal. dit is een compliment!!!
liefs, sproet
psje:M(R)ichel mengt zich in het gesprek...
Julien_Maleur: Bedankt voor het compliment, Sproet. Sorry dat ik een tijdje uit de ether was (vacantie in Zuid-Frankrijk en slechte internetverbindingen). Je voelt het niet slecht aan. Hoe uiteindelijk alles zal evolueren is ook voor mij nog een geheim. Deze roman is nog maar gedeeltelijk geschreven.
Groetjes
JM - henny
Krachtig geschreven
Julien_Maleur: Blij dat mijn stijl je bevalt.
groetjes
JM - Magdalena
echt knap
(tussen haakjes: je hebt het typfoutjes nog niet verbeterd waar Sproet op wees: Michel en niet Richel (ongeveer in een derde, eerste woord van een lijn)
XX
Julien_Maleur: Dank je Magdalena. Ik doe het nodige.
groeten
JM - hettie35
Je schrijft heel ontspannend,
groetjes Hettie
Julien_Maleur: blij dat te horen, groetjes Julien
|
