Volg ons op facebook
|
< terug
De bende van Lawrence
We schrijven 1987.
De koude regendruppels pletsen op de verlaten straten van Rio de Janeiro. Een lange, sjofel geklede man loopt doelloos door de verlaten steegjes. Hij ziet twee jongetjes, schuilend onder een constructie bestaande uit doorweekte kartonnen dozen. De kerel glimlacht. 'Indrukwekkend …,' mompelt hij. Dit had hij nooit verwacht van zulke jonge kinderen, hij schatte ze 10 à 11 jaar. Hij wacht tot ze diep slapen, neemt ze op zijn schouders en verdwijnt in de schaduwen.
Daniel wordt wakker door de warme zonnestralen die op zijn gezicht schijnen. Hij wrijft in zijn ogen en kijkt om zich heen. Waar is hij in godsnaam? Hier is hij absoluut niet in slaap gevallen! Hij bevindt zich in een klein slaapkamertje. Wel, je kon het niet echt een slaapkamer noemen, er liggen enkel vier matrassen, en de muren zijn wit en kaal. Maar op de overige matrassen lagen ook kinderen. Naast hem, lag zijn enige vriend, Marcos. Op de andere matrassen liggen twee meisjes.
Daniel maakt zijn vriend wakker. Marcos rekt zich uit, en het eerste wat hij doet, is naar het raam lopen. Hij kijkt naar buiten en kan zijn ogen niet geloven. Hij is er haast zeker van. 'Daniel, we zijn in New York!' brult hij. Dit was te mooi om waar te zijn. 'Wacht even,' zegt Daniel. 'We vallen in slaap in de achterbuurten van Rio de Janeiro, en worden wakker in een appartement in New York! Vind je dat zelfs geen béétje vreemd?!' Nuja, hierin moet Marcos hem wel gelijk geven, het wàs inderdaad vreemd. Plots valt hun blik weer op de slapende meisjes. Maar net op dat moment, gaat de deur van de kamer open. Een man stapt binnen. 'Zo jongens, lekker geslapen?' begroet hij de jongetjes vriendelijk. 'Mijn naam is Lawrence. Ik heb jullie hierheen gebracht, en zal voor jullie zorgen.'
***
Daniel komt net van de bakker en is terug op weg naar huis. Hij en Marcos zijn inmiddels veertien jaar oud. De jongens, hun "zussen" Luna en Aurora, en Lawrence wonen al drie jaar samen onder hetzelfde dak. Overdag leven ze als vriendelijke en eerlijke mensen. Iedereen mocht hen. Maar iedere nacht trokken ze naar de villawijken en plunderden alles wat er ook maar waardevol uitzag. Lawrence had de vier zwervertjes, omgetoverd tot topcriminelen. Elk met hun eigen troef. Luna, die zo goed hoorde, dat ze bij wijze van spreke elke kluis kon kraken. Aurora, die zo handig was dat ze alle soorten sloten openkreeg. Marcos, die vrijwel meteen een alarmsysteem kon doorgronden, er de logica van inzag, en het telkens kon saboteren. En tenslotte Daniel, die elke hond stil kon kalmeren, voor deze alarm zou slaan, het was een soort gave. Hoewel ze allemaal een eigen talent hebben, zijn ze stuk voor stuk geboren zakkenrollers. Lawrence probeert hen dit af te leren want het zou een lage vorm van misdaad zijn. Daniel legt het brood op de reeds gedekte keukentafel. 'Eten!' roept hij, en weldra verschijnen zijn hongerige huisgenoten. 'Nog wat te pakken gekregen onderweg?' vraagt Aurora. Lawrence kijkt haar streng aan. 'Nee, niet echt,' zegt Daniel snel. 'Vandaag, mijn kinderen,' begint Lawrence, 'Is het een grote dag! Vannacht breken we in bij een beroemde juwelier,'zegt Lawrence joviaal. Vijf minuten later zegt hij met een bezorgd gezicht: 'Nee, toch maar niet… Het is te gevaarlijk voor jullie!' De kinderen kijken teleurgesteld, maar weten dat hij gelijk heeft.
Geschreven door Vincent. (toen 14 jaar)
Hij won er de 'jong journalistenwedstrijd' mee.
feedback van andere lezers- Magdalena
Knuffel aan het jonge genie!
innerchild: Zal ik zeker doen !
Thanks ! - sproet
schrijft Vincent nu nog? dit is toch wel schitterend en veelbelovend voor een jongen van 14!
geef hem een medaille van mij!
liefs, trees
innerchild: *zucht*
Ik weet het, Sproet ... af en toe schrijft hij iets.
Hij begint aan het schrijven van een boek maar vindt het dan toch niet goed genoeg. Of hij heeft de moed niet om door te zetten.
Daarom dat ik zijn werkjes hier soms plaats ... ik hoop dat hij, door de reactie's te lezen, meer zelfvertrouwen zal krijgen. - otiske
Heel knap gedaan en goed neergezet. Ik heb dit graag gelezen, groetjes.
innerchild: 'k Zal 't hem zeggen, FRANK !
Hoe kwam ik toch iedere keer bij Etienne ? Sorry, hoor ! - aquaangel
heel fraai hoor, mooi zinnen.
innerchild: Dank je, aqua ... 'k zal hem zeggen ! :-) - Vansion
!!! voor Vincent
|
