Volg ons op facebook
|
< terug
H1 Indonesië d14 the great escape III
De hanen kraaien, ik wil mij nog één keer omdraaien om in lepeltje- lepeltje te gaan liggen als ik mijn ribben, benen en gezicht voel. What the hell, ik herinner het mij al weer, de jongens, mijn paspoort. Zenuwachtig zoek ik naar een sigaret, mispoes, leeg doosje, nog een leeg pakje.
Godverdomme als ik ergens een hekel aan heb. Ik begon natuurlijk ook ziek te worden want ik zat zonder dope. Dat zou listig worden vandaag, ik moest weg uit Bali wilde naar West Java om bij vrienden af te kicken om dan fris bij mijn echte vriendin te kunnen verschijnen. Moest toch zo n zestienhonderd kilometer overbruggen en het liefst niet ziek.
Het was net kwart over vijf, half zes 'smorgens als ik bij "mijn bungalowtje" No.1 aankom. Het briefje op mijn voordeur was of weggehaald of weg geregend. Ik steek net de sleutel in mijn deur als er twee motoren aam komen rijden. Godver. Hebben gewoon de hele nacht staan posten. Eerst een sigaret, dan: "Goede morgen," zeg ik droog, zeiknat geregend.
"Kom je net uit Den Pasar," willen ze weten, duidelijk makende, het berichtje op mijn deur.
"Ja, ja, zeg ik hebben jullie me niet aan zien komen?" "Ik ben achterlangs gekomen," en liegen deed ik niet ik had het alleen over Yanti en hun over de terugreis uit Den Pasar waar ik helemaal niet geweest was natuurlijk. Ze speelden het spel mee.
"Mogen we binnen komen?" Ze wachten geen antwoord af en liepen mijn kamer brutaal binnen. eentje keek er in mijn pedaalemmer, de ander onder het bed.
"Wat zoek je? Kakkerlakken?" Vroeg ik. Heftig aan mijn sigaret trekkend.
"Ben je nerveus?" Vragen ze mij.
"Nerveus?" "Nerveus?" "Waarom zou ik?" "Heb ik daar een reden voor dan?" Blufte ik, goed beseffend dat hun gewapend waren en ik niet en dat het nog bijna donker was en geen kip op straat. Geen getuigen dus. Ook stom om geen wapen bij me te hebben zoals bijvoorbeeld Yantis klewang waar ze alles mee deed, dat ding was zo scherp daar sloeg ik in één keer iemands kop eraf als het moest. Ik vervloekte mezelf voor deze fout.
"Hebben jullie mijn paspoort bij je?" Vraag ik hen, ongeïnteresseerd spelend.
"Geduld, geduld," zeggen ze mij in het vertrouwde Bahasa Indonesia.
"Wat zit er in die pakketten, cadeautjes voor ons?".
O, gaan we op die toer, corrupte bloedhonden, dacht ik. Ik lachte als een boer met kiespijn. "Cadeautjes?" "Natuurlijk maar dan wil ik wel eerst mijn paspoort."
"Geduld, geduld," krijg ik weer en ze pakken de twee paar cowboylaarzen en ze verdwijnen.
Fuck, wat moest ik hier van denken en terwijl ik dit denk stopt er een Jeep voor mijn muil net als ik mijn deur wil afsluiten om hem te peren terug naar mijn "boomhut".
Weer een "goedemorgen," weer een, "Mogen we binnen komen," zonder wachten op antwoord, weer een pedaalemmer onderzoek, nog een sigaret van mij, weer mijn vraag:
"Zoek je kakkerlakken," "staat er één achter je, je maat."
Lachend wijzen ze naar mijn overgebleven pakjes.
"Cadeautjes?" "Voor ons?"
"Natuurlijk," zei ik, "Mijn paspoort alstublieft."
Was dit ingestudeerd of niet.
"Geduld," hoor ik weer. Ik begon toch een beetje mijn geduld te verliezen, ze pakken de lederen hesjes en riemen, zeggen bedankt en laten mij verbijsterd achter op het randje van mijn bed zittend.
Nog een sigaret, het duizelt in mijn hoofd. Hoor ik nou weer wat?
Mijn deur stond nog open en door de regengordijnen zie ik inderdaad wat licht scherper en scherper worden. Ik stap de deuropening in. Twee brommers of lichte motorfietsen. En wie zie, of denk ik te herkennen, juist die gek van gisteren, weer met één hand sturende, nu niet met een spuit maar met mijn paspoort in zijn andere hand. De klootzak, in deze regen, zo heb ik er dadelijk nog niets aan. Ze kwamen net als hun voorgangers binnen, uiterst vriendelijk, rustig en dodelijk als een slapende cobra. Zij vragen echter niets meer maken een diepe buiging, de ene houd het paspoort in gevouwen handen samen en zegt het te willen geven in ruil voor cadeautjes. Dat was het dan, daar gingen mijn twee leren broeken maar wat belangrijker was ik had hem terug en ik was dus vrij. Al mocht ik van hun de eerste achtenveertig uur Kuta niet verlaten voor eventuele verdere ondervraging.
De tyfus voor ze, ik deed mijn paspoort in een plastic tasje en begraafde het in een bloemperk naast het zwembad, liep het ressort uit, ging achterom door een heg heen. De postende narco's voor deur No 1 in de waan latende kroop ik weer het laddertje van Yanti op. Met de sigaretten achter het elastiek van mijn korte broek en onder mijn oksel een driekwartliterfles bier en opener in mijn mond, waardoor Yanti, Wanti werd en dusdanig niet werd herkend als mezelf zijnde.
"Godver." Ik weer die ladder af en boos keil ik de opener tegen haar deur, waarom zat die eigenlijk op slot?
"Hé kurkentrekker," "Ik ben het Francis!"
Een spierwit muiltje deed de deur open, ik weer naar boven in de stortregen op die spekgladde ladder. Ze was geschrokken en had alles gehoord. Hoe dan? Bij het eerste motor geluid was ze naar beneden geslopen en had alles gezien en gehoord. Ja, het blijven Indianen, je hoort ze niet, je ziet ze niet maar ze zijn er wel en weten altijd alles. Vooral deze.
"Kashi an, kashi an, zegt ze," waarmee ze bedoelde dat ze meelij met me had.
Ik begreep het niet, ze huilde.
"Wat is er nou meisje, ik heb mijn pas terug, is toch perfect?"
"Ja maar ze hebben al je spullen gestolen." en weer een vloedgolf van tranen.
Dit vond ik zo raar, wat kon mij die spullen nu nog schelen?
"Hé, hé, kap is effen, ik ben hartstikke blij joh! Kijk dan, ik lach, kijk dan!"
Grote waterlanders kijken me ongelovig aan. Ik tik op mijn pas en zeg; "Dit is mijn leven, dit is mijn vrijheid". De rest is niet belangrijk.
"Je moet wel uit blijven kijken hoor, Prancis," de f en de p weer omdraaiend.
"Ja, ik weet het," wist het maar al te goed.
Yanti zegt, "Mijn baas komt zo, om zeven uur moet ik beginnen, hou jij je maar stil en ga pas naar buiten als het druk is en doe een zonnebril op en een hoed of petje."
De deur ging dicht.
En weer open, en: "Oh, ja draag lange mouwen!"
"Ja, werk ze, doei!"
Ik plofte op het bed en dacht na, ik had nog wat geld in de kluis van het ressort liggen maar bij wie moet ik dope halen ? Dat zal die jongen wel worden die ik kon voordat ik David, Boman en Yanto leerde kennen. Zijn naam ben ik even kwijt.
Zijn adres zou ik nu nog zo naar toe lopen, al is het elf jaar geleden.
Eerst wachten tot twaalf uur. Junkies slapen op Bali tot twaalf uur omdat er voor enen simpel niets, geen dope te krijgen valt. Ik probeer nog wat te slapen maar dat wil niet echt lukken.
Omstreeks elf uur sluip ik naar buiten, lichtelijk vermomd door de heg en laat me wegvallen in het toeristische kliekje op de markt.
Ik zoek de weg terug naar mijn oude maatje die aan het eind van een hele smalle lange omhooglopend straat woont, op een na laatste rechts, tweede links.
Ah, daar was zijn vrouw. "Waar is Arie, " in eens weet ik het weer, ik dacht, ik zal een naam verzinnen, en dan zeg ik Arie, maar hij heette echt Arie.
"Slaapt nog."
Dat is mooi, dacht ik, dat was de normale gang van zaken geweest, de eerste drie vier weken. Ik lichtte hem dan van zijn bed af, altijd weer schrikkend, de arme jongen en dan was hij binnen twee minuten gewassen en brommer gestart, vroemmm, weg. Met mijn centjes snel China white halen als een speer en dan na soms een kwartier soms een half uur maar meestal kon ik rekenen op veertig minuten en dan zat ik daar met een lepeltje, limoen, aansteker, watje, en een schoenveter alvast om mijn arm op zijn bed in het kleine kamertje te wachten. Deze keer was het een grote bestelling van twee gram, wat me zo n driehonderdduizend Rupiah kostte maar ik moest er twee a drie dagen meedoen, om "thuis" te komen in West-Java.
Zo die was snel terug en evenzo snel waren de zo bekende handelingen verricht. Goed spul, niet zo goed als die van David maar toch. Ik liet een kwart gram achter voor Arie waar ik afscheid van nam en de rest begroef ik in de buurt van mijn paspoort onder een grote vetplant bij het zwembad.
Ik moest weten hoe het met mijn maten verging. Ik was gewaarschuwd, ga er niet heen maar ik moest het weten. Was het aan mijzelf verplicht. Dus ging ik kriskras lopend er van overtuigd
niet achtervolgd te worden door straatjes en steegjes waar ik nog nooit was geweest om op mijn plaats van bestemming te komen, het in de kostcomplex. Ik klop op de deur van Boman, niets. Terug naar de boomhut, drie uur ging ik weer, niets. Weer terug naar het ressort, vijf uur weer kriskros door ellende om bij Bomans deur te komen, weer klop ik, niets.
Als ik vermoeid en intussen weer ziek aankom bij het ressort, verlies ik even alle moed en hoop en verstop me niet meer en laat me onder een fronsend gezicht van Yanti achter de balie, neerstorten in een stoel onder een parasol. Vrijwel direct zie ik aan de overkant, waar een heel duur restaurant, en elke dag een live caipong dans, was, spreekuit tsjaipong met heerlijke meiden in traditionele kledij waar ik vaste voyeur was omstreeks die tijd, kwam er een tengere jongen in een zwart leren Jacket en een helm onder zijn arm en wat smeer op zijn gezicht met grote stappen op me aflopen, links en rechts kijkend. "Are you Mister Prancis?"
"And what if I am?"
Nerveus twijfeld hij. Hij douwt een vettig propje in mijn hand; "Surat dari Boman."
Een briefje van Boman? En weg was hij, ergens om de hoek start een motor en rijd volgas met piepende banden weg.
Beste Francis, Yantho is dood, David is dood, mijn vader heeft zijn huis moeten verkopen om me vrij te krijgen. Francis je moet vluchten, nu direct. Ze gaan je lynchen. Ik heb het gehoord toen ze de anderen aan het martelen waren. Je hebt te veel gezien. Je moet verdwijnen, de jongen die je deze brief gaf staat morgenochtend om vier uur achter het ressort, hij brengt je weg en legt het verder wel uit, hij zorgt dat je veilig in Surabaya aan komt. Farwell Boman, never come back. Mijn adem stokt, ik krijg geen lucht kan niet meer denken, opstaan, ik moet opstaan en wegwezen, waar na toe?
Ik ga vannacht echt niet bij Yanti slapen, te gevaarlijk.
Ik besloot naar Arie te gaan. Ook opgepakt, zijn vrouw huilt.
Godver, wat nu? Ik had mijn spullen in een plunjezak om mijn nek hangen en mijn geld, dope en paspoort in een stoffen revolverholster met klittenband die ik een dump in Nederland had gekocht, onder mijn shirt. Ik besloot vannacht niet te slapen en ging ik een grote drukke kroeg vol "Aussies," Australiërs zitten. Met pet en zonnebril op. Om een uur of drie ging ik nog met een paar gasten mee naar hun hotel naast mijn oude Ressort en bleef nog wat drinken bij hun op de kamer. Drie beulen van gasten, ik dacht als het fout gaat dan zullen we ons huid duur verkopen, dat hadden ze mij beloofd en ik geloofde ze, ze waren te dronken om te beseffen hoe gevaarlijk de situatie was.
Of geloofden me gewoon niet.
Gemeen van mij? Dat heet nu overleven, in het leven ben je overal altijd en overal zelf bij, je hebt het voor negenennegentig procent zelf in handen, die ene procent is het lot daar doe je niets aan. Als je vliegtuig neer stort, stort het neer. Game over, maar meestal heb je het zelf in de hand.
Gelijk moet ik weer aan David en Yantho denken, dood, weg, zomaar, ineens, wat hadden zij kunnen doen? Achteraf zeg ik, een poging die pistolen te pakken, wist ik veel dat ze je vermoorden voor een leeg papiertje? Stommelingen, hun wisten het wel. Waarom dan zo passief, als vee naar de slachtbank? Is het mijn schuld geweest? Als het kwart voor vier 'morgens is zeg ik de Aussies "Goodbye," en sluip ik om mij heen kijkend naar de achterkant van het Ressort waar direct een motor gestart word en zonder licht op mij af komt rijden. Narcotica of vriend?
feedback van andere lezers- sproet
heb jij zeven levens?
spannend verhaal, ik vergat bijna te ademen!
liefs, trees
Francis: Ik betrap mezelf er ook op als ik aan die tijd terugdenk dat ik ook nog al eens vergeet te ademen, heel vervelend.
Gr F x - dichtduvel
Je weet de spanning er in te houden, jee, heb jij al wat meegemaakt! Ik ben 3 keer gehuwd en gescheiden, maar hier kan ik niet aan tippen, grtz, j
Francis: Daar doe ik niet onder voor 3-3 (wel of niet illegaaal makt niet uit toch?) Ik kan nog héél veel vertellen, soms weet ik vaan gekkigheid niet waar te beginnen, ik het moeilijkste: het doseren, vroeger met dope nu met verhalen.
Gr F - Magdalena
Ik stop acuut met klagen en zagen over wat ik meemaakte.
zomaar twee vrienden dood?
dit is écht gebeurd hé?
SHIT Francis!
(en toch ben jij niet keihard geworden?)
klinkt stom, maar ik heb ineens terug meer energie
XXXX
Francis: Ja erg he? en die derde zag ik op CNN woonde toevallig t/o de Australische kroeg op Bali die opgeblazen is door Al Chaida,
ook helemaal weg dat pand , dus ook hij is waarsch weg., - Mistaker
Vreselijk om mee te maken, de dood van twee vrienden. Mijn ex heeft dat ook meegemaakt: de 1e heeft zich doodgereden (veel te snel rijden met een glaasje teveel op) en de 2e is overleden aan kanker. Hij heeft daar echt iets aan overgehouden, plus aan het feit dat hij 2x gedumpt is (door zijn 1e en 2e vrouw, nou ja niet officieel getrouwd maar wat maakt dat uit). Tja dat was geen lekkere basis. En dan overleed zijn vader ook nog en had hij enorme problemen op zijn werk.
Maar genoeg over Mistaker privé: ik vind dit verhaal weer top!
Liefs,
Greta
Francis: Daarom is het schrijven ook fijn, ventileert een beetje, soms kom je er dan achter dat je meer dwars zit dan je wil toegeven. Een mens kan heel veel pijn hebben ik spreek uit ervaring, héél veel.
Alleen de een word iets sneller krankzinnig dan de ander, gelukkig heb ik (nog) een sterke geest, anders...
xx Frans - lief
meeslepend, spannend!
liefs
Francis: Mooi zo
xx F - Klaver4
doorleefd en spannend ! En recht door zee geschreven ! Ik lees het zowat als een film, ik vorm uit mijn eigen overal beelden van !
mooi !
gr
klaver4
Francis: maar niet lezen dan, voor het slapen gaan, krijg je het spaans benauwd van, en t is al zo warm
Gr Frans - killea
Fabulous!
xx
Francis: Yes it s unbelevable isn t it? but still alive and kicking
xx Frans
|
