Volg ons op facebook
|
< terug
H1 Indonesië d16 De grafkist
Daar lag ik dan ik een grafkist zonder bodem, God had het niet duidelijker kunnen maken, ik was half op weg. Met mijn smoel ademend door een pvc pijpje. Ook was ik stuiterend en schuivend vanwege inhaalmanoeuvres en te abrupt remgedrag op weg naar Gilimanuk, verstopt onder een paar honderd kilo bananen die benauwd mij en mijn kist omklemden. Schuin voor mijn gezicht stond de oranje krat Fanta en naast mij in de kist lagen pakketjes voedsel gewikkeld in, hoe kon het ook anders in, juist bananenbladeren. Het was bloedverziekend heet en de lucht die ik haalde was meestal vermengd met uitlaatgassen. Ik kreeg honger en pulkte een van de pakketjes open, waarvan ik voelde dat er rijst in zat. Steeds een ademteug en dan snel iets doen. Hoe had ik zo stom kunnen zijn, mijn broek en shirt aan te houden, mijn shirt begreep ik nog wel daar zat genoeg te verbergen onder, sterker ik trok hem uit als Houdini in een geslaagde poging. Maar die broek plakte en kneep nat van het zweet, pijnlijk mijn kruis bij elkaar. Alsof de onderste helft in een dwangbuis voor benen zat. Af en toe wilde ik het uit gillen en dan bijna een poging doen om op te staan maar na snel overdenken wilde ik liever blijven leven en was het toch niet gelukt vanwege het wicht boven mij. Dan was het eventjes hyperventileren en accepteren dat ik een klootzak was geweest en daar nu voor betaalde. Grof betaalde.
Ik pak een ander gebladerd pakketje en dacht dat er kip of groente in zat in plaats daarvan was het tahoe en tempé met pepers en ketjap. Lekker, dacht ik haalde een teug adem en maakte de laatste open, sambal goreng ei, met boontjes, fantastisch, even, heel even zag ik de humor er van in, dat ik in een grafkist ingeladen op een bananentruck een halve rijsttafel lag te vreten en moest knokken voor mijn lucht. Het leek wel een reïncarnatie van de tweede wereldoorlog, buiten dat eten natuurlijk.
Na het eten gaf ik een boer door de pvc pijp, wat klonk als een foute didgeredoo. Ik stak de moord haast, op je buik eten is tien keer niks. Ik graai met pijn en moeite, mijn armen openhalend aan de messcherpe bananenpunten een flesje Fanta uit de krat. Lucht, halen.
En dan, plop, met de aanhangende opener, ik moest even aan Yanti het kurkentrekkertje denken, ik was in alle consternatie vergeten haar gedag te zeggen. Eigenlijk niet vergeten meer kansloos.
Het ergste van de wiet was gelukkig uitgewerkt en mijn spinnen paranoia was bijna geheel weggeëbd als er wat limonade langs mijn kin loopt na een schijnbeweging van de chauffeur.
Oh jé, die komen op zoetigheid af natuurlijk en even knijp ik hem weer en leg weer stand by met dat mes voor mijn hoofd, klaar om te spietsen.
Mijn maag begon op te spelen, moest kokhalzen en slikte dat weer in omdat ik geen zin had helemaal onder de kots te zitten. net op tijd.
Hoe laat had ik voor het laatst gebruikt? Dat moet even voor vieren zijn, vannacht en het spul werkte maar zes uur precies. Oh jé vergeten, ik ben over tijd. De krampen in mijn buik en benen sloegen toe, stommeling zei ik tegen mijzelf. Hoe heb je nou kunnen vergeten voordat je instapte iets te gebruiken, maar ik wist het antwoord al. Het had aan die gluipsnor met zijn Rolex gelegen met zijn smokkelverhalen. Wat had ik daar nou allemaal mee te maken?
Gelukkig heb ik een pakje Marlboro met zilverpapier aan de binnenkant bij me in mijn holster. Ik moest alleen een manier vinden om het papier er af te branden zonder zelf in de fik te staan of door de rook te stikken. Nou is een mens gelukkig heel inventief als de nood hoog is en presteerde ik bijna al de rook, blazende door het pijpje naar buiten te krijgen.
Oef, als er nou maar geen kit achter ons rijd, maar dat is wel heel vergezocht en trouwens die uitlaten hier roken als de pest. Ik maakte een pijpje van het klepje van mijn vloeitjes, deed er een vloeitje omheen, en lucht,! ik vergeet in de actie lucht te halen. Even duizelt het mij en lig ik even vijf minuten op apegapen.
Dat soort handelingen doe je op de automatische piloot en die handelingen kun je snel en trefzeker, met je ogen dicht zelfs en daar zat ademhalen inclusief bij, normaal gesproken. Weer een kotsslikbeurt, gadverdamme en begon rijstkorrels met sambal door mijn neus uit te niesen, wat zeer deed. Zo dan! Ben ik zo laat?
Ik veeg het snot van mijn zilverfolie want Heroïne is al vies genoeg van zich zelf en snot roken, nee daar zag ik niks in. Ik tik een klein puntje poeder op mijn folie, steek het pijpje in mijn mond en haal snel de bittere rook van "the chasing dragon," binnen. Ik hou hem binnen tot ik (nog) roder aanloop en blaas het naar buiten. Zo dat is gelukt. Die haal heb ik voorlopig binnen, wat ik als een overwinning zag. Een applaus voor me zelf en de groep.
Binnen een minuut zijn mijn krampen en buikpijn als sneeuw voor de zon verdwenen en na nog een haal genomen te hebben vond ik dat ik er helemaal niet zo slecht bij lag, wel lekker eigenlijk.
Kun je nagaan wat een rotzooi het is, al lig je in je eigen stront heb je het nog naar je zin. Het neemt compleet je ziel over. Dat is ook de moeilijkste daad bij het afkicken, het terugwinnen van je ziel van de duivel. Het lichamelijke deel duurde zes dagen precies maar dan kwam je ziel nog. Een knokpartijtje van een half jaar, soms een jaar. Maar dat was van latere zorg, eerst in Surabaya zien te komen of beter op die boot er naartoe.
Wat had ik ook alweer met de chauffeur afgesproken als het veilig zou zijn? Drie keer lang drie keer kort, is veilig twee keer lang twee keer kort is foute boel. Nou ik ga slapen, besloot ik. Mijn pvc pijp tussen het houten schot van de truck en lichtelijk, mijn gezicht geklemd. Angstvallig mijn handen erom heen als bij een waanzinnige dikke klarinet, liet ik hem op mijn elleboog steunen, zodat hij niet kon verschuiven. Wist ik het zeker, dat slapen?
Ik besloot van wel, moest kunnen. Scherpe randjes zeg dat kolereding. De bovenkant van mijn neus was schraal en de wonden op mijn kin, gekregen van de Narcotica gingen open en ik vond het best.
feedback van andere lezers- Mistaker
Heftig verhaal weer. Zou loodzwaar kunnen zijn maar gelukkig stop je er humor in (bijv. de zin 'buiten dat eten natuurlijk'). Weer lekker snel ook, dat bevalt me. En spannend natuurlijk!
Greta xx
Francis: Was ook een zwaar stukje, wat denk jij dan? ik was op sterven na dood! Moet kunnen, hoor! Paar bladzijdes... De geverfde vogel v Kozinsky, is tweehonderdvijftig bladzijdes pure ellende dat lees je in één ruk uit NIET dat ik me daar mee wil of kan vergelijken, dat zou mooi zijn. Ik mag nog niet in de schaduw van zijn drol staan bij wijze van spreken, en ik verzin het ook niet...Greta..
XX Frans - lief
yes, we have no bananas, als je van het zaad van de duivel kunt winnen ben je mentaal heel sterk....
ggl en liefs
Francis: Ach die heb ik al opgevreten en uitgescheten als ik zo vrij mag zijn...Wat een geil verhaal zeg over dat fotomodel..
XX Fransje B - Magdalena
ongelooflijk dat dit waar gebeurd is! de spannendste avonturenfilm kan hier niet aan tippen.
XXX
Francis: Mooi compliment, dankje wel.
xx Francis - dichtduvel
Je voelt dat dit echt is, je bent ook een echte! Grtz, j
Francis: een van de mooiste complimente tot nu toe
Gr Frans - sproet
heel spannend en een vlot geschreven verhaal!
de laatste alinea is sterk!
liefs, sproet
Francis: zag ik van jou nou een "contactadvertentie"?
;0)
xx Francis - maxiem
sterk neergezet, gr maxiem
Francis: Dank je maximaal
gr Francis - Klaver4
Denk toch dat ik op site nog eentje ga zetten over stressed and burnt out guardian angels ! :o)
straf verhaal !
ps: een verschrijving die alleen van u kan komen: 'vanwege het wicht boven mij'. hahaha
grz mate
klaver4
Francis: Ik ben ook nog niet klaar met die engel(s)
thnx pow Frans - killea
What happened next?
June
Francis: The answer, my friend, is blowing in the wind
xx Frans
|
