Volg ons op facebook
|
< terug
H1 Indonesië d17 Gopehtsjeng Rupiah
Er wordt geclaxonneerd. Ik hoor nog net twee lange en vier korte keren. Was dat niet het teken voor foute boel? Dat is fijn wakker worden, levend begraven.
Ik haalde een diepe haal adem, snee mijn kin en neus daar bij open en trok het pijpje van het houten schot weg. Althans een beetje.
"Prancis, Prancis, yangan goyang sekarang," word er zachtjes holklinkend in mijn pijp, door de baard-in-keel-smeerpijp gezegd. Ik mocht niet bewegen wat een goeie was daar ik mij niet kon bewegen in die kist. Dus hij was meegereden?
"Ada priksaan Prancis!"
Wat een controle?
Ik hoorde de scheepshoorn van de ferry, wat betekende dat we dus eindelijk gearriveerd waren in Gilmanuk. Kort daarop de zangerig klagende stem van de Rolexdragende gluipsnor, die steen en been klaagde tegen waarschijnlijk de politie.
"Alsjeblieft, heb meelij met me. je sloopt al mijn bananen, en zo niet dan gaan ze rotten, en dan gaan ze allemaal rotten, wie koopt ze dan nog in Surabaya?" "U weet hoe moeilijk de kooplui daar zijn, pak?"
"Opzij," hoorde ik een vreemde stem autoritair zeggen.
Dit zat goed fout. Gingen ze nu de hele wagen leeg halen?
Het antwoord word duidelijk als ik rechts van mij, net naast de kist een scherp afgesneden bamboestok zie, porrend en prikkend wat kammen pisangs vermorzelend. Dertig centimeter meer naar links en ze hadden saté van me gemaakt. De stok word terug getrokken. Ik bescherm mijn gezicht met mijn onderarmen. Na een minuutje, ze werkten zeker van onder naar boven, veronderstelde ik komt de spiets nu links van mij, precies door het ene handvat van de krat Fanta. Hoe is het mogelijk? dacht ik. Dit is een kwestie van een centimeter, zo niet een paar millimeter dan hadden ze: Tak!, gehoord tegen het harde plastic van de krat, en zou ik zwaar de lul zijn geweest.
De wagens achter ons toeterden luid, langdurig en ongeduldig, iedereen wilde snel de boot op rijden, het was een slopend en langzaam proces geweest. Ze moesten eens weten, de aanstellers, dacht ik stoer. En onterecht want in een file in de auto zitten in Indonesië is dan net iets minder erg als in een kist liggen maar daarom niet minder erg. Warm, en ademontnemend vanwege de slechte staat der auto's waarin ze verkeerden wat weer volop uitlaatgassen creëerden. Meestal nog diesel ook.
De truck waarin ik lag kwam schokkend in beweging en kwam met weer tot stilstand wat betekende dat de controle was afgelopen.
Weer een stukje rijden, weer stop en weer en weer.
Nu reden we hellend omhoog waardoor ik met kist zachtjes een stukje verschoof.
Ik werd kotsmisselijk van dat gestop en dat optrekken.
"Turus, turus, kiri, kanaan, kiri laghi, Ya stop!" Verder, verder, links, rechts, nog een beetje naar links en stop, waren de voor mij verlossende woorden want de motor werd eindelijk uitgezet.
Deze parkeerorders hoorde ik nog een honderd keer voordat de scheepshoorn drie maal klonk en de boot krakend en piepend los van de wal kwam.
"Prancis, wacht nog even ja, ik ga eerst even de boel verkennen op het dek en hier in het ruim of er politie is".
"Doe het snel digeredoode ik terug." "Ik word gek, ben half dood!"
Hij lacht, en beloofd snel te zijn, en zegt dat ik nog even sterk moest zijn. Makkelijk lullen, smeerpijp, dacht ik.
Hij was inderdaad snel terug met slecht nieuws.
"Ze ziten overal Prancis."
"Fffrancis!, Fffrancis!, heet ik niet Ppprancis!" Zeg ik geïrriteerd, alsof hij er wat aan kon doen. Die jongen was bezig mijn leven te reden, tenminste dat hoopte ik.
"Dus?,"vroeg ik.
"Je zal moeten wachten tot we van de boot af zijn", was het voorspelbare antwoord.
Godverdomme, ik besloot nog een chineesje op folie te roken en misschien, heel misschien een paar uurtjes slapen wat me een moeilijk plan leek met al die hangende uitlaatgassen hier, zo zwaar had ik het nog niet gehad, de hele reis zoals zo altijd wegen de laatste lootjes het zwaarst.
Weet klonk er een scheepshoorn. Die kapitein was zeker net zoals alle chauffeurs hier gek op claxonneren en niet lang daarna schuurde de boot met een rottig ijzingwekkend geluid de kade.
De truck werd gestart en het links, rechts, stop, verder, orderen, begon weer. Mijn kist begon weer te schuiven toen hij van de boot af reed. Smeerpijpje zegt mij nog even snel, dat we er bijna zijn.
"Even volhouden, sterk zijn."
Na een anderhalf uur ongeveer word er geremd en hoor ik muziek. En het woord Aman! Safe! Veilig! Ik ben veilig, het drong nu pas een beetje tot me door. Snel worden de bananen uitgeladen en kon ik niet wachten tot de laatste en bij het eerste daglicht wat ik zag, sta ik in mijn kist overeind. Kammen vallen naast mij op de hete metalen laadbak van de truck. Ik gooi de kist van mijn rug, rek mij uit en kijk om mij heen. Ik sta midden op een groenteveiling met groentehandelaren om de truck die mij met open mond aanstaren en hadoe zeggen. Gluipsnor en Smeerpijp omhelzen mij,
"Je leeft nog, je leeft nog.."
"Was dat de bedoeling niet dan?" Vroeg ik hun.
"Wat ben jij sterk, het gaat wel eens mis, zie je."
Ik deed net of ik dát, niet gehoord had en was blij me uit te kunnen rekken en lucht te happen zonder koker. Al was het vijfendertig graden, voor mij was het koel, en cool. Ik graaide naar mijn holster en haalde er een bundel geld uit.
"Gopetsjeng Rupiah," zei ik. Wat Chinees is voor vijftigduizend Rupiah.
"Alstublieft en heel erg bedankt."
Wat handelaren gewoon zijn, meestal in Chinees te tellen daar de Chinezen meer dan vijftig als het geen zestig procent is van alle handel in Indonesië in handen hebben. Logisch dus dat ik Chinees kon tellen. Was trouwens een paar jaar daarvoor met een Chinese verloofd geweest, wat achteraf een Taiwanese bleek te zijn maar dat is weer een heel ander verhaal maar die heeft mij het nodige Chinees bijgebracht, op alle vlakken trouwens en hoe.
Ze wilden het geld niet aanpakken en zouden zich dan beledigd voelen.
Ja, ja dat was een oude, ik woon hier al een tijdje, weet je nog?
Sommige tradities was voor mij meer een vorm van schijnheiligheid als traditie. Soms echter, waren ze echt beledigd en was het geen schimmenspel en dan pakte ik het geld weer terug, Maar dat was nu bij Gluipsnor zeker niet het geval.
En ik stond er echter op, want wat was nou vijf tientjes voor mijn leven? Voor hun is het een maandloon!
Ik smeet het geld op de grond, liet een verontwaardigd geroezemoes, na twee snelle handdrukken en nogmaals bedanken, achter me. Ik ging snel op zoek naar een Taxi richting het vliegveld van Surabaya. Ik moest naar Bandoeng, een stad met een vliegveld niet ver rijden van mijn vriendin, mijn familie en vrienden in het stadje Cikampek zo'n honderd kilometer van Jakarta.
feedback van andere lezers- lief
ben nieuwsgierig hoe die familie reageert!
liefs
Francis: Nog een halve dag dan ben ik thuis
xx Frans - sproet
een kat heeft zeven levens en jij?
spannend verhaal en boeiend, maar dat wist je al!
liefs, sproet
Francis: Dat is de aan mj, meest gestelde vraag, ook door mezelf
xx Frans - maxiem
jaaaa, spannend verhaal, liefs maxiem
Francis: Jij anders ook..Toch een vrouwtje?
2 vette XXen dan, gr Frans - dichtduvel
Ik ben met een Chinese getrouwd geweest, op een dag kom ik er eens over lullen in A'dam op de Dam, grtz, j
Francis: FOUTJE! R'DAM!!
Stadhuisplein, ook goed?
Gr Frans - Mistaker
Gers!
Gluipsnor en Smeerpijp, lekker stel ;-)
Liefs,
Greta
Francis: Toch hebben ze hun werk goed gedaan...
en smeerpijpie was wel een aardig ventje hoor, stonk alleen een beetje
xx Frans - Klaver4
ik denk dat ik zot zou geworden zijn in die kist; beetje claustrofobische aanleg. En dan nog in zo'n hitte...
gloeb!!!
leest gelijk altijd supervlot!
gr mate
klaver4
Francis: Ik hou ook niet van liften en zo, benauwd man, het was nog duizend keer zo erg als beschreven, maar dan ken ik wel een heel boek over die kist schrijven, misschien een ander keer.
gR FRANS
|
