|
< terug
De scheiding - (29)
Michel blijft geruime tijd naar de brief staren. De draagwijdte ervan dringt slechts met mondjesmaat tot hem door. Toch is hij blij. Denise voelt dus wel iets voor hem. Maar hij begrijpt ook dat ze haar vrijheid niet opgeven wil. Ze wil zich niet schikken naar een man. Ze wil haar eigen weg gaan. Een eigen leven opbouwen naast dat van haar eventuele levensgezel. En ze vraagt hem om er over na te denken of hij die levensgezel wil zijn, mits aanvaarding van haar voorwaarden.
Michel denkt na over de inhoud van de brief, terwijl de exprestrein hem steeds dichter bij huis brengt. Misschien kan hij maar beter Denise vergeten. Haar afdoen als een toevallig avontuurtje; een eerste slippertje.
Kilometer na kilometer razen de wielen over de rails en knabbelen aan de afstand die hem van zijn thuis scheiden. Maar heeft hij nog wel een thuis? Zal hij in het huis dat hij heeft verlaten vrouw en kind terugvinden? Hij hoopt dat Bartje hem bij zijn thuiskomst om de hals zal vliegen. En hij verlangt vurig dat zijn vrouw hem ongeduldig zal staan opwachten, hem op haar beurt zal omhelzen, blij om het weerzien. Het slippertje in Zaandam kan hij maar best vergeten! Daar hoeft zij niets van te weten! Hij heeft prachtig werk gepresteerd met die gijzelingszaak. Zeker dat hij punten heeft gescoord op de redactie. Zijn hoofdredacteur liet via telefoon al zijn tevredenheid blijken. Misschien zal hij in de toekomst meer tijd hebben voor zijn gezin.
Maar hoe meer de trein de kilometers verslindt, hoe dichter de ontknoping nadert. Michel wordt steeds ongeruster, steeds banger, om wat hem te wachten staat. Zijn vrouw heeft zijn brief uit Zaandam niet beantwoord. Ze heeft ook geen gevolg gegeven aan zijn bede om een telefoontje. Michel had alleen een gesprek met zijn schoonvader en dat beloofde niet veel goeds. Ja, Michel is bang. Zal zijn vrouw en kind hem opwachten in hun woning? Hij houdt nog altijd van hen. Het warme lichaam van de jonge Denise heeft in hem een sluimerende hartstocht doen ontwaken. Maar het kan de vele jaren van gezamenlijke inspanning en gedeeld verdriet met zijn echtgenote niet uitwissen. Michel is zich daar ten volle van bewust. De korte tijd dat hij met Denise doorbracht heeft hij echt van haar gehouden. Maar het was een ander soort liefde. Denise was een injectie van jeugd. Hij laafde zich aan haar lichaam als aan een bron van nieuw leven. Denise betekende zorgeloosheid en sprankelend genieten. Ze schonk hem leven van dag tot dag, zonder piekeren over de toekomst. Zijn liefde voor vrouw en kind zijn anders. Deze liefde werd gespeend met kommer en zorg en is doorspekt van een voortdurende vrees om de toekomst. En steeds meer beseft Michel dat hij die liefde voor zijn gezin verkiest boven de vluchtige gevoelens voor Denise.
Michel verlangt toch zo naar een weerzien met vrouw en kind.
**
Het is laat als Michel in Brussel uit de trein stapt. Hij moet nu nog een drie kwartier met de metro, dan tien minuten te voet, voor hij bij zijn woning aankomt.
Michel is gehaast. Hij vindt dat de metro veel te traag vooruit gaat. En zodra hij de metro heeft verlaten zet hij er een flinke pas in. Zijn zenuwen zijn tot het uiterste gespannen. Het beslissende ogenblik nadert. Maar als hij de straat van zijn woning indraait overvalt hem een naar gevoel. Twijfel knaagt. Als hij zijn voortuin betreedt komt een buurvrouw wat schijnheilerig aan de deur kijken. Ze gaapt hem onbeschaamd aan, beantwoordt niet eens zijn groet. Plots geeft hij zich rekenschap van het feit dat niemand op hem wacht.
feedback van andere lezers- hettie35
Lekker vlot om te lezen en het blijft goed hangen.
Groetjes Hettie
Julien_Maleur: Ben benieuwd wat je van de ontknoping zult vinden.
groeten
Julien - sproet
schitterende gedachtengang, leest vlot!
liefs, sproet
Julien_Maleur: Blij dat ik je kan blijven boeien, Sproet.
groetjes,
JM - henny
Ik vrees dat hij een zware domper gaar krijgen
Julien_Maleur: dank
JM
|
