Volg ons op facebook
|
< terug
H5 Het gekkenhuis, afkickklinieken, en sekten d1 De crisisafdeling.
Na het lezen van het verhaal; "De onwaarschijnlijke zoektocht," van mijn "penmate," Benedickt Lamiroy, oftewel beter bekent misschien als Klaver vier, besloot ik na wat herkenbare situaties, hier wat meer kwijt over te willen. Ik zie er zelf gelukkig de humor nogal van in. Waar ik in mijn verslavingsperiode allemaal wel en juist niet ben terecht gekomen mag toch wel op zijn minst bijzonder genoemd worden. Ik zal mij zoveel mogelijk voor de geest proberen te halen, wat niet meevalt daar ik daar niet voor niets zat.
Hoe kom je nou een afkickkliniek binnen als je dakloos bent, geen papieren, legitimatie, of ziekenfondspas of wat dan ook? Je sterft van de honger, buiten is het min twaalf graden, je bent dakloos, staat op de telex van de politie, (gezocht voor de minder geïnformeerde), je bent al twee weken niet gedoucht, de kraaien zitten vastgevroren aan de dakgoot dus de kliniek puilt uit, overvol dus. Het antwoord is makkelijk. Niet dus!
Ze sturen je gewoon weg, met de boodschap: "Eerst bellen, iedere dag, drie weken lang, er is namelijk een wachtlijst van drie weken!"
Nu kunnen ze me een beetje maar toen nog niet. Als ik ergens mijn zinnen op had gezet moest dat gewoon gebeuren. Dat leer je op straat. Overleven. Of het ging goed, of je ging naar het bureau, zat je toch binnen met eten en een slaapplaats. Ze konden natuurlijk alle trucks, smoezen, en leugens, dus ik moest wel voor honderd procent er voor gaan. Ik besloot dat te doen.
Nou, daar zat ik dan in de Boumanstichting, onze plaats4elijk consultatiebureau voor alcohol en drugs (C.A.D.) op de Heemraadsingel in Rotterdam. In de gang, het halletje met een afwijzing.
Door de deurruit zag ik de bevroren sneeuw buiten en de bevroren singel, het begon al donker te worden. Een koude rilling schoot door me heen. Eén deur maar tussen mij en min twaalf, de politie, het ziek zijn, oftewel de hel.
Geen Leger Des Heils wachtrijen meer voor deze man, of een "Havenzicht," een tehuis voor daklozen. Waar je met één oog open moest slapen, anders werden je schoenen gestolen, verkocht en opgerookt voor je wakker werd. En waar een slaapplaats nooit zeker was vanwege de beperkte plaatsen. En ik was altijd te laat voor een nummertje daar. Meestal omdat ik zelf met een nummertje bezig was, of vaker, aan het scoren (stelen, en dope regelen).
Een nummertje kocht ik dan van een ziek medejunkie, als ik geluk had, die zijn kaartje afstond voor een mespuntje "Bruin," (Heroïne) van een knaak of zo. Aan een bed hebt je toch niets als je ziek bent, toch? Zo gingen die dingen. Heel gemeen en keihard. Ik heb mijn kaartje ook wel eens geruild, denk ik.
Nee, hier had ik geen trek meer in, was het beu, allemaal.
Ik ging niet naar buiten. Nu heb ik aan één kant niet zo'n best oor, waardoor de ander zich bijna "bionisch," mag noemen. Deze ving het volgende op, net voor de afwijzing. "Het is Frans Borst weer, is geloof ik al, voor de vijfde keer,". Wat een etterbak dacht ik, die moest me niet en herinnerde mij dat ik daar waarschijnlijk ruzie mee gehad had, één van de vorige keren. Of ze hielden van me of haten me. Wat deze deed was duidelijk.
"Hij is ook niet suïcidaal dus ook geen geval voor de crisisafdeling."
Hun antwoord was dan ook "geen plaats," toen ik vroeg: "Zet me maar op de crisisafdeling."
Na het: "Daar hebben wij geen reden voor," Compleet met hete aardappel in haar muil.
klapte ik mijn ouderwetse Gillette scheermes open, barste in tranen uit, en zette een flinke snee in mijn pols. In de breedte, niet in de lengte, ik ben niet achterlijk, ik wilde niet dood en riep: "Hebben jullie nou je zin?"
"Ik wil niet meer leven, whaa!"
Een Oscar waardig.
Een uur later zat ik heerlijk gedoucht, mijn pols netjes ingepakt door de arts wat voor een klein kutsneetje trouwens, bloeide als een rund, lekker warm met schone kleding aan tafel. Bezig aan een warme maaltijd met dessert. En daar kwam bij, ik hoefde helemaal niets te doen. Niet afwassen, afruimen, stofzuigen, want ik was een "crisisgeval." Ze moesten mij met rust laten en zo nodig zelfs bij staan met alles waar ik om vroeg. Als blikken konden doden. Oeh, wat waren ze jaloers. Behalve Black. Blackie zag ik zitten aan de eettafel, en schoof naast hem aan. "Black fawaga?" Vroeg ik de oudere Surinaamse man die ik kon uit de "seen," en waar ik nog nooit problemen mee had gehad in junkietown wat uitzonderlijk was.
"Hey Blondie, wat doe jij hier?"
"Crisis, en jij?"
"Wa, wat denk je?". Vraagt hij stotterend geïrriteerd.
"Zie ik er uit of ik een huis heb of een telefoon?" "Jij wel, wat doe jij hier, ik zag je laatst nog in die groene Mercedes, toch? Met een lekkere smaatje."
"Je weet Black, easy come easy go." "Ik heb niets meer!"
"Sooo, sonde man!,"zoals alleen hij dat kon zeggen, met zijn Fred Sanford kraakstem. Ik vertelde hem dat, dat ook alweer twee jaar geleden was en dat ik daar liever niet aan terug dacht.
"Laten we wat T.V. kijken." En ik hoorde hem uit over wie er tof waren van de staf en over de jongens en meiden die er waren, vooral over de meiden natuurlijk of er wat leuks tussen zat. Hoewel sex verboden was binnen het 'programma'. De luizenshampoo prikte in mijn ogen en keek daarom niet te lang T.V. terwijl de rest aan de therapie bezig was. Ik besloot wat vroeg te gaan slapen. Het was tenslotte al weer een paar dagen geleden, een echt bed in plaats van een kartonnen doos te liggen, tegen een verwarmingspijp van één of ander trappenhuis. "Ik ga naar mijn nest zoeken, mati." "Weet jij misschien welk bed van mij is?" Hij liep naar de staf vroeg het hun en wees mij mijn bed in de onderbouw van het pand. De detox sliep boven.
Afbouwen van Methadon hoefde, mocht geeneens als crisisgeval zijnde en kreeg zelfs wat kalmerende- en slaappillen voor in mijn papaverbol. Ik viel dan ook verzadigd als een roos in slaap. Een applaus voor jezelf en de groep. Doei!
Ik besloot dat ik acteur moest worden, en droomde over de uitreikingen. Ik kreeg vier Oscars uitgereikt door Mr.Jack Nicholson himself. Eén voor de beste komedie, één voor het beste drama, één voor de speciale effecten en één voor de beste filmmuziek oftewel janken op commando.
Er was één groot nadeel op de crisis, je mocht maar tien dagen blijven. Om aan te sterken en dan werd je keihard weer op straat gegooid. Staatsganzenbord noem ik dat, drie beurten overslaan en dan pleuren ze je in de put. Terug bij af.
Er waren echter uitzonderingen maar dan moest je aan alles meedoen in je tien dagen. Therapieën alles, het huishouden, ochtendgymnastiek om zeven uur, half acht een wandeling om die kutsingel, in de stervenskou en dat zo de hele en iedere dag door. Tot je er malende van werd en op molentjes liep. En dan was er na een vergadering over jouw persoontje, een heel héél klein kansje dat je mocht blijven en overgeplaatst werd naar "de Detox," de ontgiftingsafdeling.
Blackie had het voor elkaar gekregen, hij zat er al zeventien dagen en wilde nooit meer weg zei hij.
Detox is trouwens de zelfde als de crisis, alleen je regels en medicatie veranderden. De winter was nog lang en wie wist, lukte het mij deze keer wel. Ik besloot eieren voor mijn geld te kiezen en er toch voor te gaan. Nou dat heb ik geweten. Was je nog niet krankzinnig bij binnenkomst dan werd je het hier wel. Wat een Nono's!
feedback van andere lezers- Magdalena
zucht
dit blijft boeiend en ik zou beter gaan slapen!
Francis: 1-1
xx Frans - sproet
hier heb ik geen woorden voor Francis! een insider vertelt en alles behalve op een saaie manier.
de worsteling, het overleven! de buitenwereld kijkt naar jullie als provideurs, maar ze kennen niet de innerlijke strijd telkens opnieuw door een hel gaan!
aan niemand zeggen, maar ik mag je wel!
liefs, sproet
Francis: Ik jou ook sproet, en waarom nijn fb niet meer te lezen is mag Jezus weten, ik heb t niet uitgeschakeld...
Zeker een foutje gemaakt???
xx Frans - lief
graag gelezen, seen=scene, hopelijk ligt deze miserie al een tijd achter je en ben je nu weer helemaal clean, ik hoop voor jou dat je nog van het leven gaat genieten zonder harddrugs al is de verleiding heel groot als je nog in de stad woont, waar je iedereen kent, als ze weten dat het goed gaat krijg je gratis...totdat je weer hooked bent en dan begint het hele spel weer van voren....
andere omgeving doet wonderen!
liefs
Francis: Ik ben 6 jaar schoon geweest, evn een terugval(v 3jaar!) nu sinds
10 januari schoon, and burnt out, Volgens mij is the seen toch zo, (het geziene, niet de scene, een stukje, fragment, ve film bv.)
vluchten kan niet Zelfs de Rabbi s in Jeruzalem wilden mij smeck verkopen! Ook in de weoestijn kom je het tegen! alleen de jungle zat goed, 5 uur v d bewoonde wereld, en in mijn hoofd is het ook veilig dat is het belangrijkste..
Liefs Lief Frans xx It s No Game (Bowie) - JC
op waarde geschat
Francis: And valuable?
;0)
gr Frans - dichtduvel
Doe zo verder Francis, gooi het er allemaal uit. Grtz, j
Francis: ;0)
Doe jij normaal? Hier zit ik niet meer op te wachten..Jij bent toch geen psycholoog zeker? Zeg nee!
Gr Frans - maxiem
graag gelezen EN herlezen, gr maxiem
Francis: Zo dan, dat is mooi, bedankt
Gr Frans - Mistaker
!!!
Liefs,
Greta
Francis: Twintig jaar geleden!!!! - killea
Terribly interesting!
xx
June
Francis: History
xx F - Klaver4
Aha, ik zeg ik ga dit verhaal eens inlopen, en zie ik word al meteen op de eerste regels bedankt ! :o) thx mate !
Straf verhaal, leest als een tgv! Hoop dat ik nooit op zo'n plaats geraak want lijkt me vreselijk allemaal !!! En dan nog moeten vechten tegen de inmates, het verbitterd personeel en de elementen op de koop toe !
ik volg dit verder !!!
En nu ga ik slapen
grz mate
dicky
Francis: Bedankt vh compl.en hoop echt dat je een beetje kunt pitten in deze Insomniatijden.
Gr Frans
|
