Volg ons op facebook
|
< terug
Druppelwijsjes
Ach, hij was weer thuis. Tenslotte voelde hij zich hier toch het meeste op zijn gemak, het meeste…Jawel, thuis. Hier waar hij omringd was door ettelijke miljoenen soortgenoten, boven hem, onder hem, naast hem, overal. Hier waar hij verbonden was, en toch apart, hier waar hij gelijk was met de anderen en toch een individu. Hier waar hij zich, ondanks het eeuwige contact, vrijelijk kon bewegen. Zonder schuren, zonder verlies, zonder verandering. Ja, hier was hij op zijn best. Misschien dat hij dit keer het hier eens exploreren zou, in plaats van het avontuur elders te zoeken. Want tenslotte, zeg nou zelf : vragen, wat moest hij metal die vragen? Maar ach, wat een avontuur was het geweest…
Het was begonnen kort nadat hij zich bewust was geworden van zichzelf. Of hij echt geboren was, dat kon hij niet zeggen. Hij kende geen concepten als vader, of moeder, alleen dat hij eerst niet was en dan wel. Als eerste had hij ontdekt dat hij niet alleen was. Overal, maar dan ook overal waren er anderen als hij. Precies dezelfde: dezelfde grootte, kleur, densiteit. Net allemaal kopietjes. Maar ze waren niet hem, en hij was niet hen. Dat ontdekte hij kort daarna, toen hij merkte dat hij vrijelijk kon bewegen in deze schijnbaar oneindige massa. Naar boven, of beneden, of opzij. Schuin omhoog, of schuin omlaag. En later ontdekte hij dat er soms andere voorwerpen tussen hen bewogen. Hij wist niet wat ze waren, en eerst vond hij dat ook helemaal niet belangrijk. Hij was immers tevreden met waar hij was. Maar naarmate hij meer en meer van die dingen ontmoette die telkens weer anders waren dan hij, geraakte hij geïnteresseerd. Op de duur geobsedeerd, zelfs. Waarom waren zij anders? Waarom waren zij hier? Wat was hun doel? En wat dat betrof: wat was zijn doel? Wat deed hij hier? Maar de aller dringendste vraag die zich stelde was toch: waarom konden zij interacteren met elkaar, en hij niet? Niet met hen, en niet met de zijne? Voor het eerst in zijn leven voelde hij zich ongemakkelijk. Alleen. Onvolledig. En hij had besloten er eentje te volgen, om de antwoorden te zoeken, om te kunnen begrijpen, om te wéten.
Het wezen dat hij had uitgekozen, bracht hem naar boven. Dat zijn omgeving veranderde, merkte hij voor het eerst op toen het lichter werd, veel lichter dan hij gewend was. Zonder het ding uit het oog te verliezen, ging hij trager, tot hij er helemaal zeker van was dat dit licht hem geen kwaad deed. Wat hem ook was opgevallen, was dat hij warmer werd. En zijn soortgelijken ook. Het belemmerde hem echter niet, dus hij vervolgde zijn weg achter het wezen aan. En toen was de eerste schok in zijn bestaan gekomen.
Hij kon niet verder! Hij kon opzij, weer naar onder, maar niet naar boven! Zijn wereld was dus blijkbaar begrenst, en niet oneindig zoals hij altijd had aangenomen. Toen hij dat verwerkt had, ging hij terug naar boven, zo ver als hij kon, en keek rond. Het was een leegte, anders van kleur dan zijn leefwereld. Er was een heldere stip in de verte, en die stip was warm. Hij kon het zelfs tot hier voelen, want hijzelf werd ook steeds warmer. En net toen hij besloot dat hij er genoeg van had, kwam de tweede schok. Hij kon niet meer naar beneden!
Hoe hij ook probeerde: degenen die onder hem lagen, lieten hem niet meer door. Paniek sloeg toe. Wanhopig wrong en wriemelde hij, maar het mocht niet baten. Hij merkte ook dat hij steeds warmer werd, en groter. En opeens viel hij uiteen, en toch ook weer niet. Hij voelde hoe hij opgetild werd, verdeeld in honderden kleine deeltjes, allemaal los van elkaar maar toch allemaal hem. Hoger en hoger ging hij. Geschokt keek hij neer en zag een grote, blauwgroene massa onder hem. Hij vroeg zich af wat het was. Was dat zijn thuis? Was dat waar hij vandaan kwam? En wat was het eigenlijk? En waar was hij nu? En waar was dat ding gebleven dat hij had gevolgd? Was dat ook daar beneden, in die beweeglijke massa?
Langzaam koelde hij weer af. Zijn deeltjes kwamen traagjes weer bij hem. Opgelucht dat hij nog bestond, zakte zijn paniek wat en bewonderde hij zijn nieuwe omgeving. Hier waren anderen zoals hij! En ze waren in diezelfde gebonden, en toch ook weer ongebonden staat, en net als hij koelden ze langzaam weer af en werden weer vaster. Wat een fascinerende plaats!
Opeens viel hij naar beneden. Met een duizelingwekkende vaart ging hij weer richting de blauwgroene massa onder hem. Hij had zelfs geen tijd om verbaasd te zijn, of schrik te hebben. En toen…
Ploef!
De druppel was weer thuis.
feedback van andere lezers- waterklok1
echt héél mooi, met de paniek die toesloeg!
Ik zat zowat efjes op het puntje van mijn stoel!
echt heel mooi
Draakje: Hé, bedankt! - Vansion
heel interessant standpunt - zal meer van je proberen te lezen
Draakje: Ik zal meer proberen te schrijven, dan ;-)
Thanks! - geertje
jij kan over een totaal "onverwacht" onderwerp,
zo mooi schrijven,
je blijft verrassen !
mooi !
groetjes
Draakje: Hé, dank je wel! - VickyLievens
heel tof
Draakje: Merci! - RolandBergeys
Schitterend!
Draakje: Dank je Roland!
|
