|
< terug
Ernest
Ernest wreef met de linker opgerolde hemdsmouw over zijn voorhoofd om zo het zweet uit het gezicht te vegen.
Vervolgens zette hij zijn weg met de overvolle kruiwagen verder.
Zo warm was het al in geen jaren meer geweest, en hij kon het weten want de zeventigste verjaardag kwam steeds korter bij.
Hij ademde zwaar en zijn ogen voelden branderig door het zilte zweet.
Weer spanden hij zijn spieren bij het in beweging zetten van deze zware vracht.
Zijn pezen tekenden kabels op zijn door de zon gebruinde armen.
De rug kromde bij het heffen en een zachte gil ontsnapte uit de keel.
Weer duwde hij zijn vracht enkele tientallen meters vooruit, en het eindpunt was gelukkig toch al in zicht.
Stap voor stap kermend onder de zware last en het reële verstand op nul gezet, torste en perste hij met alle kracht die in hem zat deze kruiwagen met grond voor zich uit.
Hij had zich voorgenomen om deze vracht in een keer tot aan de derde boom te rijden.
Tja,het ging niet meer zo snel als bij de eerste vracht, hij moest toegeven dat hij een dagje ouder werd en zijn lichaam niet meer zo naar zijn wil luisterde
Weerom hield hij aan, hij voelde hoe het hart klopte tot in de keel.
De hoeveelste rit was dit ook al weer, hij was de tel kwijt geraakt, toch meer dan tien daar was hij zich bewust van.
Ik moet verder ging het door zijn hoofd, dus torste hij zijn vracht opnieuw om na twintig meter tegen een bij de vorige rit verloren steen te rijden.
Hij voelde dat het deze keer echt mis ging.
In een ultieme poging om zijn kruiwagen toch nog recht te houden trok en duwde hij uit alle macht om de steen te ontwijken, met als gevolg dat de hele vracht midden op de weg belandde.
Woedend op zichzelf en de steen schopte hij met alle macht die nog in hem zat tegen deze boosdoener, met als gevolg dat hij er een pijnlijke teen aan over hield.
Een schop of gaffel had hij niet bij de hand want die lag aan het vertrekpunt, en alles met de hand oprapen daar had hij geen zin in, trouwens dat was ook onbezonnen werk
Hij liet zijn kruiwagen liggen zoals hij lag en liep terug naar beneden vanwaar hij vertrokken was.
Met pijn in zijn rug bukte Ernest zich voorover en raapte schop en riek op, hief ze op de schouder en vertrok weer naar boven.
Halverwege moest hij even halt houden, haalde zijn tuingerei van de schouder en veegde met de hemdsmouw het zweet uit zijn gezicht.
Hoeveel meter zou hij nog van de omgevallen kruiwagen verwijderd zijn?
Elke stap die hij nu zette leek een martelgang te worden, zijn benen wilden niet wat zijn verstand hem opdroeg en het leek alsof het voertuig zich steeds verder van hem verwijderde.
Ach nog even op mijn tanden bijten want zo kon hij de grond ook niet laten liggen, stel je voor dat ze met een auto of een tractor hier voorbij moesten dan zou er pas gevloekt worden.
Ja, iedereen kende hem toch, en men had hem al dagenlang zien zeulen met zijn ouderwetse kruiwagen die nota bene nog met een houten wiel rond reed.
Hij hield nu eenmaal niets van dat moderne gedoe dat maakte een mens maar lui, en trouwens zo een nieuwe kruiwagen die koste hem misschien wel een vermogen en dat had hij niet.
Hij had wel voor gezorgd en wat geld in de onderste la van grootmoeders commode in een lange kous verstopt.
Wilhelm
feedback van andere lezers- Ghislaine
Masterart.
Hoeselaar: Een momentopname die zomaar uit m'n pen vloeide
Willy - SabineLuypaert
een heerlijk stukje over de verschrikkingen van kruiwagenleed
Hoeselaar: En over wantrouwen want hij vertrouwde zichzelf nog niet eens, maar dat lees je wel in de volgende episode.
Lief en leuk dat je me las en dat nog wel op 8-8-8- dank je wel
Willy
|
