naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Van disciplinaire sfeer tot oorlogsvloot

door maxiem

Vroeger had ik een droom job. Ik was receptioniste in een internationaal bedrijf.
De zaak telde negentig bedienden en honderd zestig werknemers.

Ik schakelde ongeveer duizend telefoontjes door per dag en droeg een hoofdtelefoon.
Terwijl ik met de klanten sprak, vervulde ik taken zoals klassement.
De letters a, b, c van de facturen kon ik nog vlot klasseren. Verkoopfacturen klasseerde ik volgens naam, zodat iedere klant één envelop ontving met de post. Per week waren er vier stapels facturen om verzendklaar te maken. Ik beheerde kantoormaterieel en bestelde drukwerk. Ik wist perfect wanneer iets geleverd werd. Vrijdags was de drukste dag.

Tussendoor vertrouwde mevrouw X het klaarzetten van de vergaderzaal aan mij toe. Een collega nam even mijn plaats in op de receptie. Schrijfblok, balpen, kopjes, koekjes, broodjes besteld, aan het kleinste detail werd gedacht. Iedere keer wanneer ik nog eens achterom keek, zag ik hoe de stoelen netjes aan de vergadertafel stonden….een koket gedekte tafel. Het leek één harmonie.
Ik kon heel goed opschieten met mevrouw en meneer X. Ze beseften dat ze steeds op me konden rekenen. Briefwisseling, faxen, werden uitermate discreet behandeld.
Extra taken werden me toevertrouwd. Prestatiebladen dienden op de receptie afgetekend te worden. Werkmapjes aanmaken. Ik had verantwoordelijkheidszin, voelde me perfect goed in mijn job, bijna euforisch. Mijn uitgevoerde taken waren een stimulans door de ganse dag.

Verlofdagen werden vastgelegd in maart. Wedde werd stipt gestort op de bankrekening.
Een gestructureerd bedrijf met één huisreglement waar ieder individu zich moest aan houden.
Geen uniform, vaste uren, … Een strikt personeelsbeleid werd uitgevoerd. Iedereen wist wat te doen.

Mijn agenda stond overvol, maar ik deed de job zo graag.
De dag, week, maanden vlogen voorbij. Totdat het bedrijf verkocht werd.
Ik dacht alles onder controle te hebben maar dan...
De disciplinaire sfeer veranderde in een oorlogsvloot.
Niets ging veranderen aan het personeelbestand. Elleboogwerk.
Nochtans duurde het niet lang en de eerste personeelsleden vlogen buiten.
Mijn droom job was niet meer. Nu ontwaak ik uit een...



Nota: Ik dank mevrouw en meneer X, die mij de mogelijkheid gaven om me te kunnen bewijzen gedurende negen jaar. Tevreden bezoekers overstelpten mij met allerlei kleinigheden, uit waardering.
Voor mij een voldoening dat ik mijn werk goed deed. Zes jaar geleden ontstond de schipbreuk…

feedback van andere lezers

• sproet
  Hier word ik stil van, maak hetzelfde mee. nog geen oorlogsvloot, maar wel al een schuit. plots ben je niets meer en kan je blijkbaar niets meer.
  
  vlot geschreven, veel inhoud in een beperkte vorm gegoten.
  
  liefs, sproet
  maxiem: moeilijk soms, zeker voor een job die ik zo graag deed, enfin, ik leef met je mee, Sproet, pour moi, c'est fini maintenant, ik hoop dat ik in de toekomst meer geluk kan hebben, liefs maxiem
• otiske
  Heel sterk neergezet hoor, wel een targisch verhaal hoor. Graag gelezen, groetjes.
  maxiem: men komt positieve maar ook negatieve dingen tegen in het leven, naar 't schijnt wordt een mens daar sterker van?? gr maxiem
• Francis
  Gaat wel
  maxiem: bedankt voor de fb, maxiem