|
< terug
Het meisje dat het leven verbeeldde (1 van2)
Er was eens een meisje dat niet bestond.
Ze had een lieve vader en moeder, en ook nog twee oudere broers en een jongere zus. Verder had ze een hamster, een groene teddybeer, heel goede rolschaatsen en een cowboyhoed. Ze hield erg van zwemmen en ballet, en ze was dol op ezels.
Elke dag ging ze naar school en ze leerde er veel, maar ze kreeg nooit de beurt en ze kreeg ook nooit een rapport mee.
De juf had er gewoon geen erg in dat er een meisje was dat niet bestond.
Niemand praatte tegen haar, zelfs haar ouders niet, en ook niet haar broers en haar jongere zusje.
Toch had het meisje het goed naar haar zin. Ze bestond dan misschien niet, maar dat was nog geen reden om te treuren. Het niet bestaan heeft ook zo z'n voordelen.
Nooit was er iemand boos op haar, of teleurgesteld. Niemand vond dat het meisje ooit iets fout deed of dat ze niet goed luisterde.
Het meisje kon zich gewoon niet aan een lichaam vasthouden, want steeds als ze dat probeerde dan vloog ze er doorheen. Dat maakte haar bestaan tot een niet bestaan. En altijd was het lichaam al bezet door Martha, Freek, Thomas, Eveline of Iris, want alle lichamen hadden een naam.
Eigenlijk wilde het meisje óók een naam. Zo besloot het meisje Vera te gaan heten. Ze wist zelf natuurlijk dat niemand haar zo zou gaan noemen, want wie noemt nou iets dat niet bestaat bij naam?
Vera genoot ervan zichzelf bij haar naam te noemen en het maakte haar niet uit dat anderen dat niet deden. Ze was extra lief voor haar ouders, haar broers en haar jongere zus maar om de een of andere reden waren die vaak verdrietig. Vooral haar ouders hadden verdriet.
Vera besloot wat minder naar school te gaan en zelfs minder te zwemmen om wat meer aandacht aan haar ouders te geven. Zo sloop ze op een late avond bij haar ouders de slaapkamer binnen. Dat gaat makkelijk als je niet bestaat, dan kan je mooi overal doorheen.
Haar vader lag naast haar moeder in bed.
'Ik vind het erg om te zien hoe je blijft lijden, schat', zei haar vader.
'We hebben schatten van kinderen maar ik mis háár zo', sprak haar moeder zacht.
'Ze was een geweldig mooi kind', fluisterde vader, 'maar je moet haar ooit loslaten'.
'Dat kan ik gewoon niet, en dat wil ik niet', zei moeder nu opeens beslist.
'Dan ga je er nog aan onderdoor, lieverd', zei vader weer, 'en dat kan ik niet toestaan'.
De moeder van Vera huilde dikke tranen en maakte zo haar eigen kussen nat.
Vera kreeg het er nu ook moeilijk mee. Denkbeeldige tranen liepen over haar gezicht.
'Verbeeld je maar dat ze er nog is, ze leeft immers nog in je hart', probeerde vader.
Ongemakkelijk maar vastberaden kroop Vera tussen haar ouders in.
Ze voelde zich warm worden van binnen en deed haar ogen dicht.
feedback van andere lezers- badstop
Wat een kracht in dit verhaal.
Peerke: Meen je dat nou? Jee. dank! Hoop dat ik het met het slot kan waarmaken... - Mistaker
Prachtverhaal.
O ja:
'Ze was een geweldig mooie kind': 'Ze was een geweldig mooi kind'
G
Peerke: Dank Greta! - matahari
Zo spijtig dat ik je voor dit maar éénmaal uitstekend kan geven.
De warmte van en voor Vera geschreven door je hart.
ontroerend mooi
liefs matahari
Peerke: Erg dank je wel voor je lieve woorden... - lief
ontroerend!
liefs
Peerke: Het meisje dat het leven ontroerde... da's een waarlijk mooi vervolg! - otiske
Heel emotioneel verhaal, goed neergezet, groetjes.
Peerke: Wat 'n inhaalslag! voel me vereerd... - sproet
ik kom net uit vakantie en ga nu vlug het vervolg lezen, want het vraagt naar meer!
liefs, sproet
Peerke: Dank U Sproet! Goede vakantie gehad?
|
