Volg ons op facebook
|
< terug
de 'ik' vorm
door JC
De 'ik' vorm
Het zat er al een tijdje aan te komen, alleen is de timing nu wel helemaal verkeerd, vier dagen vooralleer naar Turkije te vertrekken, een reisje met onze respectievelijke kinderen dat allesbehalve goedkoop was.
Goed, zoals altijd nemen gedane zaken geen keer, dus veel zal ik me er verder ook niet druk in maken.
Geen slecht woord over mijn vriendin, echt waar, alleen denkt ze dat ik me gewoon zal integreren in haar leefwereld en mijn dromen en familie zomaar aan de kant ga schuiven.
Tot een half uur geleden was dat ook zo, tot de bom gebarsten is dus..
Nu is een breuk zo goed als onvermijdelijk en eerlijk gezegd denk ik zelfs dat het ook beter zo is.
Maanden aan een stuk probeer ik immers tot haar door te dringen, probeer ik haar te laten inzien dat ik ook meetel, dat niet alles rond haar draait.
Verloren moeite, al had ik natuurlijk wel wat tactvoller te werk kunnen gaan.
Het is wat het is, weer een hoofdstuk in mijn leven waar een punt zal achter gezet moeten worden, weer een hoop dromen die niet waargemaakt kunnen worden.
'k Weet niet wat de doorslag gegeven heeft, meer dan waarschijnlijk een samenloop van omstandigheden.
In plaats van vaag te blijven ga ik maar gewoon vertellen hoe het zo ver is kunnen komen, niet dat het me iets vooruithelpt maar op die manier heb ik toch ook eens mijn verhaal gedaan.
Mijn vriendin heeft add, simpel gezegd is ze enorm impulsief en heeft ze een andere kijk op de wereld om haar heen.
Persoonlijk vond ik dat altijd haar grote troef, de wereld door haar ogen zien was een unieke ervaring om het nog zacht uit te drukken.
Het probleem met een andere kijk op de wereld te hebben is dat je nog steeds besef moet hebben hoe de wereld echt in elkaar zit, begrijpen dat niet alles kan en dat offers noodzakelijk zijn als je echt iets wil.
Haar offers waren niet in verhouding met de verwachtingen die ze van het leven had, mede door haar opvoeding waarin ze maar hoefde te knippen en mama stond klaar voor haar en haar eerste man die zonder klagen al haar wensen probeerde in te vervullen.
Wat het ook moge zijn, ik ben een individu, geen aanhangsel.
In minder fraaie bewoordingen heb ik haar dat net gezegd, natuurlijk was dat een ijskoude douche voor haar want dit had ze niet aan zien komen ondanks het gegeven dat ik haar weken aan een stuk heb zitten vertellen dat we de verkeerde weg aan het opgaan waren.
Ik haat ruzie, echt waar ik zwijg liever honderd keer dan ruzie te moeten maken over kleinigheden.
Het grote probleem is dat iedereen zwijgen verwart met zwakheid terwijl net het tegenovergestelde de waarheid is.
Als je tegen iemand zegt dat je niet akkoord gaat met iets, dit drie à vier keer herhaalt en die persoon doet dan toch gewoon datgene waar je zo een hekel aan hebt wat is dan de conclussie?
Ergens geloof ik nog steeds dat ze echt niet doorhad dat ik er de pest aan had, maar wat maakt het ook uit, de bittere waarheid is verteld en de klok kan nooit teruggedraaid worden.
Niet dat ik het wil trouwens, mijn 'eigen' zijn is belangrijker dan wat dan ook, zelfs al betekent dat terug naar Oostende trekken en daar weer van scratch moeten beginnen.
Vreemd toch, dit leven bedoel ik dan, telkens als ik denk alles voor elkaar te hebben gaat er iets verkeerd.
Pas op, 'k ben helemaal niet aan het verdrinken in zelfmedelijden of zo, dit is gewoon een nuchtere vaststelling: het moment dat ik durf denken aan uitbollen sta ik terug in de startblokken.
Het enige voordeel is dat ik de race nu al menig keer gelopen heb, de eindstreep al meermaals heb mogen aanschouwen, de smaak van victorie al heb mogen proeven om dan teruggekatapulteerd te worden.
En dan loop ik maar te lullen over hoe 'zeitgeist' mijn leven heeft veranderd, over hoe die film mijn leven heeft veranderd, dat terwijl het echte leven me weer ingehaald heeft.
Waar ligt ze? De grens tussen droom en realiteit, ze is weer eens aan het vervagen.
Een paar maanden nog, dan ben ik 37 lentes jong, auteur van negen boeken en eigenaar van een dikke bankrekening, vader van een parel van een dochter en niet eens lelijk.
Maar - want er is altijd een maar - niet vervuld, nog minder dan vroeger toen ik niet eens wist wie of wat ik was.
Het komt altijd neer op de 'ik' vorm, want zijn is niet genoeg.
Goed, dit betekent alleen maar dat er nog menig andere boeken geschreven zullen worden, dat mijn reis verre van over is.
En misschien bestaat er inderdaad geen medicijn tegen oud of eenzaam zijn, maar liever alleen met mezelf dan alleen met zijn twee.
feedback van andere lezers- Magdalena
Dit lijkt ECHT.
Het is prachtig geschreven.
En ook... het insinueert de problemen tussen een heel mannelijke man en een vrouwelijke vrouw.
(Tip: een vrouw die ruzie maakt om onbenulligheden maakt GEEN ruzie om onbenulligheden: het is een teken van nood-aan-speciaal-gevonden-te-worden, nood-aan-troost, nood-aan-zekerheid enz. enz. Gaat vaak pas over na de menopauze)
(grinnik)
(is GEEN teken van dominantie, zeker niet)
(de woorden 'ik hou van jou' doen wonderen)
XXX
JC: bedankt voor de raad - Mistaker
Mensen (m/v) die denken dat alles om hen draait, zijn HEEL ERG.
Je beschrijft het goed al zitten er wel wat fouten in, bijv. in de eerste zin:
Het zat er al een tijdje aan te komen, alleen is de timing nu wel helemaal verkeerd: vier dagen vooraLeer naar Turkije te vertrekken, een reisje met onze respectievelijke kinderen DAT allesbehalve goedkoop was.
Je schrijft over het algemeen ook wel erg lange zinnen vind ik. Maar graag gelezen hoor.
Groet,
Greta
JC: zonder strijd geen vooruitgang - Peerke
Sluit me aan bij Mistaker.
...(regel 3) ook niet druk OM maken (ipv in)
Heb zelf ook de diagnose AD(H)D gekregen maar
vind mezelf meer mens dan ziekte. Gestopt met
Ritalin, roken en drank. Vergetarier en wat liefdevoller.
Prima leven zo, al zou ik wat beter willen schrijven en
gitaar spelen.
Ben overigens van -bescheiden- mening dat iedereen zijn
eigen realiteit creeert. (hoe lastig die vaak ook is...)
JC: wou niemand afbreken hoor, gewoon een momentopname - sproet
een 'IK' moment mooi weergegeven!
nieuwe relaties opbouwen is niet simpel en de vewachtingen zijn soms gebasseerd op het verleden.
vooral dit is goed weergegeven: het geloof, de hoop en de liefde die uiteenspat...
graag gelezen.
liefs, sproet
JC: gelukkig is er - een cliché zo oud als de straat - nog steeds die nieuwe dag - otiske
Goed neergezet hoor, mooie momentopname. Graag gelezen, groetjes.
JC: vriendelijk bedanst - Francis
Zeer herkenbaar
gr Frans
JC: herkenbaarheid is als een oude tedybeer: op een dag is het beter om ze weg te gooien en aan het echte werk te beginnen
|
