|
< terug
De blik
Mijn vrouw en ik waren op bezoek bij onze dochter. Tom, onze kleinzoon van zeven, was in de schuur zijn vader aan het helpen. Hij zag ons aankomen en zwaaide even toen we naar de achterdeur liepen. Kim, onze kleindochter van vier, kwam ons tegemoet gerend. Om mijn nek hangend, gingen we samen naar binnen.
Tijdens het doornemen van de laatste nieuwtjes, begonnen Kim en ik met haar klimspelletje. Dit gaat als volgt: ze loopt over mijn bovenbenen naar mijn buik. Via mijn borst komt ze dan op mijn schouders terecht.
Tijdens het klimmen, klaag en kreun ik dat ze véél te zwaar wordt, wat onzin is, want de mug eet volgens haar moeder véél te weinig. Omgekeerde stimuleringspsychologie noem ik dat. Hoe harder ik kreun, hoe mooier de sadist het vindt.
Ze blijft even wiebelend op mijn schouders staan en laat zich dan achterover zakken. Ze ligt nu op haar rug op mijn knieën. Ik spreid mijn benen en ze zakt achteroverkoppeltjeduikend op de grond. Meestal moet ik haar, met mijn duimen tegen haar billen, een zetje geven om helemaal door te draaien. Ze staat dan gebukt op de grond. Terwijl ik nog steeds haar handen vasthoud, draait ze verder en staat weer rechtop met haar lachende gezicht naar me toe. Ze begint weer van voor af aan. Ik zeg ondertussen tegen onze dochter: "Ze wordt veel te zwaar, je moet haar niet zo veel eten geven."
Onze dochter en oma spelen het spel mee en zeggen dan zoiets als: opa stelt zich aan. Deze keer zei onze dochter: "Opa is een vreselijke huilebalk en een aansteller."
Oma vulde aan met:
"En een watje."
Kim bevroor en ik dacht, dit wordt genieten. De 'blik' komt eraan, ze zijn véél te ver gegaan. Opa beledigen mág, maar alleen binnen strikte grenzen. Deze grenzen waren nu overschreden en niet een klein beetje ook.
"Grapje," riep mijn dochter, in een desperate poging zichzelf te redden, maar het was te laat: het was gebeurd en dat kon niet meer teruggedraaid worden.
Kim sloeg haar armen over elkaar voor haar kippenborstje en begon onze dochter aan te kijken met: 'de blik'. Ze fronst dan haar wenkbrauwen en kijkt héél boos.
Deze blik is in staat om in augustus, bij een temperatuur van dertig graden, het landschap om haar heen een winters aanzien te geven.
Onze dochter zei: "Excuus me."
Doodse stilte. De blik ging nu naar oma want die had dan wel niet veel gezegd, maar was ook niet opgetreden tegen onze dochter. In eerbiedige stilte onderging oma haar straf.
Buitengewoon tevreden met onszelf en in volmaakte harmonie met het heelal vervolgden wij ons spel. De anderen op deze planeet vervolgden hun triviale gepraat. Mijn dochter zei achteloos: "Ik hoef vrijdag niet te werken."
Nu bevroor ik. Kim zag het en weet wat de consequentie is van deze woorden.
Ik keek haar aan en zei: "Lekker is dat, heb ik dáárvoor een vrije dag genomen? Ik heb er de hele week naar uitgekeken en nu kom je niet."
Kim zag mij lijden en zei héél serieus: "Weet je wat opa, dan kom ik toch evengoed."
We knuffelden elkaar over zoveel leed en begrip en ik zei: "Dat vindt opa héél erg lief."
Na een keer of twintig klimmen en puffen zei ik: "Nog één keer."
"Oké opa, nog één keer."
Dit houden we nog een keer of tien vol.
Mijn dag is volmaakt.
Uit de bundel: Niet alle elf echt gebeurt.
feedback van andere lezers- sproet
leuke inhoud en in een beeldende verhaalstijl geschreven.
liefs, sproet
badstop: Het is dan ook een leuke griet. - Peerke
Heerlijk voor tussendoor!
Mooi neergezet.
badstop: Dank je wel. - Julien_Maleur
Gevoelig en vlot geschreven en voor mij als grootvader toch zo herkenbaar. Heb dit graag gelezen.
groeten.
JM
badstop: Geweldig dat je herkenbaar vindt. - otiske
Heel leuk neergezet, het leest heel prettig en is ook heel herkenbaar, groetjes.
badstop: Leuk die herkenbaarheid.
|
