Volg ons op facebook
|
< terug
Hartendief 5 Waar Alpha en Omega één zijn.
Door de diepten van haar pupillen had ze hem meegezogen haar hoofd in, en hij had daar gezien wat zij had moeten doormaken. Ze had hem verder in haar wezen rondgeleid. Langs het hartzeer dwars door het seksuele misbruik. Ze trok hem langs de pijn van haar strijd om Liefde. En ze trok hem dóór de pijn, helemaal tot de diepste diepte van haar hart, tot in haar essentie. Daar waar alles niets is, waar Alpha en Omega één zijn. Waar het donkerste duister het prachtigste Licht blijkt en de stilte heerst.
Ze had hem laten verdrinken in haar beleving, en hem daarna laten gaan. Vanuit haar hart mocht hij, door haar hoofd weer terug naar buiten.
Het was daarna dat hij het water van de Genade had neergezet.
Maar ze had er nog niet van gedronken toen hij kwam:
'De Man Van De Nacht.'
Hij had flinke stoere wenkbrauwen. Een beetje zoals haar favoriete schrijver Belcampo, of als Marten Toonder. Prachtig borstelig, maar De Man Van De Nacht was geen schrijverstype. Hij was geen lezerstype ook. Hij was het 'slechte afdronk' type; het type man dat zich niet begrepen voelt omdat hij helemaal niets van zichzelf begreep. De man Van De Nacht was het type dat tekort was gekomen in zijn leven, en dat in een wip ongedaan wilde maken.
Ook hij wilde de éénwording, die de Liefde met zich meebrengt ervaren, maar hij wist niet hoe!
Instinctief wist De Man Van De Nacht dat neuken éénwording suggereert, en dat het, al is het maar heel kort, een voldoening geeft.
Ook op het moment van de kleine dood zijn Alpha en Omega één… maar die terugslag erna…
Wat als De Man Van De Nacht met zijn nadruipend lid weer bij zichzelf terug moet komen; als blijkt dat er van enige éénwording nooit sprake is geweest, dat éénwording alleen kan bestaan door het géven van Liefde, en niet door het afdwingen van. Wat als blijkt dat het afdwingen van éénwording de tweedeling daarna alleen maar veel groter maakt?
… Wat dan Man Van De Nacht?
Hij kon onmogelijk naar binnen keren, hij kon het niet opbrengen om op ook maar enige manier aan zelfreflectie te doen. Natuurlijk zijn er verpleegkundigen die in de psychiatrie komen werken om anderen, behulphoevende mensen te helpen, en zelfreflectie daarbij niet uit de weg gaan, maar niet het nachthoofd. Als nachthoofd heb je macht en ben je De Man Van De Nacht. Dan wil je, met je dronken hoofd, neuken en éénworden met een opgesloten hulpeloze vrouw.
Na de mislukte éénwording werd De Man Van De Nacht woedend op alles wat zich buiten hem bevond… Hij schold op Eveline, hij sloeg haar, en hij dronk… van het water dat Ron zo veelbetekenend voor haar had neergezet. Net dat ene bekertje dat apart stond; 'het water van de Genade', dat Eveline uit haar ellendige bestaan had kunnen verlossen dronk hij in één teug leeg. Niet dat het voor Eveline veel verschil zou maken. De Man Van De Nacht had goed werk geleverd. Ook zij zou nu snel uit dit leven weggaan, daar had hij voldoende extra schade voor aangebracht. Het 'water van de Genade' zou er enkel voor zorgen dat zij niet alléén over zou gaan naar die mysteriekant. Hij zou snel volgen.
De haarpunten, aaneen geplakt door het braaksel van die nacht ruiken zurig, maar tevreden stelt Eveline vast dat er niets van is te zien. Een douchebeurt en dat is weer verleden tijd, al weet ze eigenlijk ook wel dat het daar niet meer van zal komen.
Verder kijkt ze, bijna kritisch, alsof er een leuk etentje in het vooruitzicht ligt.
Haar neus is klein, en valt bijna in het niet onder die grote starende ogen daarboven, maar hij wipt, en dat maakt dat hij aanwezig is. Een zacht, licht donslaagje bedekt de bovenlip. Ze weet dat het er zit, daarom ziet ze het, een ander zou het niet opvallen. Het stoort haar niet, net zomin als het moedervlekje onder haar rechterneusvleugel haar stoort. De mond is prettig. Volle lippen, maar niet van dat opgespoten gedoe. Gewoon vrouwelijk. Niet zo'n dun zuinig streepje, maar mooi gevormd.
Een mooie kop. Verdomd. Alleen bleek, dat is ze wel. Een mooie bleke kop op 1.72 m vrouwelijkheid. Met 78 kilo aan de zware kant, maar daar is medicatie zeker debet aan.
Hoelang is het al niet geleden dat ze aan een strand lag, of beter nog, dat ze buiten in de zon liep, nagefloten door bewonderaars?
Nu was De man Van De Nacht haar bewonderaar geweest; een die zich vergreep aan haar strakke billen, en die de geur van dat graf tussen haar benen opsnoof terwijl hij de medicatie toediende die haar hoofd van het lichaam zou doen scheiden.
feedback van andere lezers- Mistaker
Indrukwekkend.
Liefs,
Greta
Peerke: THNX! - sproet
dit is....nee...dat is...nee...daar zijn geen woorden voor...
SUBLIEM!!!!!
liefs, trees
Peerke: X! (wordt vervolgd...) - aquaangel
top
Peerke: Dank! - Francis
Geur v h graf tussen haar benen opsnoof gadverdamme Peerke wat een afknapper! Dus leuk!
Gr Frans
Peerke: Leuk dat je 'oud werk' aandoet Frans!
|
