Volg ons op facebook
|
< terug
H1 Indonesië d5 Mijn ontmoeting met Yani
Na een stevige ruzie met mijn vader, zijn vrouw of beiden, kreeg ik vierentwintig uur om iets te regelen. Dat wil zeggen onderdak.
Via, via kwam het goede en goedkope nieuws dat er huisjes te huur waren ergens bij de plantage tussen Cikampek en Karawang in.
Het zou op vijfentwintig gulden per maand komen en had daar twee kamertjes van het maatje Kabouter Plop voor. En een badkamer van één vierkante meter maar ik vond het best. Mijn huiskamer was drie bij twee meter. Slaapkamer idem dito.
Ik liet bij een meubelmaker een klein tweepersoonsbed en linnenkastje maken, een minibureautje voor aan te schrijven, een bankstelletje en een piepklein tafeltje. Mijn hele inboedel koste zeshonderd gulden of zeshonderdduizend rupiahs. Ik kocht een oude typmachine van het Engelse merk Triumph, een goede gettoblaster en een paar dunbells om te trainen. Ik besloot een ander leven in te gaan, in plaats van hoeren en snoeren. Ik zou wel even bewijzen dat ik ook serieus kon zijn.
Eenmaal gesetteld verkende ik de buurt langs het kleipad, die van de B-weg de plantage inliep. Ik kwam er al snel achter dat er bij mij drie minuten vandaan, een prima eetgelegenheid zat, dat wil zeggen een tentdoek op vier palen met een kleed op de grond, wat meer dienst deed eigenlijk als "afhaalkeuken," maar ik vond het gezellig en bleef er vaak eten en wat nababbelen, met een lief oud vrouwtje van zo'n, ik schat, honderdtwintig jaar die nog één scheve zwarte voortand bezat. Ze rookte als een ketter en vroeg me waarom ik alleen woonde, als "knappe blanke Hollander," zijnde, ze begreep er niets van.
Hoe leg je dat dan uit, dat je al twee jaar lang elke nacht aan het stappen bent, en elke morgen met iemand anders wakker wordt in een Islamitisch land en dat op een nette manier.
Want ik moest blijven uitkijken met wat ik vertelde, ik woonde natuurlijk niet voor niets weg verstopt in een plantage. Ik had me ongeveer vijfhonderd keer verloofd en het nooit waargemaakt. Mijn vader werd gek van die ellende aan de deur en dat elke morgen om vijf uur, thuis komen met dat gerammel aan dat hek. Dan wist de hele kampong weer hoe laat het was. Ik was de haan. En alle andere hanen gingen los bij het zien van het aansteken van mijn sigaret. Ik was de schande van het dorp.
Ik was op zaterdagmorgen het miniatuur woninkje ingetrokken.
Dus wat schetst op maandagmiddag mijn verbazing als ik inmiddels al een halve fles Mansion Whisky en tien geschreven pagina's verder ben lekker sta te trainen voor mijn deur op de patio met hard Nirvana klinkend uit mijn taperecorder? Komen er origineel vierduizend mooie meiden allemaal in uniform over dat kleipad langs mijn pandje voorbij tippelen. Blauwe rokjes, witte bloezen.
Ik niet gedoucht, ongeschoren en zwetend.
"Here we are now, to entertain ya, we're so stupid," klinkt het luid vanachter mij.
Allemaal giechelend en fluitend naar mij, alsof ik een popster was. Van schrik laat ik haast een van de gewichten op mijn tenen vallen waardoor ik een dronken sprong op zij maakt wat ze prachtig vonden en hard lachten. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik ben niet snel verlegen maar dit was raar. Die rij hield niet op.
Bleek dat er achter die plantage een paraplufabriek zat met zevenduizend werknemers waarvan het grootste gedeelte meiden en jonge vrouwen.
"Laat je naaien, laat je naaien," zong Kurt nou Nederlands?
"All I know is dirty words, hello, hello, hello, hello!"
Zij zwaaien allen terug.
Ik moest even bijkomen want het begon me te duizelen en flikkerde in de mandikamer, (badkamer), een paar emmers koud water over mijn hoofd, nek en toen de rest.
Scheerde mijzelf turbostyling, zo snel.
Als ik iets nuchterder weer buiten kom, is de rij nog niet weg.
Nu had ik een echter een net shirt aan in plaats van een bezweet getatoeëerd bovenlichaam. Een glad smoeltje en had Nirvana zachter gezet. De achterblijvertjes van de rij waren de stoute meiden, kreeg ik al snel door, en een paar flesje rode Fanta, wat maaltijdjes en sigaretten deden wonderen en had mijn eigen groupies binnen tien minuten binnen zitten. Met de deur op slot voor eventuele vervelende Hadji's die een soort geestelijk leiders daar zijn, waar je niet van mocht wippen zonder eerst te trouwen.
Ik had het precies twee dagen volgehouden dat wil zeggen de vrouwen dan. Het drinken nog geen kwartier. Nu zou het nieuws snel mijn familie en andere families bereiken, dat er een blanke gozer woonde in de plantage die zoop, rookte en neukte als een ketter. Daar ging mijn reputatie weer naar de klote.
Na enkele weken van dit ritueel; kater, eten, schrijven, zuipen, en 's middags de paraplumeiden, om nog meer te zuipen, en 's avonds wakker te worden met God weet wie, werd ik een beetje manisch depressief. Midden in de nacht kreeg ik last van angstige spookachtige deliriums, die mij uit mijn slaap hielden, gooi daar honderd muggen en twee plakkende lijven bovenop en je word langzaam aan geestelijk gestoord. Het was zo warm in dat hok dat het schrijven een onmogelijke opgave werd, door het zweet dat de inkt deed uitlopen en niet meer te lezen was, voordat ik het wilde uittyppen. Zonde want ik was tachtig pagina's ver gekomen wat ik toen een hele prestatie vond onder mijn omstandigheden. Ook de Indonesische Whisky was geen zuivere koffie met die chemicaliën. Er moest iets gebeuren of ik zou werkelijk krankzinnig worden.
In de tijd dat ik bij mijn vader woonde hoorde ik vaak verhalen van zijn vriend Pak Jumaidi de buurman die "een abrie," was oftewel een afgekeurde Militaire Politieagent die nu dienst deed als kampongbewaarder of afperser, over dat hij vaak in de klis lag met ene Yani. Een leider van een maffiabende in Cikampek van een jaar of vijfentwintig die helaas voor Pak Jumaidi ongrijpbaar bleek te zijn daar deze jongen opereerde onder zijn vaders bescherming die weer op zijn beurt Majoor was in het leger. Net een tandje te hoog Voor buurman Jumaidi. Frustrerend vertelde hij mij en mijn vader dat hij wachtte op de dag dat zijn vader er niet meer zou zijn en dan, dan was het zijn tijd. Iedere dag sloeg of schopte, Yani wel een paar van Jumaidies agenten neer en was hun steeds weer te slim af geweest.
Ook iedereen in de stad wist dat Yani de juweliers en banken beroofde of eerder liet beroven door zijn trawanten met als wapen slechts zijn naam op een briefje. De Chinese eigenaars zaten met hun handen in het haar met deze plaag en klaagden bij de abrie.
Ik haatte deze corrupte Jumaidi en kreeg meer en meer respect voor deze Yani hoe meer ik hoorde. Deze Jumaidi had mijn vader ook al een paar keer afgeperst, en andere families in de straat.
Mijn vader was heel voorzichtig met hem en waarschuwde mij minimaal drie keer per week dat ik bij die maffiagozer uit de buurt moest blijven anders kon ik gelijk vertrekken waarop ik nauwelijks reageerde en wel wat anders te doen had. Ook hoorde ik verhalen over hem van mijn vaders schoonfamilie die tegenover mijn vader woonden. Wat ze de vorige avond weer gezien hadden. Hoe Yani een paar soldaten in elkaar getrapt had die hun eten niet wilden betalen aan een arm vrouwtje. De hele busterminal was uit zijn bol gegaan en scandeerden Yani's naam. Hij was de held. En volgens mijn "ooms," van tien jaar jonger zou dat de ideale maat voor mij zijn daar hij net zo gek, zo niet gekker dan mij was. Ik had die "ooms," een paar keer mee op stap genomen en zij hadden daar op één na, het lef niet meer voor gehad. Harna wel maar schaamde zich omdat ik altijd betaalde. Ik kreeg niet aan zijn verstand dat dat, de normaalste zaak van de wereld was, omdat ik het had en hij niet.
"Nee, Yani was ook rijk en sterk net als jou Frans, hadoe!"
"Ik stuur hem wel een keer langs," zei hij. "Kun je met hem uitgaan."
"Ik denk niet dat mijn vader daar zo blij mee is, Har." Antwoordde ik.
Hij wilde zichzelf in de stad omhoog gooien door mij aan Yani te "koppelen," en daarmee een baantje te krijgen, zoals passeergeld, of beschermingsgeld bij de buschauffeurs aanpakken.
Yani bezat de stad, dat was duidelijk.
Als ik na twee dagen nuchter, bevend en verkrampt van de pijn ben gestopt met drinken grijp ik weer terug naar de fles. De muziek ging weer aan. Zon of pijpenstelen regen dat maakte niet uit. Ik zag of voelde het verschil niet meer. Dansend en trainend afwisselend, besefte ik dat ik waanzinnig en verwilderd was geworden. De rij vrouwen liep nu sneller voorbij, schuw de andere kant op kijkend als of ik de schurft had. Ik zag hun ook niet meer, keek dwars door ze heen. Mijn bezoekjes van de paraplufabriek waren ook door angst weg gebleven.
Er gingen vreemde verhalen rond dat ik 's nachts zou veranderen in een monster en dat soort onzin.
Jesus Christ! Het was helemaal niet raar dat die mensen zo dachten. Ik waste me, scheerde me en at namelijk niet meer en stonk als een beer.
Alleen de fles whisky aan mijn mond en de gewichten op en neer. Als een bezetene alsof mijn leven er van af hing, wat het waarschijnlijk ook deed. Het was mijn enige houvast.
Als het uur u daar is dat ik echt aan het bezwijken ben, hoor ik een dof geluid van een motorfiets. Een motor? Hier?
Ik zie een flinke gozer met een piratenbandella om zijn hoofd geknoopt, een zwarte Ray-Ban op en lang krullend haar. Hij had een mouwloos leren jacket aan en vingerloos leren handschoenen.
Zijn dikke armen vielen mij gelijk op. Zo'n grote gozer had ik nog nooit gezien in Indonesië.
Ik blijf hem aankijken terwijl hij zijn zonnebril afzet en train gewoon door. Hij klikt zijn standaard van zijn motor uit, loopt op mij af met uitgestrekte hand en vraagt: "Francis?"
"Mm, Yani neem ik aan?"
feedback van andere lezers- killea
Thank goodness, I was having withdrawal symtoms waiting for the next episode!
xx
June
Francis: I m flipping between times, and it will all come together when it s done.
xx Frans ;0) - Mistaker
Heel erg leuk om te lezen weer, ik miste je verhalen al!
Liefs,
Greta
Francis: Fijn er weer te zijn
xxx - sproet
een heel mooi beeld, de lange sliert in de rij lopende vrouwen, het oude vrouwtje die jouw toestand niet begrijpt. daartussen Francis opzoek naar zichzelf. yani en Francis vertonen wel gelijkenis, alles is van hen en toch blijven ze 'uitgesloten'.
zo ervaar ik dit verhaal en ik weet niet of ik me duidelijk uitgedrukt heb?
graag gelezen en blij dat je er terug bent.
liefs
Francis: Je ervaart het prima Sproet
xx Francis - dichtduvel
Dat belooft. Ik lees dat allemaal heel graag, grtz, j
Francis: Iedereen leest het heel graag en dat is mooi, ik zelf vind het fijn die rotzooi genoteerd te hebben alsof ik ballast geleegd heb
Onbewust best zwaar.. misschien gr Frans - lief
gers!
liefs
Francis: Ja ja..
xx - klaver4
zo af en toe flitsen er beelden door mijn hoofd van Apocalyps Now; bij die beschrijvingen!
knap!
gr
dicky
Francis: Ik was inderdaad net zo gek als Marlon Brando in die tijd...
Gr Frans
|
