Volg ons op facebook
|
< terug
Hartendief 7 'Met ongepaste trots'
Waarom in vredesnaam was hij degene die had moeten ervaren hoezeer die Eveline (wat was haar achternaam ook alweer) aan het lijden was. Had ze niemand anders door de oneindige diepten van haar pupillen weg kunnen zuigen? Waarom geen psychiater? Die waren toch meer verantwoordelijk voor haar welzijn in die separeer? Hij, als verpleegkundige was toch niet meer dan een nietige spil in haar lijdensverhaal?
Ron Postuma, had contáct met haar gemaakt, het soort contact dat haar behandelend psychiater nooit met haar had kunnen maken: menselijk contact. Daarom was hij de uitverkorene die deelgenoot werd gemaakt van haar beleving.
Eveline van Eeden (ja, dat was haar achternaam, net als Frederik van Eeden) had hem aangestaard. Ze had hem betreden, met rasse schreden diep zijn ogen in. Dwars door zijn pupillen was ze zijn hersens binnengegaan. Zij had hem gelezen, en zij had hem láten lezen.
Haar ogen, als het heelal oneindig. De pupillen, in het centrum van dat oneindige, waren de zwarte gaten die alles uit hem wegzogen.
Alle informatie, alles wat Ron Postuma ooit had beleefd, ooit had gedacht, en had beweerd zoog ze eenvoudig uit hem weg; hoe vaak hij een liefdesbrief gepost had bijvoorbeeld, of wanneer hij naast een wc-bril had geplast. Waarom hij wel eens met zijn sokken aan in bed was gaan liggen, maar ook de keren dat hij onder de dekens de hand aan zichzelf had geslagen bij het lezen van de seksparodie van Lucky Luke; hoe hij zijn eigen pikkie jaloers had vergeleken met die enorme getekende exemplaren. Ze las de enkele keren dat hij zijn nichtje Sarah een gevouwen vliegtuigje stuurde, die ontvouwen een ode waren aan haar prachtige tepels, hoe hij die een keer had mogen aanraken toen ze samen op één kamer sliepen omdat tante Bob een kamer apart kreeg vanwege de kanker waar ze aan leed. (Belachelijke naam natuurlijk voor een tante, maar in haar jeugd werd ze Bobby genoemd. Later, toen ze lesbisch bleek te zijn en ze ging samenwonen met Janet heeft ze haar naam zelf veranderd in Bob. Janet had het aardse nog eerder verlaten dan tante Bob. Ze had er een eind aan gemaakt na een postnatale depressie. Oom Kees was zaaddonor geweest voor de vrucht die zich ontwikkelde tot Willem, maar had de opvoeding helemaal aan tante Bob gelaten, zich daarmee houdend aan de afspraak dat hij zich niet met de opvoeding zou bemoeien na zijn zaadlozing)
Ze las de keer dat hij een egel baldadig wegtrapte na veel te veel gezopen te hebben. Hij moest zo nodig stoer doen tegen André die een echte Stratocaster had en daar ook nog goed mee overweg kon, die de stoerheid van het wegtrappen van een egel helemaal niet inzag en hem meteen met spijt van zijn baldadigheid opzadelde. Ze las hoeveel bijen en vliegen hij ooit had doodgeslagen; alles las ze en hij gaf het willoos prijs aan de wereld achter haar oneindige pupillen.
En andersom las hij haar. Ze was stuk gemaakt. Héél erg stuk gemaakt.
Een groot deel in haar had het leven opgegeven, en dat deel smeekte hem nu met haar ogen…
Neen, smeken was het niet geweest, het was meer een verzoek dat zich verzekerd wist van een bevestigend antwoord, onmogelijk of niet. Alle Liefde die ze had liet ze hem lezen, en hij had het gelezen. Hij had het verslonden! En hij had zich eraan gebrand.
'...Love is a burning thing...'
En het brandde nog in zijn hart, de Liefde die hij in haar had gelezen, ondanks alle ellende en al die misbruik… zoveel Liefde…
Waarom was ze in deze situatie, in die ellendige separeer terechtgekomen?
Hij had terug willen seinen, uit alle macht, dat hij haar zou helpen, dat hij er voor haar zou zijn. Hij, Ron, een schakel in haar genezing. Maar hij seinde zwak, twijfelend, zonder overtuiging.
Hij verslond haar boodschap van Liefde, maar hij las ook hoe het mis was gegaan. Niet in details. Gelukkig niet, maar hij zag het misbruik dat er van haar was gemaakt.
Veel en langdurig was er aan haar geknaagd, vanaf haar prille jeugd, zonder dat ze terugbeet.
Hij ademde haar verhaal, haar pijn en haar verlangen naar het einde aan die pijn.
Een jongen op een scooter komt met veel lawaai voorbij, en weer gaat datzelfde autoalarm af. Jee, dat was nu al de vierde keer sinds hij hier ongeveer twintig minuten geleden kwam neerstrijken.
Aan de overkant, aan de kruising met het 'Zwaanshals', zit de sigarenzaak. Die had Ron laatst in de krant zien staan, zowel in het Algemeen Dagblad als in de Metro. Als hij het zich goed herinnerde was dat nog geen twee weken teruggeweest; drieënveertig keer overvallen in vijf jaar tijd. Hans en Belinda geven het niet op!
'Ze krijgen ons niet uit de buurt', hielden ze strijdlustig vol. Ron begreep met de beste wil van de wereld niet waar ze het over hadden. Je gaat je toch verdomme niet ergens vestigen om te kijken wie jou daarna dan weer weggepest krijgt? Hij was allang weggeweest.
Maar nee hoor, niet Hans en Belinda. Met ongepaste trots liet hij op de foto van pagina 3 van het Algemeen Dagblad de twee kogelgaten zien die hij had ontvangen van een sloffenheld.
'Sloffenheld'… Een nieuw woord in het Rotterdamse voor sigarettendieven, waarschijnlijk afgeleid van pantoffelheld omdat het om een laffe daad zou gaan, en natuurlijk van de sloffen sigaretten. Nee meneertje, Hans ging niet weg uit deze buurt. Met een pistoolkolf had hij een klap gekregen en kreeg daarop in het Dijkzigt twee nieuwe tanden ingeschroefd.
Dat had hem z'n no-claim van de ziektekostenverzekeraar gekost want verder was hij kerngezond, liet hij via de krant de meelevende Rotterdammer weten.
Wie beweerde er ook alweer dat roken slecht was voor de gezondheid?
Nee meneertje, roken werkt ontspannend. Tja, lekker ontspannend; drieënveertig keer overvallen in vijf jaar.
feedback van andere lezers- Mistaker
HET Zwaanshals, dat kenmerkt de ware Rotterdammer! ;-)
Vroeger zat daar sigarenzaak Piet Ruijs, heeeeeeeeeeel lang geleden.
Ik heb er eens kritisch naar gekeken maar heb eigenlijk niks aan te merken, het is gewoon een goed verhaal, i.t.t. het verhaal van de kleuter die hier bij me zit. Hij moest nadenken over zijn 'wangedrag' en komt nu met een verhaal over papa die straks naar de dokter moet...
Prachtig nummer trouwens, Ring of Fire.
Liefs,
Greta (niet-roker)
Peerke: Jij bent ook overal bekend he :-)
Erg bedankt voot je feedback!
Die kleuter... dat had ik kunnen zijn ;-) maar dan 40 jaar terug...
Ik heb met de Rode Loper een expositie met 7 andere kunstenaars in het voormalig cellencomplex op de Linnaeusstraat
Als je het leuk vind moet je maar even langskomen. Je weet vast wel waarover ik het heb. Die ruimte wordt nu met name gebruikt als... OMKLEEDRUIMTE VOOR VERKEERSREGELAARS... daar kan je ook een verhaal over schrijven... Dank nog en tot feedbacks!
Peerke - sproet
MEER dan uitstekend!
je hebt iets te vertellen, meer dan iets en dat doe je op een schitterende manier!
liefs, sproet
Peerke: Jeetje, wat een moedgevende feedback!
Blij dat ik je zo kan boeien, al heb ik nog steeds meer te leren
dan ik te vertellen heb.. Dank Sproet!
Het is hier slecht weer, ik hoop voor je dat het bij jou beter is...
Liefs: Peerke - aquaangel
primaprima
x aqua
- (wat was haar achternaam ook alweer) > vraagteken achter de vraag?
-Had ze niemand anders door de oneindige diepten van haar pupillen weg kunnen zuigen? > HAD is VT en KUNNEN TT is het dan niet: Heeft ze niemand anders door de oneindige diepten van haar pupillen weg kunnen zuigen?
Peerke: Dank Aqua! Fijn dat je er weer even was.
Had en kunnen kan vlgs mij wel samen...
vb: Je had kunnen weten dat het zo af zou lopen...
Ik kijk het na!
Dank in ieder geval.
O ja, Liefs
|
