|
< terug
De Katvis Nageboorte Blues (riviercyclus 1)
Purperen avondschemer en het wassende vergezicht, troebel van de moerasachtige hitte van een vervallen dag, weerspiegelen in het iris van mijn geestesoog en het gezoem van virtuele insecten, nerveus cirkelend boven de katoenvelden als onstabiele elektronen rond een atoomkern, vervullen mijn mijmeringen met hartstocht naar de extase van de bezeten prediker. Gedachten vloeien op het kabbelende ritme van een voormenselijke onbewuste stroom die striemen maakt in het landschap als op de rug van een gegeselde slaaf. De groeven in zijn verweerde gelaat herbergen het sediment van lang uitgestorven roofdieren en fossiele ertsen. En ik delf als de zoveelste roofbouwer naar andermans rijkdom en exploiteer zoveel gruwelijk gecultiveerde schoonheid. Of is het verrukkelijke wreedheid?
Je wordt niet entrepreneur van de ene dag op de andere. Je staat niet op een godverlaten morgen op met de idee van heden ben ik ondernemer. Het Eureka-moment kent een lange voorgeschiedenis van vallen en opstaan. Als een lijkenpikker met je snavel diep in de stront zit je te bibberen in klamme, ziekelijke vochtigheid. Je handen rood en warm pulserend ontstoken door de opgestapelde smeerlapperij van jaren onder je gescheurde nagels. Tot je op een dag knarsetandend en verbeten van je afbijt: "Genoeg, genoeg, o, Lieve Heer, genoeg!"
En dat is de volgende stap in je evolutie naar voldragen psychopathie: je laat anderen het vuile werk opknappen. Jij tekent de mijnschachten en anderen stikken erin. Zo is het ook met woorden: de waarneming beïnvloedt de waarnemer in een omgekeerd evenredige kwantummechanica en levens worden gestolen door tekens. En hoe nauwkeuriger de overname hoe meer het kunst wordt. Diefstal van identiteit.
Een lofzang aan de kunstenaar want zijn arbeid en genialiteit kunnen niet ontkend worden. De natuur waaraan ze ontsproten is echter wel. Zijn wij niet allen satellieten onderhevig aan de zwaartekracht? Of is er toch een sprankel van opstand? Het individu dat hier en nu wilt lezen: "Genoeg, genoeg, o harde natuur, genoeg! Ik neem mijn lot in eigen handen!"
Laat een ander de mijnschachten tekenen, mijn vingers staan stokstijf van de reuma. Ik heb mijn lasten betaald, mijn strepen verdiend. Geef me mijn aflaat en stik in je stapel goudstukken. De ander. Ik niet, ik beschrijf slechts zijn meesterwerk, zijn leven, zijn sterven, zijn voortplanten. Dat steel ik, tot de lezer mij ontheft van mijn schuld. In een maalstroom van ontginning en braak liggende potentie.
En de katvis, hij zwemt voort, tot hij bezongen wordt en zich zo geslachtsloos voortplant, zonder zijn goedkeuring, zonder weet van zijn ontelbare gekunstelde dubbelgangers.
Tot ook hij sediment wordt, aardgas, of een trillende snaar, een jammerklacht die op zijn breekbare hoogtepunt de bodem van de rivier omwoelt en een nieuwe start markeert: een wedergeboorte.
Ik bevind me niet echt in de bronzen avondzon. De roze krabben met hun klapperende scharen en de riviervogels bakenen hun territorium niet krioelend af rond mij. Evenmin varen witte zomerbootjes langzaam aan mij voorbij. Het geritsel en gekwaak, de weeë geur van het desalniettemin leven herbergende brakke water, mijn lome ogen die dichtvallen na een dag gevuld met het groen van wiegend lof ,de geuren van zwetende, ploegende mensen en de levensechte smaak van de mond van mijn vrouw en het gevoel daarvan op mijn lippen. Niets is reëel, ik ben daar niet echt. Maar ik mag daar zijn. Ik mag daar zijn.
Genoeg.
|
