Volg ons op facebook
|
< terug
Thriller: geheime code
Mijn wagen heb ik wettelijk geparkeerd. Vlug loop ik het stadhuis binnen.
Altijd die papierenpap, maar ik moet niet wachten en kan direct terecht aan het loket.
Ik leg het formulier met puk- en pincode dat ik ontvangen heb met de post, klaar op de balie.
De bediende graait mijn formulier weg, zoekt mijn nieuwe kaart in de kaartenbak, zet haar kaartlezer klaar en tikt enkele malen op haar klavier.
"Heeft u de oude kaart bij?", vraagt de bediende me angstvallig terwijl ik al aan het zoeken ben in mijn tas. Het is net of ik niet haastig genoeg mijn oude identiteitskaart moet afgeven…
"Daar kan ik dan ook niets meer mee doen, zeker?" lachte ik de onnozele opmerking weg.
"Twee identiteitskaarten dat gaat niet hee!" De bediende kijkt me even aan, typt verder op haar klavier. Stilte terwijl ze naar haar scherm kijkt.
Ze begint opnieuw met de nieuwe identiteitskaart in de kaartlezer te steken, typt op het klavier en kijkt me even aan. "Dit heb ik nog nooit niet meegemaakt, zo'n code ken ik niet!"
Ik voel de hartslag in mijn keel. Neen, kan me niet laten beïnvloeden, dacht ik.
"Oh, ik heb altijd zoiets voor, zeker?" De warmte overstijgt mijn lichaamstemperatuur.
Even achter mij kijken, mijn gedachten op nul zetten.
De dame begint de nieuwe identiteitskaart af te kuisen. Steekt het terug in de kaartlezer, bekijkt haar scherm "Dit is echt niet normaal! Zo'n code heb ik nog nooit van zolang ik hier werk gezien!" Ze kijkt naar haar collega. "Zit je nog in het systeem?"
De jonge dame schudt haar hoofd, neen.
De bediende begint rond te lopen op kantoor.
Even naar de kast, nog even de identiteitskaart afkuisen met een doekje, ze lijkt ten einde raad. De nieuwe kaart wordt terug in de kaartlezer gestoken, niets.
"Wat is er nu eigenlijk mis?" Mijn handen zweten. Nu wil ik het echt weten. "Vertel het me!"
"Geen paniek maar dit is niet normaal, we lossen het wel op…Jij kan er niets aan doen, het systeem… zo erg zal het niet zijn… " De bediende kijkt me even aan en schuift mijn nieuwe identiteitskaart naar haar collega.
"Dat weet ik niet mevrouw, heb hier al zoveel meegemaakt in deze stad met het gevoel dat alles mogelijk is deze spookstad! Trouwens, heb er een dik boek over geschreven!" Ik neem een diepe zucht. Angst overvalt me. De twee dames kijken elkaar aan.
"Weet je, geef mijn oude identiteitskaart maar terug want die is nog niet vervallen. En houdt jullie prullen maar zelf bij!"
Een gedachtewolk fladdert door mijn hoofd. Mijn stalkster zit aan de bron. Zij kan alles bekokstoven. Haar macht, ik mag er niet aan denken wat ze allemaal kan uitrichten.
Het feit over de ongekende code voedt mijn gedachtewolk.
Moet ik deze rups steeds bij me dragen? De nieuwe identiteitskaart met ship?
Na lange wachttijd zou het opgelost zijn. "Wenst u de pincode te veranderen?"
Heel overtuigend "Jaa!" Ik voer de codes in en vlucht naar buiten.
Maxiem
feedback van andere lezers- sproet
heel herkenbaar geschreven, de gekte van de automatisering!
liefs, sproet
maxiem: ja zo lijkt het wel, gr maxiem - otiske
Ja Maxiem, volgens mij is dat mens knetter hoor. Maar wrijf in je handen en geniet, want ooit komt de dag dat ze het allemaal terug krijgt. Niemand kan de wet van oorzaak en gevolg ontlopen. En dan hoop ik dat je het merkt en zo een beetje opgelucht zal worden, groetjes en graag gelezen. Heel knap geschreven.
maxiem: dikke mercie voor de wijze fb, otiske, gr maxiem - BartHannah
Knap geschreven, hier en daar enkele taalfoutjes. Ik mail ze even door.
Groetjes Bart Hannah
maxiem: donnerwetter, ben ze vergeten aan te passen, ga het even moeten nakijken, waar zit die mail? gr maxiem
|
