Volg ons op facebook
|
< terug
mijn mooiste beloning
door JC
Mijn mooiste beloning
------------------------
De keuzes die je maakt, wat een mens maakt of wat hem kraakt, er is geen handleiding.
Wat ik weet, wat ik nooit vergeet is dat er een stuk van me verder leeft.. en het is mooier dan ik me ooit dromen kon.
Voor de tweede keer stel ik mijn kleintje teleur, eerst haar moeder laten zitten en nu haar nieuwe kans op een 'normaal gezinnetje'.
De waarheid is - en dat zullen er weinig toegeven - dat er geen 'normaal gezinnetje' meer bestaat.
Ik kies - maar zeker niet in mijn eigenbelang - voor een ander pad; eentje die nog niet bewandeld is.
Dromen en ze najagen, ergens houdt het op, maar in mijn geval niet voor ik gevonden heb wat ik zocht: geluk in zijn puurste vorm.
Zeven jaar is ze ondertussen, ze is slechts gedeeltelijk wat ik ben, één en al gevoel maar ook één en al vertwijfeling.
Gelukkig heeft ze haar pa, die gekke rare kwibus die ze niet begrijpt, dat komt wel.
Nee, het kind zal me niet begrijpen, ze zal niet verstaan waarom haar papa een 'thuis' laat vallen.
Wat zou ze, ik begrijp het zelf nauwelijks, het enige wat ik weet is dat mijn gevoel me vertelde dat het zo moest gaan, dat er een andere weg moest genomen worden.
Alles wat ik heb, ieder sentiment die ik nog over heb gaat uit naar dat zevenjarig schepseltje, naar dat kind die me meer leven geschonken heeft dan honderd vrouwen bij elkaar.
We hoeven niet te praten - mijn dochter en ik - we hoeven niet te vertellen hoe graag we elkaar zien, we weten het gewoon.
En ik zal - als ik enigzins kan - haar de wereld geven.
Grote woorden voor een alleenstaande vader die zelf nog zijn weg niet gevonden heeft niet?
Er bestaat geen handleiding voor dit leven, enkel wat we weten en wat we voelen.
Wat we weten mogen we gelijk weer vergeten, wat we voelen daar komt het op aan.
Ik voel nu een pijn, een gevoel van wat had kunnen zijn, een weg die naar tevredenheid kon leiden, maar tevredenheid is gewoonweg niet genoeg.
En ook al is ze maar zeven, ze zal me begrijpen, haar vader die meer duivel dan engel is, maar nooit als het op haar aankomt.
Mijn moeder zei me ooit dat ze me nog nooit iemand gezien heeft die zoveel liefde had voor één persoontje en dat is ook zo.
Nu maak ik de keuzes voor haar, zeker de moeilijke, hopelijk begrijpt ze dat ik ook een stuk van mezelf verloren ben, hopelijk begrijpt ze dat ooit.
Maar ik leef in de eerste plaats voor haar en mijn liefde kan nooit verdeeld worden, niet wat ik voel voor haar, daarvoor moet en zal alles wijken.
Mensen durven niet meer kiezen tegenwoordig, bang voor de toekomst, bang voor zichzelf.
Niet deze, mijn mooiste beloning woont nu honderd kilometer van me vandaan en dra is het nog één kilometer.
Het kind verliest een tweede familie, een derde als ik eerlijk wil zijn, nog een keer verliezen op zevenjarige leeftijd.
Het word een opdracht - een gok - om nog beter te doen dan wat ze al kon krijgen.
Maar geloof me als ik zeg dat het geen egoïsme is, dat ik geloof dat ze meer en beter zal en moet krijgen, dat ze de wereld verdient.
Laatst was ik nog aan het grappen dat ze mijn intelligentie niet bezat, dat ze alles op een andere manier bekeek.
Ze hoeft ook niet mijn manier van denken te bezitten, ik zie de wereld zoals ze is en dat hoeft zij zeker niet te zien, veel liever wat minder verstand en wat meer gevoel, want dat heeft ze dan weer in overschot.
Mijn mooie dochter, vanbinnen en vanbuiten, mijn verlengstuk in deze wereld - en wat voor één.
In dit leven draait het om één ding: keuzes maken en ermee leren leven, een beetje nemen en zoveel meer geven.
Tranen lopen langs mijn wangen als ik dit schrijf, omdat ik weet dat zij dit nog niet kan bevatten, niet kan begrijpen.
Ik heb harten gebroken, ben zelf verscheurd geweest, maar nog steeds ben ik overtuigd dat geluk het mijne zal zijn en veel belangrijker ook het hare.
Je hebt mensen die hun hart volgen, anderen hun verstand, sommigen weten niet wat ze volgen en modderen maar wat aan, dat en niets anders is ons bestaan.
Het rijmt allemaal zo mooi, woorden op papier, het leven is anders maar precies daarom zijn we hier.
Ik heb er bewust voor gekozen om haar dit weekend niet bij me te nemen, omdat ik mijn keuzes tegenover haar nog niet kan rechtvaardigen, mijn kind kijkt zo door me heen.
Er komen andere dagen, nieuwe herinneringen en nieuwe dromen, dat is wat ik weet.
Zeven jaar en voor de derde keer zal haar vader op zoek gaan naar beter, die domme vent die denkt dat het echt groener is aan de andere kant, die dromer die met goed niet tevreden is.
Ze zal me begrijpen hoor, dat is nu eenmaal eigen aan haar, geen opus cum laudé in haar geval, maar voor mij heeft ze al de allerhoogste onderscheiding: mijn hart en ziel.
feedback van andere lezers- sproet
dit is niet met het verstand geschreven, dit is vanuit de buik. een inhoud die de verscheurdheid in een vorm gegoten heeft dat je mee moet proeven. ik lees geen bitterheid, wel geloof, hoop en liefde voor het kind! dit maakt het tot een sterke tekst!
liefs, sproet
JC: 'k vind het mooi dat in een wereld waar iedereen achter zijn deur leeft je toch nog begripvolle mensen kunt vinden, dank je daarvoor. En je slaat de nagel op de kop - badstop
Ik modder al 61 jaar wat aan. Veel dromen zij zelfbedrog gebleken, maar sommige dromen heb ik nog steeds. Mijn liefde gaat vooral uit naar mijn kleinkinderen. Hopelijk komen je dromen uit en blijft je dochter je dochter, dat heb je zelf in de hand. Ik ga ervan uit dat het verhaal autobiografisch is, zo niet dan zijn dit de gevoelens die het verhaal bij mij heeft opgeroepen.
JC: dromen en ze waarmaken.. realiteit en fictie.. op den duur zou een mens het niet meer weten, maar we blijven proberen niet - otiske
Heem goed weergegeven, een leven zoals het is. Bij de één zus, bij de ander zo. Maar iedereen kent zijn hoogtens en laagtes. Knap geschreven, groetjes.
JC: dank je - Francis
Ik heb geen kinderen ken er dus niet over mee praten (heb ze wel maar ken ze niet) Weer een bijzonder emotioneel stukje zoals altijd
gr Frans
JC: nog een paar maanden en 't is carnaval.. hoop ik
|
