|
< terug
* Clandestien* - 12. een bruidje in de morgen
- Mag ik het Wim eens laten zien, wat ik gekregen heb?
Ze trachtte te luisteren, verstrooid.
- Wat?
- Mag ik het hem eens tonen?
- Wat wil je Wim laten zien, Rien?
Rien schokschouderde.
- Wat ik gisteren gekregen heb ... je weet wel...
Ze wist het niet meer. Maar Rien gaf haar geen keus. Ze hoorde het te weten.
- Doe maar.
Rien fladderde de trap op. Haar bijna-danspasjes verrichtten slagwerk op de houten plankenvloer. De scharnieren van de zware oude kleerkast brachten duidelijkheid. Ze wist het weer. Wat Rien gekregen had. Kleine, blije, flukse Rien. Ze daalde de trap af, bevallig bewegend in het fijne lijnwaad van haar nieuwe witte jurkje. Ze gloorde als de morgen. Bekoorlijkheid omsluierd met enkele fijne plooien die van haar taille tot haar enkels reikten. Haar levendig lijfje ontsprong het contact met de doorschijnende stof, speels, dubieus, ietwat uitdagend.
- Nu ben ik een prinses.
Wim pulkte aan de kussens van de zetel. Ze bestudeerde zijn gezicht. Zou hij dit mooi kunnen vinden? Hij leek te dromen.
- Of een bruidje, wierp hij op, een bruidje in de morgen.
- Wat is een bruidje? vroeg Rien.
Het bracht Wim in verlegenheid. Misschien was het kind toch maar liever een prinses. Bruidjes spreken tot de verbeelding van jonge mannen, niet van kleine meisjes.
- Een bruid is een meisje dat gaat trouwen. Weet je wat trouwen is?
- Ja. Trouwen is gewoon ... trouwen. Ik weet wat trouwen is. Zijn bruiden even mooi als prinsessen?
Haar lipjes pruilden. Ze hield haar hoofdje lichtjes schuin. In dit kind stak een vrouw.
- Mooier. Maar bruiden bestaan maar even. Eén dag maar in hun leven worden ze wakker als bruid en staan ze op als bruid. De dag dat ze gaan trouwen. Dan trekken ze hun bruidskleed aan en wachten op de bruidegom. Eens getrouwd zijn ze geen bruid meer. Nooit meer.
Rien glansde.
- Ik ben een bruid.
Ze zong het bijna. Het klonk plechtig.
- Maar ik wacht nog heel lang om te trouwen. Zo blijf ik heel lang bruid.
Wim stond op . Hij stak een CD in. Mozart. Lichtvoetig. Beheerst. Misschien wat elitair. Misschien voor een salon. Maar Rien veegde alle twijfel uit hun hoofden. Ze danste onbevangen als een gevlerkt zinnelijk diertje over de vloer. Lenig gehoorzaamden haar pasjes aan het lento dat alles domineerde. De kamer gaf het op. De muren verdwenen. Er was geen buiten en geen binnen meer. Geen Wim meer en geen eigen zelf. Er was alleen nog een wit vlinderend jurkje en de gedachte aan een meisje erin. En spijt. Afgunst. Ongerepte meisjes worden nooit gespaard. De wereld kan ongereptheid niet verdragen. Eens je je eigen onschuld hebt ontmaskerd, maak je je moe met die van anderen te doorprikken of te stelen. Omdat het je onrechtvaardig lijkt dat een ander bezit wat jij kwijt bent geraakt. Ze walgde. Ze haatte Mozart. Bezwoer hem met Bach in gedachten. Maar ze weerhield zich van enige actie. Ze weigerde het recht in eigen handen te nemen.
feedback van andere lezers- Jean_Loeckx
Ik ben "Clandestien" helemaal aan het lezen, zoals de zwenkende lijnbus waarin ik het lees. Dus nog enkel bochten en pendelritjes en je krijgt commentaar van mij.
Ik vind hier die laatste alinea weer veel beter dan de dialoog. Vandaar mijn "uitstekend".
Maar je weet ook wanneer het goed is, je kan jezelf inschatten, ik bedoel : je wil goed eindigen, en je doet dat keer op keer, je slaat de bal nooit mis. Het is altijd raak, pal in het midden van een intens gevoel. Je eindzin-der.
gg
PS
Ik ben bezeten van Mozart (vooral het opera-werk). Ik luister sinds jaar en dag élke dag met hem een stukje eeuwigheid af.
Mijn vrouw is een Bach-ante. Natuurlijk.
Vansion: zinderend tss het Requiem van Mozart en de Mattheuspassie van Bach ... de missing link ... - commissarisV
Gierscherp en afgemeten stukje vansion, graag gelezen.Het verhaal vloeit weer...
Ik ben telkens verbaasd door je naadloze afwerking, kan ik nog veel van leren. Ik zwoeg en wik waarschijnlijk te weinig.Je beelden zijn zo ' fijn geschuurd', voilà !
Vansion: ach ... 'k zou misschien wat meer voor mijn huishouden moeten zwoegen ... - Marlis
Dit stukje bezorgde me even een wee gevoel in mijn maag. Het vertederende beeld van Rien en dan die gedachten,amaai.
Groetjes
Marlis
Vansion: tja ... gedachten zijn soms moordend ... zou moord in je hoofd beginnen ???
|
