naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Teruggedrongen truttranen in de trein van Gent naar Antwerpen.

door Magdalena

Schommelend geabsorbeerd lees ik op de trein dat een onbekende mij blijkbaar wél begrijpt. Voel ik zo'n begrip en herkenning, herkend worden. Hij beschrijft mij, mijn eigen leven, mijn zoeken in een boek met als titel 'Als autisme niet op autisme lijkt.'

Ik voel hoe mijn gezichtsspieren oncontroleerbaar verslappen en mijn mond trekt als voorbode van een spontane huilbui. Ik slik en draai mijn hoofd om naar het voorbijsuizende landschap te staren en doe alsof ik naar buiten kijk, terwijl ik in werkelijkheid blind ben en enkel verberg dat ik ween. Door ervoor te zorgen, slikkend, bijtend, dat de tranen niet naar buiten rollen. Ik bén getraind.
Overvolle trein van Gent naar Antwerpen. Ik ben beschermd omdat mensen in overvolle omstandigheden elkaar niet aankijken.

Ik was ouder dan veertig jaar toen ik voor het eerst een glimp opving, een pril besef van wat mensen in godsnaam bedoelen met 'gelukkig zijn'. Uren en uren heb ik gestaard naar foto's van mezelf omdat mensen beweerden dat ik er zo gelukkig uit zag. Heel mijn leven leven in luisteren en leren en zoeken. Mensen zien glimlachen als ze met mij spraken. Denkend dat ze mij troostten, of gaven, of verbonden waren. Terwijl ik leeg was, compleet leeg na al dat geglimlach en zo snel mogelijk alleen, op bed, uren en uren in foetushouding al die verhalen verwerkte, probeerde in een klassement te stoppen, hun pijn voelde, wist hoe ze dachten dat ze contact met mij hadden. Onwetend van de gruwel die ze mij aandeden door mij te laten voelen hoe ze mij nodig hadden, mijn luisteren, om zichzelf waardevol te vinden. En, nadien zelfs dachten dat ze waardevoller waren dan ik.
Jaren en jaren studeren, spreken, zeggen 'daar gaat het niet om!'. Geld weggegooid, bespuwd. Geroepen, getierd, tientallen keer weggelopen. Zo velen dachten te begrijpen en begrepen niets. Ik zag dat hun illusie dat ze mij begrepen hen zelf hielp. Maar mij niet.

Verdomme verdomme verdomme.

WIE probeer ik te helpen als ik vecht voor een zogezegd agressieve autist?
Niemand meer, niemand minder dan... mij zelf.

Was het een illusie dat ik dacht dat hij de eerste was die mij ZAG?

feedback van andere lezers

• Francis
  Mooi geschreven
  Maar niet alleen luisteren (en zoeken zeker niet) maar Zien! is heel belangrijk
  xx Frans
  Magdalena: xxxx
  
  ik wil jou ZIEN!
• marrik
  Heel uitstekend.
  
  Jaren geleden had je een schouder nodig.Om eens flink op te steunen.Een groot laken,om je tranen mee te drogen.
  
  Je hebt me aan het denken gezet met je werkje.
  
  
  Magdalena: DANK je!
  XXX
  Karine
• Rob
  Het was geen illusie, alleen het moment was te kort.
  Magdalena: nu komen de tranen echt
  maar ik zit veilig alleen
  
  XXXXX
• sproet
  ik heb het al een paar maal herlezen en geef nu pas fb.
  het is inderdaad vaak zo dat we aan iemand anders de raad geven die we zelf het hardst nodig hebben of kunnen gebruiken.
  
  iedereen is zoekend!
  
  hele mooie inhoud en vlot weergegeven.
  
  liefs, trees
  Magdalena: dank je Trees!
  
  (zucht zucht, het weekend is weeral voorbij...)
  
  knuffel!
• otiske
  Goed maar zwaar verhaal.
  Moeilijk hé, je moet je af en toe eens kunnen laten gaan, het lucht op. Volk of geen volk, dat doet er niet toe.
  Sterk neergezet, groetjes.
  Magdalena: ik wou iets zeggen, maar er komt niets....
  dank je
  is dit écht zwaar?
  it's me!
  XXXXX
• Mephistopheles
  Ik heb nog al een verhaal van je gelezen over dit onderwerp. Kennelijk zit dit diep. Je zet het wel erg sterk neer. Ik weet ook niet wat mensen bedoelen met 'gelukkig zijn' bedoelen. We besteden meer tijd in het zoeken naar geluk dan in het werkelijke ervaren ervan, dus misschien is het de kunst om het geluk in het zoeken te vinden. Knap geschreven anders. Sterkte.
  Magdalena: Hier heb ik over zitten denken.
  Want er bestaan véél facetten aan geluk en gelukkig zijn. Simpelweg naar huis schommelen met de trein en eigenlijk niets speciaals voelen is ook zo'n facet.
  het gevaarlijkste vind ik.... verliefdheid: geluk in de meest intense belevenis
  een gelukskick als het ware... zeer verslavend en zeer pijnlijk als je het verliest
  en anti-geluk zijn mensen die je beoordelen/veroordelen omdat je dingen doet die zij abnormaal vinden (heeeeeeeeel kleine gefluisterde lettertjes.... moest ik god zijn, dan leefden die mensen niet in mijn wereld...)