Volg ons op facebook
|
< terug
De scheiding - (46)
Hfdst 12. Bezoekrecht
Michel is deze morgen vroeg opgestaan. Het is een heel bijzondere zondag. Vandaag zal hij voor de eerste keer zijn bezoekrecht uitoefenen. Hij kijkt al verlangend uit naar het ogenblik dat hij zijn Bartje opnieuw in de armen zal kunnen nemen. Maar ook ziet hij er tegenop. Immers, om zijn zoontje te kunnen zien moet hij hem ophalen bij zijn schoonouders.
Klokslag tien uur drukt Michel op de belknop van de imposante woning van zijn schoonouders. Er komt niet onmiddellijk iemand open doen. Nog meerdere keren belt hij aan. De deur blijft echter potdicht. Ontgoocheld stapt hij in zijn auto en rijdt weg. Is zijn zoontje nu het middel geworden om hem te pesten? Dat had hij van zijn vrouw niet verwacht. Zo is zij niet. Natuurlijk is dat weer een vuile streek van zijn schoonvader. Plots keert hij de wagen en keert terug. Opnieuw belt hij aan, blijft bellen, ononderbroken. Na een hele tijd gaat de deur dan toch open. Op de drempel staat zijn schoonvader. Deze kijkt hem misprijzend aan en vraagt:
'Wat kom jij hier nog doen? Je weet toch dat mijn dochter je niet meer wil zien.'
'Ik kom mijn zoon halen in het kader van het bezoekrecht. Dat werd zo op de rechtbank bepaald.' antwoordt Michel. Hij heeft moeite om rustig te blijven.
Op het gezicht van zijn schoonvader verschijnt een venijnige grijns en hij zegt:
'Dat zal niet gaan. Mijn dochter is met haar zoon naar de dokter. Het mannetje had hoge koorts.'
Nog voor Michel kan reageren wordt de deur dicht geslagen. Hij blijft alleen achter met zijn frustraties. Men wil hem dus ook zijn zoon ontnemen. Woedend rijdt hij naar het politiecommissariaat. Daar aangekomen moet hij zijn uiterste best doen om kalm te blijven.
'Ik wil klacht doen' zegt hij tegen de agent achter de balie.
'Wat is het probleem' vraagt deze.
'Men verhindert mij om mijn bezoekrecht uit te oefenen. Ik wil daarvoor klacht doen tegen mijn vrouw en haar ouders. En ik zou bijstand willen van een agent om toch nog mijn zoontje op te halen en mijn bezoekrecht uit te oefenen.'
De agent aan de balie roept er de inspecteur met dienst bij en brengt hem op de hoogte. Wanneer ook een vrouwelijke agente is opgetrommeld begeleiden zij de ongelukkige vader naar zijn schoonouders. Maar wanneer zij aanbellen, komt niemand open doen. Ook na herhaalde keren te hebben aangebeld blijft de deur potdicht. Na enige tijd zegt de politie-inspecteur tegen Michel:
'Je begrijpt toch dat wij hier niet kunnen blijven wachten. We hebben ons best gedaan. We zullen in het proces-verbaal vermelden dat niemand is komen open doen. En dan is het aan de Procureur des Konings om maatregelen te nemen. Meer kunnen wij niet doen.'
Natuurlijk begrijpt Michel het. Zodra de politie weg is, rijdt ook Michel weer weg. Hij keert niet naar huis terug. Wat moet hij daar? Hij rijdt naar het stadscentrum, waar hij binnen stapt in de eerste de beste herberg. Hij bestelt een whisky. En dan nog een. Intussen denkt hij na over de toestand. Na de tweede whisky is hij vast besloten om met alle middelen om zijn zoontje te vechten. Neen! Hij laat zich Bartje niet afnemen!
feedback van andere lezers- sproet
inhoudelijk: een alledaagse situatie maar naar vorm vlot weegegeven.
liefs, trees
Julien_Maleur: Dank je Sproet.
groeten
JM - Jan_Stephorst
Deze site is een fantastisch instrument. Het geeft amateur-schrijvers de mogelijkheid om de producten van hun creatieve geest te ventileren voor een zeer dankbaar publiek: medeschrijvers. Het resultaat? Voorzichtige kritiek -meestal erg opbouwend- als het wat minder is, handgeklap als het geheel leesbaar geschreven is en een terechte staande ovatie voor de klassebakken onder hen.
Sommigen blinken uit in poëzie, anderen in columns en weer anderen in boeiende kortverhalen. Hier passeert een revue van allerlei vreemde vogels en Writehis(s)tory is zo een ideale manier om 's mens grenzen te verleggen omdat je via honderden verschillende invalshoeken de broodnodige feedback krijgt om je werk nog beter te maken.
Toen ik enkele maanden geleden jouw stukjes begon te volgen, Julien, maakte ik me sterk dat je wel wat frequenter zou gelezen worden mits je hier een daar een andere stijl gebruikte, het taalgebruik wat aanpaste en de dialogen iets levendiger en vooral realistischer maakte. Behalve de titel van een reeks misdaadverhalen (‘De Alpha Romeogang’ terwijl het automerk ‘Alfa Romeo’ is), weigerde je iets van deze feedback te absorberen. Integendeel, het geheel werd nog saaier, amechtiger, krampachtiger, kortom, elk deel is ronduit nog moeilijker leesbaar dan het vorige. Het gaat niet alleen over de slepende en zwaarmoedige verhaallijn, het gaat ook over de niet aflatende stroom van archaïsch taalgebruik, foutieve zinsconstructies, taalfouten her en der en de totale afwezigheid van enig raakvlak met de realiteit.
Ook in je gedichten kun je tot je ontzetting vaststellen dat je over dingen schrijft waar je niet de minste voeling mee hebt. Het risico bestaat dat je mensen schoffeert die zich wel in die bepaalde situatie bevonden hebben omdat je geen zicht hebt op wat er zich allemaal afspeelt in het hoofd van het personage dat je beschrijft. Met andere woorden, empathie is je vreemd en dat is spijtig genoeg een rode draad in heel je oeuvre.
Ik vraag me af of je je stukjes wel herleest vooraleer je ze op de site plaatst.
In één van de vorige reacties op feedback die je kreeg, stelde je dat ‘het gevaar voor langdradigheid misschien de kop opsteekt’. Voor mij was dat het understatement van het jaar. En actie breng je niet door plastieken agenten in te schakelen die in een soort van Sinterklaasnederlands de wet handhaven.
Vroeger ben ik nogal van leer getrokken tegen godsdienstfanatici die hier een ideaal forum gevonden hadden om hun extremistische gedachten in onze strot te rammen. Met jou ligt het anders want ik wil niet noodzakelijk dat je ophoudt met publiceren.
Dat je wil schrijven, siert je, Julien, maar schrijven is vooral schrappen (Stijn Streuvels) en ik vrees dat er nogal wat moet geschrapt worden in ‘De Scheiding’.
In alle vriendschap wil ik je graag wijzen op de cursussen van 'Creatief Schrijven', een heel nobele vzw die tot doel heeft om mensen vlotter de gedachten aan het papier te laten toevertrouwen. Deze vereniging heeft ook een website: www.creatiefschrijven.be.
Het nadeel van de laagdrempeligheid van deze site is dat door dit soort van publicaties het niveau danig achteruit gaat, de habitués wegblijven en ook ik al mijn werk verwijderd heb omdat ik me niet meer lekker voel tussen dit gepubliceer. Nochtans had ik me voorgenomen om niet meer te reageren zolang ik zelf niets meer op de site staan had maar ‘Writehis(s)tory’ ligt me té na aan het hart om langs de zijlijn te blijven staan.
Jan Stephorst
Julien_Maleur: Ik heb jouw fb enkele dagen laten bezinken. Ik vind dit harde en onterechte kritiek, die mij doet denken aan de superieure leermeester die zijn leerling eens heel goed de les spelt. Het maakte mij nieuwsgierig en ik wilde jouw werk lezen. Maar op de site van Writehistory vind ik niets te lezen van jou. Ik vind het straf om iemand volledig af te kraken, met de grond gelijk te maken, maar jouw eigen werk niet te laten lezen. Ik begrijp uit jouw laatste alinea dat je jouw werk te goed acht om het tussen dat van die ‘amateurkes’ op de Writehistory-site te laten staan.
Mijn besluit: jij lust mijn werk niet. Meermaals heb ik echter vastgesteld dat leden van Writehistory en proeflezers buiten Writehistory mijn werk wel apprecieren.
JM - henny
Gelukkig verschillen meningen. Ik vond dit deel heel realistisch. Ik heb het vaak in mijn omgeving gezien. Zeker heeft Jan gelijk dat schrijven vooral schrappen is. Die raad geef ik je ook bij het herschrijven van dit verhaal. Ik geniet ervan om een schrijver te zien groeien en dat heb je wel degelijk gedaan.
Julien_Maleur: Dank je Henny omdat je me blijft lezen. Ool voor de appreciatie. Ik heb de commentaar van Jan gelezen en laat die nu bezinken. Hoe ik er op zal reageren weet ik nog niet. Ik wilde teksten en gedichten van hem lezen (Zien of hij idd zo boven ons allen uitsteekt!) maar er is niets te lezen, niet bij writehistory en ook op zijn (vermoedelijke) website niet. Genoeg over Jan. Ik wil toch nog het volgende meegeven:
Wat ik hier publiceer is een eerste versie, uit de buik geschreven en vlug nagelezen. Wanneer een verhaal volledig af is, dan herlees ik het(doe de nodige schrappingen, verbeteringen, enz). Dan laat ik het door verschillende proefpersonen (familie, vrienden, gewone kennissen en collega's) lezen en becommentarieren. In functie van hun commentaar en de eventuele feedback die ik op writehistory krijg herlees ik het nog eens, pas eventueel bepaalde stukken aan. Dan neem ik gedurende enige tijd afstand van het verhaal, om het na enige tijd opnieuw te herlezen en zijn definitieve vorm en inhoud te geven en dan biedt ik het manuscript aan bij een uitgever.
Zo heb ik bij Writehistory mijn kortroman 'Puberstory' te koop staan.
|
