|
< terug
Ineenstortende gevangenismuren.
Ze was zes jaar oud toen ze haar lievelingspop Doris onthoofd in de tuin vond toen Hij op bezoek was en gezellig zat te keuvelen met haar ouders. Ze wist dat hij haar in de gaten hield en ze wist dat dat de manier was waarop haar broer zou sterven als ze sprak.
Doorheen al haar angst voor het leven vertrouwde ze hem door en door. In vertrouwelijkheid legde hij haar uit waarom ze haar andere grootvader, die kleine katjes in een jutten zak verdronk, nooit mocht vertrouwen. Hij troostte haar als ze weende omdat haar moeder haar in de kelder opsloot of - in haar kinderogen - onterecht slaag gaf. Hij lachte naar haar als ze haar armpjes om hem heen sloeg en plezier had in dingen waar ze véél later van begreep dat ze geen plezier had mogen hebben. Toch niet als ze wilde doorgaan als 'goed'. Niet als ze hulp wilde krijgen.
Verstrikt in leugens en niet begrepen worden. Decennia lang.
'Een kind verleidt niet!' zeiden ze om te helpen en veroorzaakten een schuldgevoel hoger dan de Boerentoren. Want ze kreeg hem kalm als geen ander. Ze liet zijn ogen stralen. 'Jij bent het mooiste wat mij ooit overkwam,' zei hij toen ze wat ouder werd. Woorden die ze diep in haar hart droeg. Doorheen de smart om zijn uitleg :' Het kan niet meer. Je wordt een groot meisje nu.'
Hij zei gewoon de waarheid. Ze lag nooit meer in zijn armen. Geen vertrouwelijkheid meer. Geen troost. Jarenlang hunkerend smachten naar een liefde die onbereikbaar bleek.
'Hij was een bastaard,' probeerde iemand op zachte toon, twintig jaar na zijn begrafenis die ze nooit verwerkte. Ze herinnerde zich hoe hij haar naar opera leerde luisteren, bewonderend voor diegenen die geen micro nodig hadden om een hele zaal in vervoering te brengen. 'Nee,' zei ze,' hij was geen bastaard. Hij hield van mij.' en liet de therapeut staan.
'Iedereen maakt fouten,' zei een ander. Alsof het om een schrijffout ging. Alsof een gom of een nieuw blad papier volstond. En ze herinnerde zich de terreur, de angst dat 'het' zou uitkomen en haar broer zou doodgeslagen worden door haar moeder. Die inderdaad zenuwachtig en vaak sloeg. Ze haatte de slappeling voor haar die over vergeving sprak en duidelijk niets meemaakte in zijn leven.
Vier decennia leven in zekerheid dat samenzijn met iemand waar je echt van houdt, gevaarlijk is. Dat de maatschappij zo'n liefde niet aanvaardt.
Tot... op een prille jeugdige herfstdag in de menopauze ze zich herinnerde... dat zij zelf diegene was die begreep dat haar broer op die manier zou sterven. Dat zij zelf de dreigende boodschap begreep toen Hij zei dat hij de pop kon terug heel maken. Dat zij zelf begreep hoe almachtig hij was.
Niemand had haar dat gezegd. Niemand had dat gecorrigeerd.
Het... was niet waar geweest.
Haar broer is nooit gestorven. Niet toen Hij leefde, niet toen Hij begraven werd.
Ze begreep dat de slaag van haar moeder minder hard zou geweest zijn zonder haar eigen dreigende fantasie.
Begrijpt iemand OOIT een ander mens?
Er is iets moois, iets prachtigs aan terreur achter je laten: je wilt nooit meer terug.
Ze glimlachte en bereidde zich voor om van haar moeder te houden en aan de man die ze afstootte uit angst te zwaar gekwetst te worden, simpelweg te zeggen 'Ik hou van jou.' in de gelukzalige zekerheid dat ze sterk genoeg was, bewezen héél erg sterk. Omdat ze afwijzing kon accepteren en meer leed dragen dan velen en toch overleven.
Ze begon de weg van overleven naar... leven.
feedback van andere lezers- jan
moedig om over zo'n taboe te schrijven
grts jan
Magdalena: dank je Jan
XXX - otiske
Wow, dit is een heel sterk werk hoor.
Die emoties kan je zo voelen vanuit dit verhaal, echt goed geschreven.
Knap gedaan, groetjes.
Magdalena: dank je Frank
virtuele knuffel
XXX - Peerke
om een ander te begrijpen moet je jezelf kennen, en dat is (nagenoeg) onmogelijk...
mooi beschreven
Magdalena: xxxx - Rob
Stampvoetend verhaal van het gelijk van het leven niet krijgen, maar het moeten halen.
"HAAL HET!" schreeuw ik dan.
Magdalena: wat een deugddoende feedback Rob!
dank je!
XXXX - sproet
begrijpt men zichzelf als het niet meezit?
mooie inhoud en heel goed weergegeven.
liefs, trees
Magdalena: Ik had je feedback gisteren al gelezen en wilde het laten bezinken.
Ik behoor in ieder geval tot dat soort mensen dat heel langdurig gelooft/mezelf wijs maakt dat dingen op misverstanden berusten als er iets ellendigs gebeurt. En kwetsuren verzwijgt omdat ik denk dat ze niet intentioneel zijn.
Gevolg 1: sommigen zeggen dat ik heel veel kansen geef/ anderen zeggen dat ik immens naïef ben
Gevolg 2: (aan jezelf spiegel je de wereld en) ik ben ervan overtuigd dat je de ander niet KUNT kennen, want de ander baseert zich altijd op andere gegevens/redeneringen dan jij zelf.
Mensen verzwijgen dingen om niet nodeloos te klagen en te zagen/ omdat ze denken dingen alleen aan te kunnen/ omwille van vrede. Waar ligt de grens tussen niet nodeloos klagen en te gesloten zijn?
Ik denk dat men zichzelf wél begrijpt in de zin van weten wat je niet wilt én weten wat je hoopt.
Maar hoop gaat soms NIET in vervulling..
dikke knuffel
XXXX - Francis
Beetje voodooachtig
xx Frans
Magdalena: I want to talk to you in private
:):):)
|
