Volg ons op facebook
|
< terug
Zwarte heks (2) - kinderen
'Nee,' schreef ik een week geleden, 'ik wil jou niet bezoeken met als voorwaarde dat ik mijn kennis moet thuis laten. Jij wilde mij niet meer zien toen je nog kracht had. Ik wil mezelf niet anders voor doen dan ik ben omdat je sterft. Ik hou van jou. Maar ik ben mezelf. Ik hou van jou. Als mezelf. Ik wil geen komedie spelen voor jou, aan je sterfbed. Ik koester de herinnering die ik aan je heb. Zowel jij als ik zijn menselijk en maken menselijke vergissingen. Ik wil jou niet een laatste keer zien en het risico lopen te beseffen dat ik niet goed genoeg was zoals ik ben. Ik ben ik.'
'Moeder,' waarschuwde mijn zoon, 'ze zijn weer over jou aan het roddelen. Ze zeggen dat je zelfs aan zijn doodsbed geen verzoening wilde.'
Ik hoopte dat ik hem troostte door mijn glimlach. ('Ik hoop dat ik jullie leer te durven anders zijn,' was wat ik dacht.)
Gisteren was het dus zo ver. De kinderen gingen naar het ziekenhuis en ik was aan het strijken toen ik plots wist dat hij overleden was. Mijn vader was gestorven. Ik zong luidkeels mee met 'Agnus Dei' en voelde vreugde. Hoe veel gemakkelijker ging dit dan de dood van mijn schoonzus!
Wie kan weten waarom sommige overlijdens gemakkelijk gaan en andere zo moeilijk?
Maatschappelijk gezien was mijn vader geen 'beter mens' dan mijn schoonzus. Hij was er wel veel zekerder van dat hij de dingen goed deed en goed aanpakte.
Soms lijkt toeval totaal niet op toeval.
'De familie is net weg,' zei een verpleegster met hazelnootkleurige grote ogen en een verrassend jong gezicht.
Mijn dochter en ik hadden het rijkje ter grootte van een ziekenhuiskamer voor ons alleen.
Ik voelde intense buikpijn. De pijn die hij voelde in de weken voor hij stierf. Mijn vader.
'Hij beseft nog niet dat die pijn voorbij is. Hij beseft nog niet volledig dat hij gestorven is.'
De pijn wervelde, smolt samen met ongerustheid en zowel mijn dochter als ik werden gegrepen door een intense warmte en energie.
Mijn dochter ziet meer. Ik spreek gemakkelijker.
'Hij is ongerust dat wij het zonder hem niet redden in dit leven.'
Ik begon te grinniken op hetzelfde moment dat mijn dochter begon te wenen.
'Hij is fier op mij!' vertelde ik haar. 'Hij is fier omdat ik durfde 'nee' zeggen en tegen hem in opstand komen. Hij houdt van mijn durf en mijn lef en gelooft dat ik sterk ben.'
'Moeder, besef jij hoe veel hij van mij houdt? Ik heb het gevoel dat hij mij vastpakt en knuffelt!'
Toen begonnen de beelden.
Ineens zag ik mezelf als negenjarige, ingespannen en geconcentreerd boven een schaakbord. Ik zag mijzelf zoals hij zich mij herinnert en zag hoe veel mooier ik was dan ik zelf besefte. Een jong intelligent gezichtje en lang donker gekruld haar.
Ik zag mijn moeder, vijftig jaar jonger dan ze nu is. Ik zag mijn kinderen als kindjes. Beelden hoe hij gezelschapsspelletjes speelde.
Mijn dochter schoot in de lach: 'Moeder, weet je nog toen, die ene keer op dat Kerstfeestje in die bruine zetel, toen hij niet meer uit de zetel geraakte?'
Ze wiebelde voor en achterwaarts: 'Hugh, hugh! kgraken der nie uut!'
We zagen allebei hoe mijn dode vader, haar dode grootvader in de lach schoot.
Mijn schoonzus kwam binnen. Verwonderd, verwilderd dat wij bij mijn vader zaten.
'Zeg niet aan je moeder dat je hier vandaag waart!' zei ze verschrikt.
Ik zag wat zij niet zag en antwoordde: 'Ik lieg niet. Hier zal ik nooit over liegen.'
Mijn schoonzuster zei dat mijn moeder... ik sloot mijn bewustzijn moedwillig af voor de verdere woorden.
'Heb je het ook gezien?' vroeg mijn dochter toen we terug alleen waren met mijn vader.
Ik knikte.
Mijn dochter deed na wat ook zij zag: mijn vader die zich half oprichtte uit het ziekbed en heel geconcentreerd, licht verbolgen keek toen mijn schoonzus zei dat ik daar niet had mogen zijn.
We werden allebei vastgepakt. 'Voel! Nu is hij ons rechtstreeks energie aan het doorgeven!'
Mijn kind beaamde.
Een beetje later, terwijl mijn dochter weende, nam ik stilletjes haar hand en fluisterde: 'Kijk. Hij denkt dat hij nu gaat slapen.'
Op onze tenen, om de overledene niet wakker te maken, slopen we de kamer uit.
Voor de ingang van het ziekenhuis zat mijn dochter triestig naast mij terwijl ik een sigaret rookte. Ik kon niet uitmaken of ze weende omdat haar grootvader was gestorven of dat ze plaatsvervangend weende omdat er zoveel over mij geroddeld werd.
Op drie kwart van mijn sigaret keken we elkaar ineens aan. 'Hij is hier!' Ze knikte en droogde haar tranen terwijl we allebei doorspoeld werden met heel krachtige energie.
'De waarheid komt uit. Spijtig genoeg soms pas na de dood. Hij moet en zal weten dat ik van hem bleef houden en wist dat hij van mij hield, ook nu nog.'
Ze knikte en ik voelde een kort ogenblik dat ze inzicht kreeg in datgene waar ik haar nog te jong voor acht.
Voor de derde keer in mijn leven begreep ik de opdracht die mijn grootmoeder mij gaf voor ze stierf: 'Vergeef je moeder meisje, ze was alleen maar jaloers.'
Nu ga ik beginnen aan de enige rituelen die vrede geven. Nu ga ik vertellen aan mijn vader, drie dagen lang, dat er geen schuld is. Dat ik gelukkig ben, ondanks de leugens en zijn afwijzing daardoor. Dat ik bleef van hem houden en bleef weten dat hij van mij hield en houdt. Dat ik mijn eigen moeder haar leugens en roddels niet verwijt. Ook zij heeft haar redens. Ik zal hem vertellen dat de reden liefde was. Dat ik een moeder heb die zo bang was om hem te verliezen dat ze leugens gebruikte in hunkering om speciaal te zijn in zijn ogen.
En ik weet dat ik niet lieg.
Ik mis de jonge snotaap (maatschappelijk gezien) die mijn Meester is. Diegene die mij net op tijd in toom hield toen ik meer pijn en verdriet had dan ik nog aan kon. 'Geen wraak,' zei hij. 'Geen wraak. Dat maakt alles alleen maar erger.'
Ik gaf de sleutel van mijn handelingsbekwaamheid aan hem af. Ik kan enkel maar zien, enkel maar beschrijven. Ik gaf de machtige sleutel af.
Hij wist waarom.
feedback van andere lezers- jan
laatste strofe op één na: Dat ik van hem bleef houden en wist dat hij van mij hield, zelfs nu nog.
in moeilijke tijden is er de liefde die sterkt!
grts jan
Magdalena: ja, dat leest inderdaad vlotter (en is trouwens ook waar).
mja, het is waar hé? Liefde kan van een materiële hel de hemel maken
en
ontkenning en afwijzing van liefde, niet geziene liefde, kan van een materieel gouden paleis de hel zelf maken
XXX - Rob
Dat de verpleegster je op viel, viel mij op.
Magdalena: :)
je hebt ergens gelijk
ik ben immens weinig visueel, 95% van de tijd blind eigenlijk, niet door ontbrekende ogen, maar omdat ik anders waarneem dan 'normaal'
maar het gezicht van dat meisje staat in mijn geheugen gegrift: heel jong, heel erg mooi en zacht met een aanwezige glimlach
(ik ben weemoedig)
(ik ben niet enkel van mijn vader aan het afscheid nemen maar ook van een heleboel illusies)
|
