|
< terug
Het Sarajevo complot 5 en 6
5
In het begin lijken alle dagen op elkaar.
Om zes uur wekken. Een uur later aan de ontbijttafel en om zeven uur dertig vertrek naar het hoofdkwartier.
Iedere morgen om zeven uur bereidt een jonge Bosnische vrouw ons ontbijt. Zij brengt vers brood en zet koffie. Gedurende de rest van de voormiddag maakt ze schoon, maakt de bedden op, wast en strijkt onze kledij. Zij spreekt noch Engels, noch een andere vreemde taal, zodat de communicatie soms moeilijk verloopt, zonder dat dit echter voor problemen zorgt. Al bij al wordt zij niet door ons betaald, maar wel door de eigenaar van het huis.
In het hoofdkwartier aangekomen, neem ik om acht uur deel aan de briefing voor alle afdelingsleiders. Daar krijgt iedereen het dagelijks overzicht van de politieke situatie in de Balkan. Soms worden er ook beelden van CNN getoond.
Deze vergadering duurt amper vijftien tot dertig minuten. Dan is de tijd rijp voor een gezamenlijke koffie in de cafetaria waar de meeste delegatie- en afdelingschefs hun personeel richtlijnen komen geven.
Daarna begint mijn werkdag.
In mijn kantoor behandel ik vooreerst de elektronische post. Vervolgens geef ik een kleine briefing aan mijn personeel en uiteindelijk raadpleeg ik mijn agenda die bepaalt of ik al dan niet in het hoofdkwartier zal blijven. Mijn uitstappen naar buiten zijn meestal afspraken met vertegenwoordigers of directeurs van een of andere firma uit de omgeving.
Omstreeks achttien uur, samen met mijn adjunct, keer ik naar het Belgisch huis terug, gebruikmakend van onze dienstauto, een witgeschilderde C5.
Na het avondmaal trek ik mij een uurtje op mijn kamer terug, telefoneer even kort naar huis en geniet dan van enkele ogenblikken rust alvorens terug aan de slag te gaan. Soms werk ik tot middernacht op mijn draagbare computer. Ik werk aan een logistiek programma dat me het beheer van mijn Workshop zal vergemakkelijken. Vanaf de derde dag ben ik begonnen met het opmaken van een inventaris, want nergens heb ik een betrouwbare lijst kunnen vinden van het materiaal waarvoor ik verantwoordelijkheid ben.
De organisatie van de weekends en de werkdagen verschillen nauwelijks van elkaar. Door mezelf een intensieve werklast op te leggen, vermijd ik verveling en tijd tot mijmeren, wat meestal tot depressies leidt. Uit ervaring weet ik dat, wanneer men teveel aan de familie gaat denken, de tijd gekomen is om op te stappen.
6
Tijdens de eerste week van mijn verblijf in het hoofdkwartier, ontmoet ik een jonge Bosniak, Ejup Bocic. Hij is mecanicien, vierentwintig jaar oud en werk al verschillende jaren bij de EUMM. Toen hij daar begon te werken, verstond hij geen woord Engels, maar nu spreekt hij de taal bijna perfect. Hij is slank, een meter vijfentachtig groot, heeft een typisch Slavisch gezicht en korte, zwarte haren. Als ploegchef profiteert hij van een eigen kantoortje, waar hij buiten een bureau ook nog een koelkast heeft staan. Na de diensturen wordt deze ruimte als intieme ontmoetingsplaats gebruikt voor plaatselijke en internationale medewerkers. Daarom bevat de koelkast permanent meerdere blikjes bier die zeer goedkoop in de interne, taksvrij winkel te verkrijgen zijn. Daar kan je onder ander ook sigaretten en alle soorten alcohol tegen lage prijzen kopen. Om daarvan te kunnen profiteren moet je natuurlijk een geldige EUMM identiteitskaart bezitten.
Ik word zeer snel met deze jonge man bevriend, al behoor ik tot zijn vaders generatie. Na de diensturen, voordat we naar ons logement terugkeren, bezoeken Eddy Croon en ik hem regelmatig in dit kleine kantoortje.
Korte tijd later, dank zij Ejups hint, kan ik een kleine Polo diesel kopen. Het is een afgeschreven EUMM voertuig, dat in zeer goede staat verkeert en dat onlangs een nieuwe dieselmotor kreeg. Ik ben natuurlijk de enige die dat weet.
'Eindelijk onafhankelijk van de Belgische dienstauto die ik met mijn medewerker moest delen', jubel ik inwendig. Voortaan kan ik mijn werkschema naar willekeur indelen. Vanaf dan gebeurt het ook vaker dat Ejup en ik alleen in zijn kantoor zitten te kletsen. Bij een blikje verfrissend bier terwijl we over alles en nog wat discuteren. Zo vertelt hij mij op een avond dat zijn jongste broertje van acht jaar tijdens de oorlog door een Sniper neergeschoten werd. Als zeventienjarige snaak heeft hij hulpeloos moeten toezien hoe zijn jongste broer door een kogel getroffen, met een stuk geschoten gezicht, roerloos voor zijn voeten bleef liggen.
Het is duidelijk dat deze jongeman geen normale jeugd heeft gekend. Hij is te vroeg volwassen geworden en met zijn vierentwintig bezit hij de maturiteit van een dertigjarige. Wij spreken regelmatig over onze familie en geloof. Hij is moslim, maar geen praktikant. Hij bezoekt ook geen moskee, maar respecteert wel de ramadan (dertig dagen vasten). Hij maakt me ook duidelijk dat de Bosniakken zeker niet met de moslims uit de Arabische of Afrikaanse landen mogen vergeleken worden. In Bosnië lopen de vrouwen ongesluierd rond, zijn zelfstandig en koket. Ze gaan alleen op stap, roken en drinken zoals het hen past. Zij zijn vrij.
Ik maak later kennis met zijn vriendin die geen woord Engels spreekt, maar wel Duits, een taal die ik uitstekend beheers. Zo kunnen we geanimeerd met elkaar discuteren, terwijl Ejup er niets van verstaat. In heel wat moslim landen zou dit onvoorstelbaar zijn. Zoals in Albanië bijvoorbeeld, waar ik tijdens de Kosovo oorlog ontdekte dat de vrouwen inderdaad als minderwaardige schepsels worden behandeld. Als de mannen daar bijeenkomen, blijven de vrouwen op afstand.
Ejup zal later een belangrijke rol in mijn leven gaan spelen.
feedback van andere lezers- Julien_Maleur
Boeiend. IK kijk uit naar het vervolg.
groeten
JM
damm: Bedankt.
|
