Volg ons op facebook
|
< terug
de nieuwe Anaïs Nin
Het moet in '78 geweest zijn. 'Paradise by the dashboard light' had zich net verschalkt op een heuse elpee tussen stuk voor stuk nummers die mij confronteerden met al wat ik kwijt was gespeeld. Ik was pas dertig geworden en voelde mij oud en gebruikt. Het antieke schrijftafeltje-voor-kinderen dat ook vandaag nog mijn gekribbel verdraagt, stond in die tijd opgesteld in een sjiek herenhuis in het hartje van Gent. Ik zat maar wat te klooien met vunzige woorden en nipte van een glas schandalig dure sherry. Maar vlotten wilde het niet.
Ik woonde zo'n vijf jaar samen met Pascal, een snoevende mond boven een paar altijd glimmende schoenneuzen die meer dan aan de kost kwam als wat hij noemde 'conceptueel artiest'. In werkelijkheid bedacht, verkocht en realiseerde hij voorgesneden en gebakken lucht-evenementen waarvoor de kunstminnende upper-class van toen keer op keer massa's pingping neertelde. Pascal beschouwde mij als één van zijn belangrijkste literaire ontdekkingen, arrangeerde mij een vaste column bij een kakblad en vrijde uitgeverij Manteau zo stevig op dat ze tot drie dichtbundels van mijn hand uitgaven. Voor mijn toenmalige kantoorbaantje was ik veel te goed, vond Pascal. Ik hoorde mij louter aan het schrijfbedrijf te wijden. Het kwam erop neer dat ik, in ruil voor de week-end-opvang van zijn twee ettertjes van pubers en af en toe een portie fantasieloze seks tussen twee zakenreisjes in, mijn handen vrij kocht om te schrijven.
De opdracht die mij tot wanhoop bracht, was veelbelovend. Pascal had de razend populaire Franse fotograaf François Plaisir ervan overtuigd dat ik de nieuwe Anaïs Nin was. Een op til staande publicatie van een fraai cahier bij Editions de Minuit mocht en moest ik verluchten met mijn pennenvruchten. Maar hoe langer ik de foto's, die mij met veel poeha thuis werden bezorgd, bekeek hoe koppiger mijn anders best erectiele pennetje dienst weigerde. Anders gezegd: ik kreeg geen letter op papier. En de tijd drong. JIT was niet minder een successleutel voor Pascal dan voor elk ander doorluchtig zakenheerschap uit zijn kringen.
Ten einde raad riep ik de hulp in van Marcel, mijn virtuele kameraad in goeie en kwaaie dagen, het oerpersonage dat in al mijn werk opdaagt, zij het dan voor een figurantenrolletje. Want ik vermijd dat hij al te zeer op de voorgrond treedt, of te familiair wordt met mijn vrouwelijke hoofdrolmadammen. Marcel is mijn lievelingspersonage. Marcel is van mij.
Marcel zat zoals steeds trouw in de papegaaienkooi klankbord te wezen, zijn snaveltje vol onmisbare feedback met een korrel zout. Ik aaide hem over zijn bonte koppie en geen vijf minuten later volgde ik hem naar één van zijn oorden van inspiratie, voor de gelegenheid een uit de kluiten gewassen duiventil aka rendez-vous-huis aan de achterkant van het St. Pietersstation. Achter een fushia-geverfde deur, tussen vier met donkerrode glanzende vinyl behangen muren, op een hoerige kruk met slanke benen hing hij grimlachend een wit diensterschortje. 'Trek dat aan', kraste hij doodleuk, 'en al de rest uit.'
Zoals steeds gehoorzaamde ik hem blindelings. Marcel heeft mij heus wel gekkere toeren doen uithalen. Ik weet ondertussen dat het nooit is wat het lijkt. Ik vertrouw Marcel. Altijd en overal.
Zo stond ik daar dan dus alras: geblinddoekt, op knalgele stiletto's, met niets anders aan dan een schortje dat niet eens mijn billen verborg.
'Ga op bed liggen', gebood mijn fors gebekte mentor en hij geleidde mij totdat ik mij aan de rand van het bed bevond. Met mijn rechterknie voelde ik dat de vieze langharige sprei ondertussen verdwenen was. De flanellen lakens voelden niet akelig koud. Ik legde mij zuchtend op bed in de houding die mij bevolen werd en niet geschikt is voor publicatie. De hele scène begon mij danig de strot uit te komen. Misschien ging mijn trouwe vriend nu toch wel echt een beetje over de schreef.
'Bevredig jezelf nu maar wat', sneerde hij. Ik knikte ogenblikkelijk van nee.
'Kom nu,' klonk het wat vriendelijker, 'zo moeilijk is dat toch niet...'
Onwillig sopte ik mijn middelvinger in het fameuze gaatje, zoals ik in het eerste leerjaar ooit een heuse pennenstok in het inktpotje doopte. Het feit dat het me blijkbaar allerminst aan 'inkt' ontbrak, onthutste mij. Meer nog: ik schaamde mij zoals ik mij nooit eerder had geschaamd. Het bewijs dat dit ridicule gedoe mij blijkbaar toch had opgewonden, deed de deur dicht. Ik klemde mijn dijen bijeen als nooit tevoren, snikte, schreeuwde, schokte op den duur als een opgejaagd stukje wild, rukte de onnozele lap stof van rond mijn oren en plofte mij op mijn buik.
Het leek een eeuwigheid te duren voor hij mij in zijn warme armen nam.
'Ik kàn het niet', fluisterde ik rillend in zijn oor.
'Neen, meisje,' sprak hij zacht, 'neen, dat kan jij niet en dat siert je. Wat je niet kunt, moet je ook niet proberen te doen'.
We paarden lang en innig zoals ze het alleen in goeie boeken doen.
Ik bedankte voor de stinkende opdracht. Enkele maanden later verhuisde ik schrijftafel en pen. Ik heb er nooit spijt van gekregen.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
STAANDE OVATIE
Vansion: Ha zie daar... die hoog Gesnavelde Marcel-alias-paljas. Weten de anderen dat jij Pascal ook hebt gekend? - Mistaker
Wat een leuk verhaal!
G
Vansion: wat er niet allemaal in onze verbeelding groeit hé ... (gelukkig ben ik hier niet alleen) - sproet
dit hoeft geen commentaar.
mooie stijl die de inhoud zinvol maakt.
liefs, sproet
Vansion: dankjewel sproet
stijl vind ik aan akelig woord - het doet mij denken aan schmink en Delvaux-sjakossen
al zingen we wel zoals we gebekt zijn natuurlijk en dat is een goeie zaak - aquaangel
Ten einde raad riep ik de hulp in van Marcel, mijn virtuele kameraad
en dat was dan in '83? toen waren we toch niet zo virtueel bezig??
of mis ik een snaar?
ik wil dat wel zien hoor, niet de knalgele schoenen, maar dat niet eens de billen bedekt ;))
opwindend, toch wel :)
mooi Ann xx
Vansion: Met virtueel bedoel ik gewoon dat Marcel niet in de werkelijkheid maar enkel in haar verbeelding bestaat. Misschien is die term tegenwoordig verwarrend.
De fantasie met het schortje kwam niet van mezelf. Hihihi.
Opwindende verhalenbundels worden ooit nog terugbetaald door de ziekteverzekering! You'll see!!! Je wordt nog rijk! - otiske
Heel goed geschreven, super dit werkje.
Graag gelezen, groetjes.
Vansion: dankjewel otiske
we doen ons best - klaver4
bijzonder dit!
mooi geschreven
en niet moeilijk dat ge naar die duiventil moest, als de andere optie passieloze sex was...:o)
xx
klaver4
Vansion: da's een opmerking naar mijn hart, kl4
duiventillen hebben hun reden van bestaan
(al is mijn personage toch ietwat zielig waar ze beweert dat ze 'het' alleen maar in goeie boeken goed doen) - feniks
Ik kan het niet helpen, zolang je geen inhoudsloze schrijfsels neerpent, blijf ik het doen.
Zijn wij schrijvers, met ons verlangen om te publiceren, niet een beetje hoerig bezig?
Verkopen we ons zieltje om toch maar te kunnen publiceren?
En nee, als je dat echt niet wil, doen hoef je dat zeker niet te doen.
Zo heb ik het begrepen, hé ... maar wie ben ik ...
Vansion: je leest wel, mijn waarde
maar er is natuurlijk niets mis met hoerigheid
noch met u vraagt wij draaien
vraag is of je het kunt
waarschijnlijk kan iedereen het die ervan moet overleven
of is het een kwestie van échte nederigheid? - mephistopheles
Lekker geschreven. Dit soort dingen vreet je gewoon op. *burp*
Vansion: Hoe geschreven? (Zeg dat nog eens...)
We laten ons natuurlijk niet opvreten ... Ik neem aan dat je in jouw verhalen ook niet volle pot meedraait (???) - dichtduvel
Vansion in de trianon achter 't station, let the old days roll, grtz, x
Vansion: ja jong ... werd daar verdorie met een taxi naar toe gebracht ... - commissarisV
yep, een op en top vansioneke
Vansion: ik denk dat gij mij beter kent dan ikzelf ondertussen...
toegegeven... dit heb ik uit volle borst gepend... (zij het dan cup A/B)...
eigenlijk uit woede...
roman 3 (co met Fenk) gaat hier ook in première ...
we hebben nood aan zeer kritische lezers!!! - jbrouns
De figuranten (al dan niet virtueel) zijn doorgaans interessanter dan zij die zichzelf interessant vinden.
Bij welke uitgeverij zijn uw boeken te verkrijgen?
Groetjes van een fan.
Vansion: hahahahaha
ik heb nog nooit iets gepubliceerd hoor
behalve dan bijna 25 jaar geleden eens iets over mijn thesis in een tijdschrift voor klassieke talen dat niet meer bestaat
figur antje
|
