|
< terug
De scheiding - (53)
Hfdst 17. Paniek
De telefoon rinkelt. Lisa schrikt op uit haar sombere gedachten. Ze was deze morgen met haar vader bij de advocaat. Hij vreesde dat ze zich opnieuw zou bedenken. Daarom wilde hij dat ze aandrong op spoed. Meester Verhasselt beloofde hen dat hij zou proberen om hun zaak zo vlug mogelijk te doen voorkomen. Ook maakte hij zijn strategie duidelijk.
'Je kunt niet verliezen. Je krijgt zeker definitief het hoederecht. Ik zorg er ook voor dat je een royale alimentatie wordt toegekend en dat je man slechts een heel beperkt hoederecht krijgt.' zei hij tot afscheid. Haar vader was duidelijk tevreden, maar zijn uitleg had haar verrast en bang gemaakt. Ze ziet er tegenop dat hun privéleven publiekelijk zal worden uitgesmeerd op de rechtbank.
Opnieuw rinkelt de telefoon. Ze neemt nu haastig de hoorn op. Een mannenstem vraagt of ze de moeder is van Bart Govaerts. Ze herkent de stem niet. Ze zegt dat dit zo is. Dan spreekt de stem verder:
'Ik ben Jan Pellekens, directeur van de Sint Blasiusschool, mevrouw.'
Dat is even schrikken. Nog voor de directeur verder spreken kan vraagt ze ongerust:
'Is er een ongeluk gebeurd met Bartje? Is het erg?"
'Je moet niet onmiddellijk het ergste denken, mevrouwtje' probeert de directeur haar gerust te stellen 'er is helemaal geen ongeluk gebeurd en bij mijn weten is je zoontje nog altijd in goede gezondheid. Ik wil je alleen maar meedelen dat het kind ongeveer een half uur geleden werd afgehaald door zijn vader.'
Lisa raakt nu helemaal over haar toeren. Woedend schreeuwt ze in de telefoon:
'Ik was toch duidelijk, meen ik. Alleen ik of mijn ouders halen mijn zoon af van school. Ik heb nog zo gezegd dat hij niet mee mag met zijn vader. Je wist dat ik bij mijn man weg ben en dat de rechtbank mij het hoederecht heeft toegekend. God weet waar ze nu zijn.'
Het blijft even stil aan het andere eind van de lijn. Dan klinkt de stem van de directeur opnieuw:
'Wind je toch niet zo op mevrouw. Ik heb nog geprobeerd om hen tegen te houden. Je man heeft me echter met geweld uitgeschakeld. Dan is hij met Bartje gaan lopen. Ik ben hen nog achternagelopen, maar te laat, ik kon hen niet inhalen. Ik heb dan onmiddellijk de politie gewaarschuwd. Zij zullen je man vlug te pakken hebben en dan heb je jouw zoontje terug. Geloof mij, mevrouw, ik kon er echt niets aan doen.'
'Wie was dat aan de telefoon' vraagt haar vader die de leefkamer binnenkomt. Zenuwachtig brengt ze hem op de hoogte. Ook haar moeder is op Lisa's opgewonden gepraat afgekomen. Wanneer ze hoort wat er gebeurd is barst ook zij in tranen uit. Haar vader echter beveelt de beide vrouwen nors op te houden met krijsen en blèren, neemt zijn dochter bij de arm en neemt haar mee naar buiten, naar zijn auto.
'Kom' legt hij intussen uit 'We gaan naar zijn huis. Wat denkt die vent van jou wel! Hij kan jouw kind zo maar niet weghalen op school. We gaan Bartje onmiddellijk terughalen en daarna bellen we naar de advocaat om klacht neer te leggen met burgerlijke partijstelling'.
De woorden van haar vader brengen Lisa enigszins tot rust. Gewillig volgt ze hem in de auto. In volle vaart rijdt hij de garage uit recht naar Lisa's echtelijke woonst, waar naar hij vermoedt haar man zich ophoudt met Bartje. In een minimum van tijd staan ze daar voor de deur en bellen aan. Eén keer, twee keer, drie keer. Niemand komt open doen. Dan herinnert Lisa zich dat de sleutel van de voordeur in haar tas zit. Het lukt haar echter niet om de deur te openen. Blijkbaar werd een nieuw deurslot geplaatst. Opnieuw barst ze in tranen uit. Wenend zegt ze:
'Het is allemaal mijn schuld. Ik was nooit bij mijn man mogen weggaan. Nu ben ik mijn kind ook nog kwijt.'
Dit is duidelijk niet naar de wens van haar vader.
'Stop met dat wenen. En klaag zo niet. Jij moet je niets verwijten. Weggaan bij je man is de goede beslissing. Je krijgt Bartje wel terug. De politie zal hen wel vinden. Dat jouw man het kind op school met geweld heeft ontvoerd zal hem zuur opbreken. Daar zal de rechtbank niet kunnen om lachen. Ik neem nog vandaag contact met onze advocaat. Hij moet procederen voor de afschaffing van het bezoekrecht en voor een straatverbod voor jouw man. Hoederecht voor jou en geen bezoekrecht voor hem. Zo wil ik het hebben.'
'Is dat niet een beetje drastisch? Bartje is toch zijn zoon' oppert Lisa aarzelend. Maar haar vader is onverbiddelijk.'
'Vergeet niet dat hij jouw kind zo juist heeft ontvoerd. Je kunt hem niet vertrouwen.'
**
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- sproet
een actief stuk,maar vergeet de vader niet in zijn innerlijke beleving actief te maken. hij is de verliezer tot nu...
een tip: ben het vergeten te fb-en bij het vorige. toelichten waarom mannen anders omgaan met slippertjes en dit niet als ontrouw zien. vrouwen beleven dit anders. het is maar een tip, maar het is nu eenmaal een boek geschreven door een man.
'mannen doen en vrouwen zijn.'
liefs, trees
Julien_Maleur: Dank voor je fb en appreciatie. Ik neem jouw tip ter harte en zie hoe ik daar rekening kan mee houden in het verdere verloop.
vg
JM - henny
Sproet gaf al goed advies. Ik mis punten of komma's bij de gesproken zinnen. Als je erachter doorschijft horen ze toch geplaatst te worden. Ik ga naar het vervolg.
Julien_Maleur: dank je Henny. Over die komma's na gesproken zinnen is niet iedereen het eens. Persoonlijk ben ik voor, ik liet ze weg omdat te veel werd gezegd dat die niet nodig waren. Hoe het nu juist is heb ik nog niet opgezocht. In boeken die ik lees kom ik beide tegen.
groetjes
JM - aquaangel
over de komma's en gebruik van leestekens is genoeg online te vinden,zelf pakte ik op een dag een boek uit de kast - van een bekend schrijver en ging gewoon goed kijken waar al die krengen stonden en wanneer wel en wanneer niet.... en toen maar hopen dat ik het zou onthouden....
'Wie was dat aan de telefoon' vraagt
maar hier zou ik zeker komma plaatsen
'Wie was dat aan de telefoon,' vraagt....
Julien_Maleur: Dank je Aquaangel. Ik heb al een handleiding over gebruik leestekens opgezocht en geraadpleegt, maar erg duidelijk is zo iets niet. Daarom volg ik gewoonlijk mijn gevoel, met de risico's vandien. Ik lees nog steeds een viertal romans per maand en ik stel vast dat ik niet de enige ben die soms tegen leestekens zondig.
XX JM
|
