|
< terug
Task Force Romeo - 6 en 7
6
Onze groep stafofficieren bevatte twee luitenant-kolonels. De eerste, Jean Bontemps, was als plaatsvervangende commandeur van Task Force Romeo aangeduid, terwijl de andere, Paul Grandjean een para commando was die de functie J3 zou bekleden. De plaatsvervangende Commandeur was een geblokte verschijning met een opvallend vierkantig gezicht, gesierd met een dikke zwarte snor. Hij sprak met zware basstem.
Grandjean was een stuk groter. Het lange gezicht met de donkere ogen, de brede neus en grote mond zag er alles behalve vriendelijk uit. De permanente stuursheid maakte dat je in zijn nabijheid nooit echt op je gemak voelde. Hij sprak weinig, observeerde voortdurend zijn omgeving en rookte zo nu en dan een pijp. Geheimzinnig figuur. Een gevaarlijk individu, dacht ik,
Deze twee personen werkten in hun thuishaven eveneens op een staf en het ontdekken van een kale Ops Room moest ze om zo na een beroerte bezorgd hebben. Zij ijlden dan ook direct naar de Commandant en ik neem aan dat zij hem verontwaardigd duidelijk wilden maken dat ze zo niet konden werken.
Zij kregen gelijk.
Hoe kon het ook anders?
De Commandant wist zeer goed waarom er nog steeds geen Ops Room bestond. Sinds hun aankomst waren zijn manschappen druk in de weer geweest om zoveel mogelijk contacten te leggen met de locale autoriteiten en de verschillende hulporganisaties.
In opdracht van het Nederlandse rode kruis moesten ze in Vlore een vluchtelingenkamp bouwen. Mij was het al duidelijk dat ze een eigen agenda hadden die zeker niet met die van AFOR overeenkwam. Sinds een paar dagen waren ijverig projecten aan het organiseren en ik veronderstelde dat er voor de Belgen waarschijnlijk nog weinig interessants overbleven was.
De grote, bijna leeg staande zaal bood een prachtig uitzicht op de Adriatische zee en moest nu zo snel mogelijk omgevormd worden tot een bruikbaar operationeel centrum!
Zo gebeurde dat ook. In een paar uur tijd toverden de mariniers deze ruimte volledig om tot iets waarmee onze Belgische chefs konden leven. De verschillende afdelingen kregen elk een min of meer afgebakende plaats. Maagdelijke kaarten decoreerden plots de muren terwijl panelen naar binnen gesleept werden om kunstmatige wanden te vormen die dit operatie centrum aan onbescheiden blikken moest onttrekken.
De Ops room kreeg eindelijk vorm.
Woordenlijst:
J3: afdeling gemeenschappelijke operaties. "J" staat voor joint en betekent dat verschillende nationaliteiten in de afdeling werken. Het cijfer "drie" duidt de specialiteit aan = operaties.
7
Woensdag 28 april, 16:00 uur, Durrës
Tegen het einde van de namiddag kregen mijn adjunct en ik eindelijk een plaatsje in de rechterhoek toegewezen, waarin we aan weerszijden een tafel neerzetten. Tegenover ons en tegen de scheidingswand, zaten de mensen van het medisch detachement, onder leiding van majoor Treville.
Eindelijk organiseerde de lange Okkert Onderdonk zijn eerste briefing met zijn nieuwe Belgische collega's. De ganse namiddag was hij met zijn adjunct op stap geweest. Nu pas liet hij ons het operatie order CIMIC zien, maar de inhoud ervan kende ik al sinds geruime tijd.
In nauwe samenwerking met de afdeling operaties moest de CIMIC cel van TFR humanitaire opdrachten in het operatie gebied coördineren, voorbereiden, begeleiden en evalueren door het vestigen en onderhouden van nauwe contacten met de NGOs, IOs, nationale en internationale autoriteiten inclusief alle mogelijke coördinerende kantoren aanwezig in het gebied. Tevens moest het actief deelnemen in de planning en raadgeving om de militaire chefs bij te staan in de uitvoering van hun humanitaire opdracht. Dat betekende voor ons humanitaire transporten van goederen en vluchtelingen coördineren met de transportafdeling van HQ TFR en de NGO die de aanvraag indienen. UNHCR, WFP(4), enzovoort. Verder ook nog de coördinatie tussen HQ TFR en NGOs die kampen beheren, betreffende genie steun, medische Steun door een of andere NGO, voedselvoorziening, AFOR beveiliging in de beginfase, enzovoort.
De J5 bevestigde ook wat hij ons daags voordien terloops bij de koffie had beloofd. Hij wilde alle taken eerlijk met ons delen en hij beloofde andermaal om afwisselend gemengde teams te vormen. Dit hield in dat wij afwisselend binnen en buiten het hoofdkwartier mochten opereren. In ieder geval moest er permanent één CIMIC officier in de Ops room blijven die aan het einde van de dag een situatie rapport aan de Dienstdoende officier moest afgeven en een CIMIC rapport naar het hoofdkwartier AFOR faxen.
Maar ik vermoedde toen al dat deze overeenkomst weinig te betekenen had. Kort na de middag had ik namelijk een onaangenaam onderhoud met Grandjean, betreffende de Jumper die het Operationeel Commando in België mij had toegewezen. Zonder voertuig kon ik moeilijk CIMIC opdrachten uitvoeren en daar de Iltissen, die met radiotoestellen voorzien waren, uiteindelijk voor operaties in het binnenland dienden, bleef er voor mij enkel de Jumper. Maar de Jumper is een luxe voertuig en de luitenant-kolonel vertelde me laconiek dat dit voertuig niet voor CIMIC doeleinden geschikt was. Hij vertelde er wel niet bij dat de minibus ideaal leek voor het pendelverkeer tussen HQ en de NSE. Een luxe voor geprivilegieerde chefs, schoot het door mijn hoofd! Ik moest maar zorgen dat de cel CIMIC mij de nodige transportmiddelen bezorgde indien die mij buiten het hoofdkwartier wilde inzetten!
Interesseerde het Belgisch commando zich wel in wat ik verondersteld was te doen? Iedereen van het hoofdkwartier die met de buitenwereld in contact kwam, bezat een GSM. Ik niet! Natuurlijk koste een SIM kaart veel geld, want de Albanese Telecom administratie liet er geen gras over groeien en leverde die tegen woekerprijzen. Duizend dollar durfden zij zelfs vragen! Beperkt in aantal, waren deze apparaten beslist te duur om zomaar aan iedereen te geven. De hogere officieren kregen prioriteit ONE en zij mochten onmiddellijk hun toestel in ontvangst nemen. Ook nu kreeg ik te horen dat de CIMIC cel mij een GSM moesten bezorgen. Maar de Nederlanders zagen dat natuurlijk anders en waarschijnlijk terecht! Zij waren wel de lead nation, maar volgens hen bleef de logistieke steun een nationale aangelegenheid. Dat begon dus zeer lekker voor mij. Onderdonk maakte mij meteen duidelijk dat ik van hem geen voertuig zou krijgen, noch om het even welk communicatie middel. Wie verdorie heeft er die samenwerking georganiseerd? Voor mijn vertrek kreeg ik van het operationeel commando G5-CIMIC richtlijnen om uit te kijken naar projecten, maar hoe moest ik dit aan boord leggen? Eerste frustraties!
Woordenlijst
HQ: hoofdkwartier
Lead nation: de natie die het bevel voert
UNHCR: de organisatie die zich met de vluchtelingen bezighoudt en alle operaties met de andere organisaties coördineert.
NSE: National support Entity
|
