Volg ons op facebook
|
< terug
Natasha deel 3/4
Natasha staart me staalhard aan. Een ijzeren blik die zelfs in het heetste vuur niet te smeden valt. Ik weet dat ze een antwoordt van me verwacht maar m'n woorden zijn zoek. M'n woorden zijn gevlucht en het enige wat me rest zijn vraagtekens. Vraagtekens die ik zelf getekend heb.
'Het spijt me', zeg ik, nadenkend over wat ik eventueel nog tegen haar kan zeggen want ik weet dat ze met een eenvoudige spijtbetuiging geen genoegen zal nemen.
'Dat zeg je wel vaker', werpt ze terug, duidelijk niet van plan zich te laten inpalmen door een vluchtige schuldbekentenis, 'en ik begin er genoeg van te krijgen. Overigens weet ik ook niet of je het meent.'
'Wat meent?'
'Zeggen dat je spijt hebt.'
'Tuurlijk wel', zeg ik vluchtig, 'waarom denk je dat?'
'Omdat ik je al meerdere malen duidelijk gemaakt hebt dat ik me grijs erger aan die alcoholische escapades van je, maar je blijft ermee doorgaan.'
'Misschien herinner ik me de vorige keren dat je me je ergernis daarover deed voelen niet meer omdat ik toen dronken was', reageer ik op grappende, plagerige toon in de hoop de plotse laag ijs die over haar heen gekomen is te bestrijden met een vlaagje humor. Het mislukt echter grandioos. Aan haar gezichtsexpressie valt te zien dat ze niet onder de indruk is. M'n poging om de situatie in het grappige te trekken ketst als een hagelsteentje op haar af.
'Sorry', zeg ik met een moedeloze zucht, 'ik bedoelde het niet slecht. Ik wou alleen maar…'
'Grappig zijn,' onderbreekt ze me streng, 'dat weet ik. Je wil altijd maar lachen en de spot drijven met alles en iedereen. Dat is jou probleem: jij neemt niets serieus.'
'Ik neem jou serieus.'
'Laat me niet lachen', antwoordt ze, m'n opmerking wegwuivend met een cynische grijns, 'als dat zo was dan had je al veel eerder iets aan jezelf gedaan.'
'Natasha je hebt me altijd gekend zoals ik ben. Ik heb me nooit anders voorgedaan, dat wist je toen en dat weet je nog steeds. Je wist waar je aan begon.'
Geen reactie. Ze kijkt me enkele seconden hardhandig aan en keert dan haar blik van me af. Ik kan haar zien denken. Ik weet dat wat ik net gezegd heb waar is en zij weet het ook. Langzaam gaan m'n woorden in haar op.
'Je hebt gelijk', zegt ze uiteindelijk, 'ik dacht destijds dat het zou beteren, misschien ben ik te naïef geweest. Hoe dan ook, ik kan er niet meer tegen. Soms haat ik je echt, weet je dat? En dan op andere momenten hou ik van je met hart en ziel. Het is zo uitputtend. Misschien moeten we er maar mee kappen.'
'Kappen', herhaal ik op vragende toon hoewel ik eigenlijk weet waar ze het over heeft, 'kappen met wat?'
'Met ons.'
Plotse, tergende stilte. Met neergeslagen oogleden staat ze op uit het bed. Een beweging met schreeuwende armen en huilende benen. Ze ontwijkt m'n ogen en stapt op de kleerkast af. Ze trekt de deur open, die knarsend gehoorzaamt, en begint haar bezittingen bij mekaar te scharrelen. Enkele slipjes, een blouse, bh's, een rok. Ze stopt ze in haar zwarte rugzak en sluit de rits. Ik weet wat ze van plan is maar kan me nauwelijks bewegen; de kater heeft m'n energiereserves uitgeput. Nadat ze haar bezittingen bij mekaar heeft gepropt stapt ze op de stoel aan het andere uiteinde van de slaapkamer af. Ze ontvouwt de kledij die aan de leuning hangt en begint zich te kleden. Haar handelingen zijn uitzinnig en ongecontroleerd, doorspekt met woede. Woede die ik in haar ontketend heb en die me weldra het genadeschot zal toedienen.
'Ga je echt weg?'
Ze reageert niet. Haar stilzwijgende antwoord weerklinkt oorverdovend in m'n oorschelp. De geluidloosheid beukt explosief in op m'n trommelvlies. Ik voel mezelf doof worden. Doof van de stilte. Doof van haar stilte. Met veel moeite probeer ik recht te staan. Een helse taak. Het bonzen in m'n hoofd wordt erger. Het lood in m'n ledematen wordt zwaarder. De droogte in m'n keelgat wordt hongeriger. Hongeriger naar vocht. Hongeriger naar brouwsel. Hongeriger naar het sop van de kwade krachten die de goede krachten aan het verjagen zijn.
'Als je dorst hebt er ligt een fles bourbon in je nachtkastje', zegt ze plots, alsof ze m'n gedachten kan lezen, 'die heb je daar gisteren ingestopt, niet dat je dat nog zal weten natuurlijk.'
'Maar daar dacht ik helemaal niet aan', lieg ik terwijl ik op haar afstap, 'toe, ga nou niet weg.'
'Ik moet', antwoordt ze, 'ik moet. Voor mezelf.'
'Waarom was je daarstraks zo lief voor me als je wist dat je bij me weg zou gaan?'
'Ik weet het niet. Misschien omdat ik nog een laatste mooi moment met je wou doorbrengen, ter herinnering. Misschien omdat ik afscheid van je wou nemen. Of misschien omdat ik een hypocriet ben. Kies jij er maar eentje uit.'
Ze doet haar tweede schoen aan en begint naar de deur te stappen. Het geluid van haar hoge hakken op het laminaat weerklinkt schel en doordringend, penetrant als een wespenangel. Met elke stap die ze zet voel ik iets barsten. Met elke stap die ze neemt hoor ik een ijzingwekkend gekraak in de duisternis. Een duisternis die niet rechtstreeks waarneembaar is maar toch voelbaar is. Een slangachtige duisternis die als een glibberige aal doorheen m'n ruggengraat kronkelt. De bewegingen zijn fors en onwankelbaar. De schubben zijn ruw en pijnlijk. En het slijmspoor blijft als brandend zwavel op m'n lichaam gloeien. Ik voel hoe dit alles zich samentrekt tot een onbaatzuchtig geheel. Een onbaatzuchtig geheel dat zich door de kieuwen laat inademen. Met m'n laatste krachten spring ik recht uit het bed. Met m'n laatste lichaamsreserves tracht ik haar tegen te houden. En ook al weet ik bij voorbaat dat er weinig te winnen zal zijn bij deze laatste uithaal, iets drijft me om dit te doen. Iets zet me aan om deze laatste akte in te zetten. Een zinderende kracht die niet zal wegebben alvorens ik eraan ingeef. Een zinderende kracht die in de ogen van een beter iemand dan ik slechts wanhoop is.
feedback van andere lezers- killea
I am in awe of your writing. Excellent
xx
j
mephistopheles: You're very kind, thanx! - molic
Prachtig.
mephistopheles: Bedankt. Nu nog dat laatste stuk op passende wijze er zien aan te knopen.. - Francis
Zo fokking herkenbaar Lijkt wel of je het over mij geschreven hebt..
(v e jaar of 5 geleden dan) Toen ging mijn 'kampongkip' er van door.Is inderdaad lekker Je hebt er kaas van gegeten!
Gr Frans
mephistopheles: Kampong kip heb ik gisteren gegeten, een stevige maaltijd. Was nodig na een halve fles bourbon. - Vansion
een antwoord (zonder t)
ja... sterk gepend... toch wel...
vooral het stuk na de dialoog
misschien zou ik de dialoog ontdoen van zoveel beschrijving
misschien wordt de "hardheid" ervan dan nog krachtiger want bloot "gezet"
hoe de sfeer is, is duidelijk genoeg, gezien wat voorafgaat...
enfin ... dat zit ik hier zo te denken...
(kan nu eenmaal niet lezen zonder te herschrijven ... zie het als aandacht ... of zoiets...)
mephistopheles: Ja joh, ben geen d-t wonder. Je bent trouwens de eerste niet die me zegt dat er te veel beschrijving in de dialoog zit. Zal het eens bekijken.
Bedankt voor je tijd.
Grts.
|
