|
< terug
De Verpleegkundige (1)
Als ik met de sleutel het mechanische slot van de deur weer open leunt een bezwangerde lucht van oorverdovende stilte zwaar tegen me aan. In de enkele uren van mijn afwezigheid heeft er hier iets plaatsgevonden dat langdurend zal zijn. Tenminste toch voor Eveline van Eeden, die daar, vadsig van de dikmakende antipsychotica, in de hoek tegen het afwasbaar behang van de separeercel ongegeneerd dood ligt te zijn.
Ze zit al enkele weken opgesloten in deze separeerruimte van de psychiatrische afdeling met de onthullende naam 'Zeldenrust', en op de afdeling zelf verblijft ze al sinds ik daar in oktober kwam werken.
Dood, net op de ochtend dat ik met een op mijn slapen hamerende kater, mezelf in evenwicht probeer te houden. Het is oneerlijk verdeeld in het leven.
Gek werd ik van het gezeik van dat wijf dat ze lief wilde zijn voor iedereen. Ze droeg liefde in haar hart, zei ze, en die zou ze verspreiden. Haar liefde was niet van deze wereld maar zou alles en iedereen overleven. Sterker nog, haar liefde zou voortleven in alles en iedereen.
'Waar is die universele liefde nu?', zeg ik onhoorbaar tegen de vrouw die slechts gekleed in het zwaar katoenen scheurhemd in haar eigen plas lijkt weg te drijven. Het is een vreemd besef dat ik op dit moment als enige weet dat hier een dode psychiatrische patiënt ligt, die niet door een natuurlijk dood is gestorven. Straks breekt hier de pleuris uit, en eigenlijk is alles beter dan de stilte die me nu overvalt. Die gaat aan een psychose voorbij. In de stilte zit God, hoor je wel eens zeggen, maar als die hier nu aanwezig is dan weet Hij zich prima te verbergen.
Eveline van Eeden is om het leven gebracht. Door mij.
De erectie, die me gisteravond op de meest pijnlijke momenten opspeelde blijft nu onverschillig ver weg. Niet dat ik erop zit te wachten natuurlijk maar soms zijn de momenten dat het ding de kop opsteekt zo ongepast dat ik hem nu, bij de dood zeker zou verwachten.
Eveline de kunstmatig dikke vrouw (want medicijnen maken heel anders dik dan eten) is niet meer. Ik werp nog een blik naar haar, zie op afstand haar typerende tatoeage op haar kuit. Een fractie van een seconde voel ik enige emotie. Ik vond die tatoeage helemaal niet bij haar passen, en het besef dat dit de laatste keer is dat ik me dat kan bedenken brengt iets in me teweeg. Heel even maar. De psychotische beleving van gisteren is weg, als de herinnering aan een gebroken arm uit mijn jeugd. Je weet dat het er was maar je voelt er niets meer van. Behalve dat ene momentje emotie voel ik sowieso niets. Ja, mijn bonkende hoofdpijn doet me beseffen dat ik het niet ben die daar afgedankt in de hoek lig, maar iets als schuld of spijt speelt niet in me op. Ik zie vanuit de cel dat ze zicht had op de klok. Mooi is dat toch, dat een ziekenhuis als het Andreas, díe wettelijke bepalingen wel heeft opgevolgd. Dat de klok niet meer loopt past mooi bij het verdere plaatje.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Sterk! (zonder meer)
Peerke: Dank je wel! - sproet
ondanks de gruwel daad een aangenaam verhaal om lezen.
de innerlijke gedachten en de vaststelling zijn vlot door elkaar verweven.
liefs, trees
Peerke: Dank je wel Trees!
X! - Mistaker
Niks toe te voegen aan de andere fb.
G
Peerke: is Hartendief in andere opzet (heb nu les bij Script+ - Francis
Bizar geschreven
gr Frans
Peerke: Zie dat als een compiment...
|
