Volg ons op facebook
|
< terug
Zenuwen
Ik zoek en zoek, maar nergens staat in mijn gebruiksaanwijzing waar de knop
van de zelfontspanner zit. Er staat ook niet dat hij meegeleverd is,
misschien kan ik hem nog laten inbouwen, maar daar heb ik nu niets aan. Ik
heb hem nu vandaag meteen nodig, de spanning heeft zich zo opgebouwd dat er
kortsluiting dreigt te ontstaan. Gisteren heeft zich al een ernstige "error"
voorgedaan, het rode waarschuwingslampje brandt nog steeds, straks slaat de
hele boel op tilt. Toch kan ik de zelfontspanner niet vinden en ook kan ik
op geen enkele andere manier de spanning laten afnemen. Het lijkt wel of
alles wat ik onderneem de spanning alleen maar vergroot, ik plof straks
nog,mijn lijf en geest barsten van de zenuwen. En waarom? Geen idee, nou ja
een klein beetje wel.
Het begon gistermorgen, ineens was de spanning er, zomaar uit het niets.
Even later verergerd door een redactielid dat de vergadering met uitgestoken
hand kwam binnen lopen.
"Gefeliciteerd met je uitverkiezing, leuk dat ik een beroemd schrijfster
ken." Ik moet haar heel onnozel hebben aangekeken, want zij keek geschrokken
naar mijn gezicht.
"Of heb ik het nu toch mis? Ik las het net in de krant, van je verhaal."
En ze vertelt wat er in het stukje stond, dan begint het te dagen, woensdag
begint de kinderboekenweek en ga ik het boek ophalen waarin mijn verhaal
"Voorlezen alstublieft" is opgenomen. De journalist, die mij had
geïnterviewd voor een andere publicatie had zeker de persinformatie gekregen
van de uitgever en er een stukje aan gewijd. Alleen herken ik de titel niet
die mijn gast noemt. Die journalist zal wel iets verkeerd geïnterpreteerd
hebben.
Tijdens de vergadering wordt ik gebeld door een journaliste van een
andere krant en door wat bekenden, ik stond in de krant, zeiden ze.
's Middags komt een kwartier voor de journaliste zou komen een fotograaf.
Hij wil kijken hoeveel licht hij nodig heeft om een foto te maken.
"Heksen, trollen en nog wat, hè?" vraagt hij. Ik reageer eigenlijk niet
echt. Tijdens het interview geef ik de titel van het boek, een andere dan de
journaliste dacht. Als ze weg is barst ik van de zenuwen, iets maakt me
helemaal van slag. Dan komt mijn man thuis met de krant en zie ik dat de
eerste journalist het boek gekregen heeft van de uitgever. Hij noemt titel,
prijs en ISBN nummer en vertelt dat mijn verhaal het openingsverhaal van het
boek is. De titel heb ik ergens gelezen. Ietwat verdwaasd zoek ik de
uitnodiging voor morgen op. Voor de borrel met de uitgever en alle
medewerkers aan het boek en boven het mailtje staat: Heksen, trollen en
glazen bollen.
" Een dezer dagen ligt het boek in de winkel." lees ik nog. En dan dringt
het door ik heb helemaal niet gezien dat de werktitel inmiddels veranderd is
in de echte titel van de voorleesbundel. Geen wonder dat de boekhandel het
boek niet kon vinden en dat ikhet op de site van de uitgever nog steeds niet
zag staan en oh, de bieb ging het boek ook bestellen.... Nog net voor
sluitingstijd van boekhandel en bieb kan ik ze bereiken. De boekhandelaar
had vrijdag al ontdekt dat de titel niet klopte en een exemplaar besteld van
het boek dat hij dacht dat het goede was, hij had me vrijdag nog in de
winkel verwacht om me te vragen of dit mijn verhaal was. De bibliothecaresse
was enigzins teleurgesteld net terug van de boekwinkel, er was maar een
exemplaar en dat kon ze nog niet meekrijgen, die moest in de
kinderboekenweeketalage.
Helaas kan ik me de naam van de journaliste niet herinneren, dus mail ik
maar naar de krant, met excuses en de juiste titel.
De nacht heeft me niet de ontspanning gebracht die ik zocht en eigenlijk
verwachtte. Integendeel, mijn maag doet gek, ik type allerlei letters
tegelijk, ik vergeet dat mijn hulp komt, ze staat al een paar minuten op het
raam te tikken. Wat ik ook onderneem alles schijnt "error" te schreeuwen. Ik
moet mijn dochter en mijn moeder ieder drie keer bellen voor ik alles voor
morgen heb afgesproken. Ik besluit mijn illustraties voor een column af te
schilderen, van schilderen wordt ik meestal heel rustig. Fout gedacht, ik
verprutst de glanzende spikkels van mijn geportretteerde spreeuw en spring
van mijn stoel als de telefoon gaat. Dom, heel dom dat springen, mijn heup
weigert dienst en de rest van mijn been is gevoelloos. Braaf zittend op de
stoel trippel ik naar de telefoon.
Een aardige hoofdredacteur vertelt me dat hij mijn mail aan de
journaliste heeft doorgegeven en er ik flap er uit dat ik zo zenuwachtig
was, nog ben...
" Er is ook nogal wat commotie gaande over het boekenweekthema, er staat
een heel artikel over in de krant van vandaag." vertelt mijn
gesprekspartner.
"De christelijke scholen willen niet meedoen."
Wat heb ik nu weer gedaan schiet er door mij heen? Maar dat wordt
geblokkeerd door het verdere gesprek. Meneer had gehoord dat ik ook
gedichten schreef en was op internet gaan zoeken, of ik nog meer schreef.
Want hij zou het wel leuk vinden als ik iets voor de krant wilde doen. Als
ik hem uitleg dat ik chronisch ziek ben en dus beperkt ben in wat ik kan is
hij teleurgesteld. Een column elke week zou dan wel niet lukken? Dat is nou
net het enige wat volgens mij wel zou kunnen, dat kan ik immers in voren
maken, als ik goed ben schrijven en bewaren voor als ik niet iets nieuws kan
maken. Hij gaat er mee aan de slag, meldt hij en belt me van de week nog
terug. Nu knallen de zenuwen helemaal door mijn hoofd. Als ik nu niet snel
ontlaad kan ik morgen niet naar Amsterdam rijden voor het boek.
Misschien helpt het als ik even naar het dorp ga. Geld halen voor morgen,
een lekker broodje, even bij de boekwinkel kijken. Fout gedacht, helemaal
fout. Het boek is prachtig, gelukkig staat mijn foto er niet in, maar mijn
verhaal is het eerste in het boek. Ik mag het even vasthouden,maar dan moet
het in de etalage, met een briefje erbij: Schrijfster uit Groenlo. De rest
van de boekhandel begint al een aardig heksensfeertje te krijgen. En ik
wordt steeds nerveuzer.
Thuisgekomen staan er twee telefoontjes op de melder, met onbekend
nummer. Ik kan ze dus niet terugbellen, wie zouden dat nu zijn?
En dat werkt ook al niet als ontspanner. Help wie brengt me nu een
zelfontspanner?
P.S. Heksen, trollen en magische bollen is een voorleesboek voor 5 tot 8
jaar, kost 19,95 euro,ISBN 90 257 3830 3, uitgegeven bij Gottmer.
feedback van andere lezers- maartendeman
De zenuwen komen er inderdaad uit. Je wordt als lezer geforceerd om snel te lezen. Gelukkig is dit maar een kort verhaal, zodat je het einde kan halen, voor een langer verhaal is dit een vermoeidende schrijfstijl.
Inhoudelijk: het moet inderdaad fantastisch zijn de dag dat er iets wat je zelf gemaakt hebt officieel gepubliceerd wordt!
puk: Dank je, het is heel onwezenlijk, gek, ik weet het woord er niet voor. - rita
heel veel informatie en actie in wat mij een warrig verhaal lijkt. De krn is natuurlijk de P.S.!
|
