|
< terug
Nelleke & Framepje
Het is donker en het regent, er is niemand op straat behalve Nelleke, Nelleke is de dochter van de schillenboer en woont samen met haar vader, al jaren aan de rand van bos. Nelleke is nooit bang en gaat regelmatig, als het donker is, nog even wandelen in de bos. Zo ook op deze stormachtige avond. Ze loopt op haar gemak te slenteren door de bladeren als ze denkt iets te horen.
'Dat kan niet' zei ze in zichzelf, 'op dit moment van de avond is er niemand in het bos, zeker niet bij dit weer'.
Nu hoort ze het weer, het klinkt als een zacht gesnik! Ze luistert nog eens, en ja hoor, ze hoort duidelijk gesnik, ze kijkt rond en opeens valt haar blik op een zacht schijnsel van een rood lichtje. Langzaam loopt ze in de richting van het lichtje. Ze is niet bang en loopt er rechtstreeks naar toe. Plotseling blijft ze staan naast een dikke eik, ze kan nu zien waar het geluid en het licht vandaan komen.
Achter de eik ligt een fiets, een gele fiets met rode strepen. Maar er ontbreekt iets aan deze fiets, er zitten geen wielen in. 'Een fiets zonder wielen', denkt ze, 'dat is dus alleen maar een framepje?' Nelleke ziet nu ook waar het gesnik vandaan komt.
Het framepje huilt zachtjes en uit het koplampje biggelen grote dikke tranen, en iedere keer als het snikt dan knippert het achterlichtje een keer.
Nelleke vind het zielig en knielt naast het framepje neer, legt haar hand op het stuurtje en vraagt zacht: 'Wat is er aan de hand framepje? Waarom moet je zo huilen? Wat is er gebeurd?'
Het framepje schrikt en draait zijn koplampje in de richting van Nelleke en snikkend vertelt het wat hem die avond overkomen is.
'De hele week heb ik samen met mijn familie, de familie Peleton,
over de regenwolken gefietst op weg naar het zonnige zuiden om daar een warme stalling te zoeken en uit te rusten van de vermoeiende zomer die we achter de rug hebben. Het ging heel goed tot op het moment dat ik even niet oplette en een stukje van de wolk affietste, echter zonder dat ik het in de gaten had. Maar toen was het al te laat, ik botste tegen een bliksemschicht die langs de kant van de wolk stond, verloor mijn evenwicht en viel van de wolk af. Er was geen houden meer aan, ik suisde naar beneden om daar met een smak op de grond terecht te komen. Op het moment dat ik de grond raakte sprongen mijn beide wielen eruit en die raceten als een gek hun vrijheid tegemoet'. Met nog een snik ging het verder:
'nu lig ik hier dus en over 2 uur gaan voorgoed mijn lampjes uit en moet ik voorgoed hier blijven liggen, ik zal dan wegroesten onder deze boom'.
Toen het framepje dat zei begon het weer zachtjes te huilen.
Nelleke had geboeid geluisterd en dacht na hoe zij framepje kon helpen.
'Ik weet wat' zei ze opeens, 'ik ga je helpen, framepje'
'Hoe dan wel?' Vroeg framepje.
'Nou,' zei Nelleke: 'ik ren naar huis en haal daar de wielen van mijn vaders schillenkar af, kom dan weer hiernaar toe, zet de wielen in je frame en jij kunt weer verder fietsen'
Framepje riep verbaasd: 'wil je dat echt voor me doen?' Maar hij kreeg al geen antwoord meer, Nelleke had het al op een lopen gezet en rende zo hard ze kon door het bos naar huis. Een klein uurtje later was ze terug, met de wielen.
Framepje vroeg: 'vond je vader het wel goed?'
Nelleke antwoordde: 'die merkt het morgen vroeg wel, hij zal wel denken dat ze gestolen zijn'.
Toen er weer wielen in het frame zaten moest het framepje weer huilen, maar nu van blijdschap. Hij wilde Nelleke hartelijk bedanken, maar die zei,
'schiet maar op er is nu laaghangende bewolking. Je kunt zo rechtstreeks naar de wolken fietsen, je familie achterna'.
'Dank je, dank je' riep het framepje nog en verdween toen in de duisternis.
feedback van andere lezers- geertje
vertederend ! voorleesverhaaltje voor suikerboontjes...
(ik begreep in de eerste zin het woordje"framepje niet :-) )
groetjes
sabine: frame, framepje van een fietsje
een verhaal die ik vroeger verzonnen heb op de rand van het bed bij mijn muppetjes. ik verzon meestal de verhaaltjes ipv uit een boek voor te lezen.
de grote muppets weten het nu nog steeds.
hugy
|
