|
< terug
Task Force Romeo - 11
11
Vrijdag 30 april, 09:30 uur, Durrės
Die voormiddag bezochten wij de haven directeur, vergezeld van een EU supervisor en de Nederlandse genie afgevaardigde, de landmacht majoor Ron Maas. Het ging over het aanleggen van een nieuwe havenweg, want de bestaande was een brede strook verharde, stoffige weg. Daar alle partijen dezelfde interesse hadden, was een akkoord snel bereikt. De werkzaamheden zouden dezelfde namiddag beginnen en drie weken duren, terwijl de lokale politie het verkeer in goede banen moest leiden.
Na deze korte vergadering bezochten we in de havenbuurt het UNHCR gebouw en ik zou er aan mijn eerste vergadering deelnemen. De kantoren waren in een groot, wit gebouw ondergebracht dat tegenover de Adriatische zee lag. Rond het domein liep een hoge muur, terwijl een zware, dubbele, ijzeren poort toegang gaf tot het domein. We moesten aanbellen en een wacht liet ons binnen. Deze autochtoon sprak weinig Engels, maar voldoende om te begrijpen dat we voor de dagelijkse ochtendvergadering kwamen. De majoor stelde mij aan verschillende vertegenwoordigers van gouvernementele en niet gouvernementele organisaties voor en tevens maakte ik kennis met de UNHCR terrein officieren. Vervolgens zat ik als toeschouwer in de vergaderzaal, want Okkert voerde het woord. Hier zaten de vertegenwoordigers van alle organisaties waarmee UNHCR samenwerkte, zoals WFP, CARITAS, UNICEF, HANDICAP INTERNATIONAL en nog vele meer.
Het hoofdthema was de noodzaak om alle nieuwe vluchtelingen meteen van Kukes naar de in het zuiden gelegen kampen te brengen. Niet zozeer omdat Kukes geen plaats meer bood, maar omdat UNHCR de winter met zijn Siberische temperaturen op de hoogvlaktes vreesde. Het evacueren van de vluchtelingen scheen echter problematisch, gezien de ontoereikende opvangcapaciteit van de bestaande kampen. De autoriteiten in Durrės weigerden om nog meer kampen in het district op te stellen en alle transporten zouden voortaan naar Elbasan doorgestuurd worden.
Ik bezat de gegevens van alle vluchtelingenkampen, maar ik kreeg snel door dat de aangegeven capaciteit niet altijd met de werkelijkheid strookte. Het aantal vluchtelingen door UNHCR gerapporteerd, stemde niet steeds overeen met wat de militairen aan de grensovergang Morine telden. Meestal waren de cijfers van UNHCR beduidend hoger dan die door de militaire waarnemers opgegeven.
Ook de water- en voedsel verdeling voor vluchtelingen die bij Albanese families ondergebracht waren, baarde zorgen. Het was duidelijk dat een zekere hoeveelheid voorraden in handen viel van de lokale bevolking. De ware identiteit van personen die zich bij een distributiepunt aanmeldden viel moeilijk te controleren aangezien de Kosovaren zelden nog hun identiteitspapieren bezaten. Het was trouwens algemeen bekend dat de Serviėrs alle vluchtelingen van hun identiteitspapieren en geld beroofden. Daar Albanezen en Kosovaren eenzelfde bevolkingsgroep zijn die dezelfde taal spreken, was het een kinderspel voor de plaatselijke inwoners om zich als vluchtelingen uit te geven.
Dus veel gepalaver over registratie, productie en reproductie van identiteitsdocumenten. Wat me echter bijbleef van die ganse vluchtelingenproblematiek was het feit dat UNHCR druk in de weer scheen met het organiseren van de overwintering.
Terug in het hoofdkwartier, kreeg ik het opgelegde genoegen om het dagelijks rapport te typen en vervolgens door te sturen naar het hoofdkwartier, terwijl mijn chef aan een welverdiende rust toe was. De ochtend onderhandelingen hadden hem zodanig uitgeput dat hij in de namiddag op het strand ging liggen zonnebaden om te herstellen. ZIJN dag zat er op, zei hij dan in volle ernst. Nu ja, de Belgische versterking was ter plaatse en ik zag er persoonlijk niet tegenop om de administratieve taken te verzekeren. Ik was vrijwilliger voor deze uitzending en ik behoorde niet tot de sekte van de zonnecultus. Tevens gaf Okkert mij zo ongewild toegang tot de rapporten die hij naar zijn land stuurde, daar ik zijn Laptop moest gebruiken. Zeer leerrijke stof want zo kreeg ik de zekerheid dat mijn waarde collega wel degelijk een eigen agenda had.
Op het einde van de dag kreeg ik van Operaties eindelijk een Iltis toegewezen, waarmee ik samen met Pardoens de volgende dag het konvooi zou begeleiden.
|
