Volg ons op facebook
|
< terug
Charlotte .1
Erik liep de docentenkamer binnen, ging aan de grote middentafel zitten, en haalde zijn broodtrommel tevoorschijn. Keizer, de leraar Duits, een vriendelijk ogende, kalende man die al tegen de veertig liep, trok de stoel naast hem achteruit en zeeg puffend en zuchtend neer.
'Ruikt een beetje naar ontstoken tandvlees,' gromde Huub Keizer met een gepijnigde zijwaartse blik op Eriks boterham met kaas.
Niemand kwam bij hen zitten. Het was Erik opgevallen, direct de eerste dag al, dat men Keizer een beetje ontliep, dat men liever niet met hem in gesprek raakte.
'Ging het een beetje? Valt zeker niet mee zo in het begin.' Keizer had fijne, glinsterende zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd staan, alsof hij net door de mist was komen fietsen.
Erik knikte. Ondanks zijn kleine postuur had hij nog wel enig overwicht op de jeugd in de onderbouw, maar hij zag ertegenop om volgend jaar in de bovenbouw, waar Huub het vak uitoefende, les te geven aan lastige slungels van jongens en giechelige meiden. Hij had eigenlijk geen zin meer om verder te eten en borg zijn boterhammen weer op. Hij zag hoe anderen zo ver mogelijk van hen verwijderd aan de enorme tafel gingen zitten en drukke gesprekken voerden of stilletjes hun meegebrachte boterhammen of fruit aten. Lang niet iedereen zat even met gesloten ogen en de handen gevouwen in een kort gebed vooraf.
'Ik heb nog niet eerder voor de klas gestaan, behalve dan tijdens mijn stage,' zei Erik.
Huub zocht iets in zijn aktetas. 'Kijk', zei hij, 'hier is het boek waar ik je gister over vertelde: Das Elend des Christentums. Heb ik voor je meegenomen. Mag je van me lenen.' Keizer bladerde hijgend en ongeduldig in het boek tot hij de passage die hij zocht gevonden had. 'Hier staat dat Calvijn ongetwijfeld een van de grootste sadisten aller tijden was.' Hij las het Duits hardop voor. 'Zelf ben ik tot de conclusie gekomen, na het lezen van dit boek en een aantal andere, dat calvinisten eigenlijk een soort van religieuze fascisten zijn.'
Erik zei dat hij het boek tijdens de herfst- of kerstvakantie zou lezen. Hij bedankte de man en stond op om een kop koffie te halen.
Een paar weken later hoorde Erik dat de vrouw van Huub Keizer de directeur had opgebeld om te zeggen dat haar man beslist niet in staat was om les te geven. Huub had die dag 's morgens vroeg geheel gekleed onder de douche gestaan met zijn aktentas onder de arm en een bijbel in zijn hand, terwijl hij wartaal uitsloeg. Met veel moeite had ze hem onder de douche vandaan gekregen, hem als een hulpeloze kleuter uitgekleed en afgedroogd en in bed gestopt. Ze had de huisarts gebeld en die had hem een slaapmiddel toegediend. Hij moest worden opgenomen.
Erik wist hoe er achter Keizers rug over hem gepraat werd. Men maakte zich ernstig zorgen over de leraar Duits, die al een tijd lang op het randje van overspannenheid verkeerde. Maar omdat Huub en zijn vrouw een jaar geleden hun vijftienjarige zoon hadden verloren en kort daarna ook nog hun baby in de wieg was overleden, vond het schoolbestuur dat ze hem moesten ontzien. Eigenlijk wist niemand zich raad met Huub Keizer. Ondertussen veroorzaakte hij overal op school grote opschudding. Zo was hij eens het overblijflokaal binnengelopen en had hij naar de leerlingen geschreeuwd: 'Het ruikt hier naar ongewassen kont!' Ook was hij het lokaal van de godsdienstleraar binnengestapt en had hij er met koeienletters op het bord geschreven: WHO THE FUCK IS GOD? Met luide stem verkondigde hij:'God is dood! Zijn lijk verkeert overal in verregaande staat van ontbinding.' In een kleine toespraak tot de beduusde leerlingen en de godsdienstleraar had hij het over de eeuwenoude, bedompte scheetlucht van het christendom die nog overal in kerken en leslokalen van christelijke scholen hing. Ook vergeleek hij lieden die Darwins evolutie ontkenden, met achterlijke, ongure typen die de holocaust ontkenden. Even abrupt als hij was binnengestapt, had hij het lokaal weer verlaten. Gekken spreken de waarheid, had Erik even gedacht toen hij over dit voorval hoorde. Het was duidelijk dat Huub niet langer te handhaven was, dat hij vroeg of laat van school verwijderd zou worden, waarschijnlijk met ziekteverlof. Men veronderstelde dat hij aan reukhallucinaties leed en overal poep en pies rook.
'Het is die verdomde 5c,' riep Derks, de leraar geschiedenis. 'Een klas vol etterige treiterkoppen - met die Oege, dat geniepige misbaksel, voorop!' En Derks vertelde wat voor misselijks en gruwelijks die rotzooitrappers van 5c allemaal wel niet hadden uitgevreten. De klas ging er prat op dat ze een aantal leerkrachten had gek gemaakt... Een hadden ze dood gepest: Huizinga. Die was aan een hartaanval overleden. Zelf wist hij wel raad met zulke leerlingen. Een trap tegen hun reet konden ze van hem krijgen als ze iets met hem probeerden. Erik hoorde later dat deze man al eens een officiële waarschuwing had gekregen wegens het uitdelen van een lel in de derde.
'Hun zwakke punt,' beweerde een van zijn collega's. 'Iedereen heeft een zwakke plek -- die moet je weten te vinden; dat is het hele eieren eten.' Om die Oege klein te krijgen bijvoorbeeld -- simpel: je kraste gewoon met een krijtje op het bord. Daar kon die jongen niet tegen. Voor iedereen gewoon een naar, door-merg-en-been-geluid als het krijtje uitgleed, maar Oege... die werd daar zowat hysterisch van. Die drukte z'n handen tegen de oren, het gezicht panisch vertrokken, alsof er een stroomstoot door z'n lijf ging. Die rilde -- letterlijk -- en werd daar onwel van. Die was dan stil. Je hoefde maar met het krijtje bij het bord te dreigen en de knaap trok wit weg -- krijtwit.
Erik hoorde hoe men op school over de Keizers dacht. Een onverwerkt rouwproces. De dood van hun zoon en vlak daarna ook nog eens van de pasgeboren baby -- het nakomertje na jaren wachten en proberen -- dat waren bijzonder tragische gebeurtenissen geweest. Men vroeg zich ook af of het echtpaar er verstandig aan gedaan had om met een nieuw kindje te beginnen, verwekt tijdens de slepende, terminale ziekte van hun vijftienjarige zoon... tijdens het stervensproces nota bene... Alsof het ene kind het andere moest vervangen. En dat zij een groot risico had genomen, gezien haar leeftijd. Vijfendertig -- om nog aan een nieuw kind beginnen!
Ook hoorde hij dat iemand, het was niet duidelijk wie, ten tijde van de teraardebestelling van het babylijkje de kwezelachtige opmerking had gemaakt dat God wel heel veel van Huub en Charlotte Keizer moest houden om hen zo op de proef te stellen. Daar was men in de docentenkamer heel verontwaardigd over geweest -- dat iemand zoiets had kunnen zeggen of zelfs maar denken. Het was ongehoord.
feedback van andere lezers- Magdalena
Aangrijpend, boeiend, leest heel vlot.
Ik wacht met spanning op het vervolg!
XXX - Julien_Maleur
Heel ontroerend. Zeer realistisch ook. Idd als men in een depressie raakt, of overspannen, wordt men te dikwijls uitgestoten, beschimpt en bespot en juist dan heeft men warmte en vriendschap nodig. Vlot geschreven
groeten
JM
- sproet
geeft een goede sfeerzetting om te wachten op vervolg.
een tip: een paar wit regels laten hier en daar, laat gemakkelijker lezen op de site.
liefs, sproet - otiske
Heel duidelijk neergezet, mooi onder woorden gebracht.
Het leest heel vlot ook.
Groetjes.
|
